Las fòrmas ancianas son Marmanhiacum, latinizacion de 1435, Marrnanhacum, latinizacion de 1494, Mamanhac, en 1552, Marmanias, en 1613, Marmagnac, en 1627, Marminhat, Marmaignhat, en 1628, Marmaniac, en 1659, Marmaniat, en 1677, Marmagnhac, en 1771 [2]. Marmanhac vendriá d'un nom latin d'òme Marminius amb lo sufixe -acum[3], latinizacion del sufixe gallés -āco(n). Marmanhac èra donc probablament una anciana granda proprietat antica qu'aviá per mèstre Marminius. Cf. Marminhac. Coma pertot entre l'Agenés e l'Auvèrnhe, la finala -ac s'afebliguèt en -at, mas aquò apareis sonque al sègle XVII, perqué los escribas avián consciéncia qu'aquel -at representavan una realizacion d'un -ac pus etimologic. La grafia consèrva -ac.
.svg){kind=small}
