Elstu ummerki um mannabyggð á eyjunni eru frá 10. árþúsundi f.Kr. Meðal fornleifa frá þeim tíma er vel varðveitt nýsteinaldarþorp, Kirokitia. Á Kýpur eru einhverjir elstu brunnar heims.[3]Mýkenugrikkir settust að á Kýpur í tveimur bylgjum á 2. árþúsundi f.Kr. Þar sem eyjan var á hernaðarlega mikilvægum stað í Austur-Miðjarðarhafi var hún hertekin af stórveldum fornaldar, eins og Assýríu, Egyptalandi og Persíu, þar til Alexander mikli lagði hana undir sig árið 333 f.Kr. Ptólemajar ríktu yfir eyjunni, en Rómverjar tóku við af þeim og síðan Austrómverska ríkið. Arabar náðu eyjunni á sitt vald um stutt skeið, síðan franska Lusignan-ættin og loks Feneyjar. Árið 1571 varð eyjan hluti af Tyrkjaveldi sem hélt henni næstu þrjár aldir, til 1878.[4]
Árið 1878 var eyjan gerð að bresku verndarríki með Kýpursáttmálanum og Bretland innlimaði eyjuna formlega árið 1914. Framtíð eyjarinnar varð að þrætuepli tveggja þjóðernishópa sem bjuggu á eyjunni. Kýpur-Grikkja, sem voru 77% íbúa árið 1960, og Kýpur-Tyrkja, sem voru 18% íbúa. Frá 19. öld höfðu Kýpur-Grikkir stutt Enosisstefnuna sem miðaði að sameiningu við Grikkland. Enosis varð opinber stefna í Grikklandi á 6. áratugnum.[5][6] Kýpur-Tyrkir vildu fyrst áframhaldandi yfirráð Breta, en kröfðust þess síðan að eyjan yrði hluti Tyrklands. Frá 6. áratugnum studdu Kýpur-Tyrkir stofnun aðskilins sjálfstjórnarfylkis í norðurhlutanum, með fulltingi Tyrklands.[7] Eftir vopnaða uppreisn grískumælandi þjóðernissinna á 6. áratugnum fékk Kýpur sjálfstæði frá Bretlandi árið 1960.[8]Blóðjólin 1963 leiddu til frekara ofbeldis milli Kýpur-Grikkja og Kýpur-Tyrkja og hröktu 25.000 Kýpur-Tyrki frá heimilum sínum[9][10] og bundu enda á þátttöku þeirra í stjórn lýðveldisins. Þann 15. júlí 1974 frömdu grískir þjóðernissinnarvaldarán[11][12] með stuðningi frá herforingjastjórninni í Grikklandi[13] til að ná fram enosis. Þetta leiddi til innrásar Tyrklands á Kýpur 20. júlí,[14] og hernáms Norður-Kýpur. Um 150.000 Kýpur-Grikkir og 50.000 Kýpur-Tyrkir hröktust frá heimilum sínum í kjölfarið.[15][16][17] Stofnun nýs ríkis í norðurhlutanum var einhliða lýst yfir árið 1983. Yfirlýsingin var fordæmd af alþjóðasamfélaginu og Tyrkland var eina landið sem viðurkenndi nýja ríkið. Kýpurdeilan er enn óleyst.
Lýðveldið Kýpur ræður de jure yfir allri eyjunni, þar á meðal landhelgi hennar og efnahagslögsögu, fyrir utan herstöðina Akrótírí og Dekelíu sem er undir stjórn Breta samkvæmt London-Zürich-samningunum. Lýðveldið Kýpur skiptist samt de facto í tvo hluta: suður- og vesturhluta sem lýðveldið ræður yfir og nær yfir 59% af eyjunni, og norðurhluta[18] sem er undir stjórn Tyrkneska lýðveldisins á Norður-Kýpur og nær yfir 36% af eyjunni. Önnur 4% heyra til hlutlauss beltis undir stjórn Sameinuðu þjóðanna. Alþjóðasamfélagið lítur svo á að norðurhluti eyjunnar sé hernuminn af Tyrklandsher.[19][20][21][22][23] Hernámið er álitið ólöglegt samkvæmt alþjóðalögum og ólöglegt hernám Evrópusambandslands eftir að Kýpur gerðist aðili að Evrópusambandinu.[24]
Koparnáma á Kýpur. Í fornöld var Kýpur mikilvæg uppspretta kopars.
Elsta áletrunin þar sem vísað er til Kýpur er frá 15. öld f.o.t. og rituð með línulegu B atkvæðaletri.[33] Þar stendur 𐀓𐀠𐀪𐀍 ku-pi-ri-jo sem merkir „Kýpverji“ (gríska: Κύπριος Kyprios).[34] Í klassískri grísku er heiti eyjarinnar ritað Κύπρος Kypros.
Uppruni heitisins er óþekktur, en stungið hefur verið upp á því að það kunni að vera dregið af heiti sýprusviðarins (Cupressus sempervirens) κυπάρισσος kyparissos eða heiti hennarunnans (Lawsonia alba) sem er κύπρος kypros. Heitið gæti hugsanlega verið dregið af súmerska orðinu yfir kopar (zubar) eða brons (kubar), út af stórum koparnámum á eyjunni.[35]
Vegna koparverslunarinnar var latneska heitið yfir kopar dregið af nafni eyjarinnar sem aes Cyprium („Kýpurmálmur“) sem seinna var stytt í Cuprum.[35][36]
Íbúar eyjarinnar nefnast Kýpverjar á Íslensku.[37] Opinbert heiti eyjarinnar á grísku er Κυπριακή Δημοκρατία Kypriake Demokratia sem þýðir bókstaflega „Lýðveldi Kýpverja“.
Kýpur er þriðja stærsta eyjan í Miðjarðarhafinu, á eftir Sikiley og Sardiníu[38] bæði hvað varðar stærð og íbúafjölda. Hún er jafnframt 80. stærsta eyja heims og í 51. sæti yfir eyjar eftir fólksfjölda. Kýpur er 240 km löng enda á milli og 100 km breið þar sem hún er breiðust. Hún liggur milli 34. og 36. breiddargráðu norður og 32. og 35. lengdargráðu austur.
Tyrkland liggur 75 km norðan við eyjuna. Önnur nágrannaríki eru Sýrland og Líbanon í austri og suðaustri (105 og 108 km frá), Ísrael 200 km í suðaustri, Gasaströndin 427 km í suðaustri, Egyptaland 380 km í suðri og grísku eyjarnar Dodecanese 280 km í norðvestri. Frá Kýpur eru 400 km til grísku eyjunnar Ródos og 800 km til gríska meginlandsins. Kýpur er bæði skilgreint sem Evrópuland[39][40][41] eða Vestur-Asíuland, hluti Mið-Austurlanda.[42][43]
Tveir fjallgarðar rísa upp af eyjunni: Troódosfjöll og Kýreníufjöll. Þau liggja umhverfis miðhálendi, Mesaoríu. Niður frá Mesaoríusléttunni rennur Pedieosfljót, lengsta á eyjunnar. Troódosfjöll þekja mest af suður- og vesturhluta eyjunnar og ná yfir um það bil helming hennar. Hæsti tindur Kýpur er Ólympsfjall, 1.952 metrar á hæð, í miðjum Troódosfjöllum. Kýreníufjöllin sem liggja meðfram norðurströndinni þekja umtalsvert minna svæði og eru lægri. Hæsti tindur þeirra er 1.024 metrar á hæð. Eyjan situr á Anatólíuflekanum.[44]
Eyjunni er skipt í fjóra meginhluta. Lýðveldið Kýpur ræður yfir syðri 2/3 hluta eyjarinnar (59,7%). Tyrkneska lýðveldið á Norður-Kýpur þekur nyrðri þriðjung hennar (34,85%), og Græna beltið sem Sameinuðu þjóðirnar stjórna og skilur milli hlutanna þekur 2,67% eyjunnar. Loks eru tvær breskar herstöðvar á eyjunni: Akrótírí og Dekelía, sem ná yfir þau 2,74% sem eftir eru.
Meirihluti Kýpur-Grikkja telur sig kristna og eru í grísku rétttrúnaðarkirkjunni á Kýpur,[45][46][47] meðan flestir Kýpur-Tyrkir aðhyllast súnní íslam. Samkvæmt Eurobarometer árið 2005,[48] var Kýpur annað trúaðasta land Evrópusambandsins á eftir Möltu (þá var Rúmenía ekki gengin í sambandið, en Rúmenía er nú trúaðasta land Evrópusambandsins). Fyrsti forseti Kýpur var erkibiskupinn Makaríos 3.. Núverandi leiðtogi grísku rétttrúnaðarkirkjunnar á Kýpur er erkibiskupinn Krysostómos 2. af Kýpur.
Samkvæmt manntali sem gert var á svæðum sem lýðveldið Kýpur ræður yfir árið 2001[49] voru 94,8% íbúa í rétttrúnaðarkirkjunni, 0,9% tilheyrðu armensku kirkjunni eða voru maronítar, 1,5% voru rómversk-kaþólskir, 1% voru í ensku biskupakirkjunni og 0,6% voru múslimar. Það er líka samfélag gyðinga á Kýpur. Önnur 1,3% gáfu ekki upp eða tilheyrðu öðrum trúfélögum.
↑Barbara Rose Johnston, Susan Slyomovics. Waging War, Making Peace: Reparations and Human Rights (2009), American Anthropological Association Reparations Task Force, p. 211Geymt 12 apríl 2016 í Wayback Machine
↑Morelli, Vincent. Cyprus: Reunification Proving Elusive (2011), DIANE Publishing, p. 10Geymt 13 apríl 2016 í Wayback Machine
↑Borowiec, Andrew. Cyprus: A Troubled Island (2000), Greenwood Publishing Group, p. 125Geymt 12 apríl 2016 í Wayback Machine
↑Quigley (6. september 2010). The Statehood of Palestine. Cambridge University Press. bls. 164. ISBN978-1-139-49124-2. Afrit af uppruna á 6. september 2015. Sótt 20. júní 2015. „The international community found this declaration invalid, on the ground that Turkey had occupied territory belonging to Cyprus and that the putative state was therefore an infringement on Cypriot sovereignty.“
↑Nathalie Tocci (janúar 2004). EU Accession Dynamics and Conflict Resolution: Catalysing Peace Or Consolidating Partition in Cyprus?. Ashgate Publishing, Ltd. bls. 56. ISBN978-0-7546-4310-4. Afrit af uppruna á 15. september 2015. Sótt 20. júní 2015. „The occupied territory included 70 percent of the island's economic potential with over 50 percent of the industrial ... In addition, since partition Turkey encouraged mainland immigration to northern Cyprus. ... The international community, excluding Turkey, condemned the unilateral declaration of independence (UDI) as a.“
↑Peter Neville (22. mars 2013). Historical Dictionary of British Foreign Policy. Scarecrow Press. bls. 293. ISBN978-0-8108-7371-1. Afrit af uppruna á 18. september 2015. Sótt 20. júní 2015. „...Ecevit ordered the army to occupy the Turkish area on 20 July 1974. It became the Turkish Republic of Northern Cyprus, but Britain, like the rest of the international community, except Turkey, refused to extend diplomatic recognition to the enclave. British efforts to secure Turkey's removal from its surrogate territory after 1974 failed.“
.svg)
