Las fòrmas ancianas son Mansus de Montelli, en 1441, La Monteilhe, en 1655, Montal, en 1681, Montel, en 1688, Monteil, en 1744, Le Montelle (mapa de Cassini), Le Montheil (mapa d'Estat-major) [1]. Lo Montelh es un derivat de mont, amb un sufixe de valor pusleu diminutiva, vengut del latin -ilium[2],[3]. La prononciacion es [lu mun'tir], al Montelh (informator nascut a Valeta) e ([ve]) [mun'tir] a Osèrs e a la Monciliá (mas lo gentilici es [le munti'ju] e doncas fòra de la finala -lh- torna préner sa prononciacion normala, iodizada en Auvèrnhe); autra fòrma : [və mun'ter], sense article, amb [-e-] franc barrat (a Chaissac, comuna de Vebret); las fòrmas sense article semblan majoritàrias [4].
Chastèlmarlhac
Las fòrmas ancianas son Meroliacense castrum, al sègle VI (Gregòri de Tors), Chastel Marlac, en 1185, Castelt Marlat, en 1218, Chastel Marlhac, sense data o en 1441, Castrum Marlhatum, en latin, en 1441, Castrum Marlhaci, en 1535, Chastel Marilhac, en 1607, Marlhat, en 1628, Chastel Marlliac, en 1658, Chastel Marliac, en 1668, Chastel Merliac, en 1686, Chastel Marlhat, 1744, Chastel Marlat, en 1786, Chastel Marsiac (mapa de Cassini), Chastel-Merlhac, en 1855, Chastel (mapa d'Estat-major) [5]. Chastèl, present probablament tanleu lo sègle VI (castrum deviá èsser una fòrma culta per *castellu, s'ajustèt al nom d'origina del vilatge; Marlhac ven d'un nom d'òme latin, *Merulius, cognomen tirat de merula, « merle/mèrle », amb lo sufixe -acum[6], latinizacion del sufixe gallés -āco(n). Chastèlmarlhac èra donc probablament una anciana granda propietat antica qu'aviá per mèstre *Merulius. Per l'origina de *Merulius/*Merulios, Delamarre presenta una segonda possibilitat, qu'exclús pas la prumeira : *merulo-, diminutiu de *mero-, « fòl, timbarlat » [7]. La prononciacion es [tʃas'ter], [sas'ter], lo determinant Marlhac es inusitat e quand es demandat, es realizat [mar'la], per mala lectura de la fòrma coneissuda en francés. Gentilici [le ʃaste'lu]. Se vei que l'oposicion fonologica entre -elh (de Montelh) e -èl (de Chastèl) es mantenguda, mas amb de realizacions que son respectivament [-ir] e [-er] [4].
autres luòcs de la comuna
Autaròcha ['awta'rɔtsa]; Milhac [mi'ja]; Ribas ['ribə]; Sent Victor [sœnvi'tur]; La Cartalada (francés La Cartelade) [la karta'gadə]; francés Belière [bijejrə]; Jalanhac [zaga'ɲa]; francés Perignac [peri'ɲa]; La Ròcha [la 'rɔtsa]; francés La Brugeire [la bry'ʒɛjrə] [4].
Istòria
Aquesta seccion es voida, pas pro detalhada o incompleta. Vòstra ajuda es benvenguda !
Chastel-Marlhac èra un ancian oppidum citat per Gregòri de Tors e que joguèt un ròtle important a la Nauta Edat Mejana.
Oppidum natural de Chastèlmarlhac (vista d'ensemble)
Lo nom oficial de la comuna saguèt Chastel, pueis Chastel-Marlhac en 1801, mas, a causa del chamjament de chapluòc, venguèt Le Monteil en 1903 [8]. Chastel-Marlhac es en posicion descentrada dins la comuna, çò qu'explica benleu que l'abandonèron coma chapluòc.
.svg){kind=small}