Las fòrmas ancianas son Gergolz, en 1269, Girgols, al sègle XIV, De Girgolis, en 1522, Girgol, en 1552, Girgolz, Girgoux, Giergoux, en 1628, Girgoles, en 1679 [4]. Las de 1628 fan se demandar se -l- final se seriá pas vocalizat.
Dauzat i vei un tèma prelatin *gerg-, « nauçada », benlèu aparentat a Gergòvia, e un sufixe prelatin -ulum[5], que conven gaire se la finala es en -òl(s). Per Gergòvia, Delamarre evòca un nom de persona *Gergus non atestat [6]. La celticitat de Gergòvia e encara mai la de Girgòls es possibla, pas mai.
.svg){kind=small}