Obrona wojsk polskich na linii Niemna i Szczary również nie spełniła oczekiwań. W walce z przeciwnikiem oddziały polskie poniosły duże straty i zbyt wcześnie rozpoczęły wycofanie na linię Bugu[6][7].
Plan polskiego Naczelnego Dowództwa zakładał, że 1. i 4 Armia oraz Grupa Poleska do 5 sierpnia będą bronić linii Narew – Orlanka oraz Leśna – Brześć aby umożliwić przygotowanie kontrofensywy z rejonu Brześcia na lewe skrzydło wojsk Frontu Zachodniego Michaiła Tuchaczewskiego. Rozstrzygającą operację na linii Bug, Ostrołęka, Omulew doradzał też gen. Maxime Weygand[8].
1 sierpnia sowiecka 17 Dywizja Strzelców sforsowała Bug między Mielnikiem i Niemirowem i podeszła pod Janów Podlaski. Dowódca 4 Armii gen. Skierski rozkazał gen. Konarzewskiemu, by wspólnie z oddziałami grupy gen. Junga uderzyć na Mielnik oraz Serpelice i wyrzucić przeciwnika za Bug.
2 sierpnia oddziały polskie opanowały Serpelice i Gnojno. Nie udało się jednak opanować Mielnika[11].
Dopiero 4 sierpnia uderzono na Janów Podlaski siłami grupy gen. Konarzewskiego od zachodu i płk. Ładosia od południa.
55 poznański pułk piechoty atakował dwoma kolumnami: I i II bataliony wraz z 9. i 10 kompanią oraz 3 kompanią karabinów maszynowych maszerowały wzdłuż drogi do Janowa, a 11. i 12 kompania tworzyły prawe ubezpieczenie boczne mając też za zadanie zdobycie Konstantynowa.
Po krótkiej walce Konstantynów został zdobyty, a I batalion prowadził dalej natarcie na Janów[13].
Współdziałający z 55 pp 56 pułk piechoty wielkopolskiej wyruszył z Kornicy, a po zajęciu Konstantynowa, I i III bataliony pomaszerowały na Gnojno[14]. III batalion wyrzucił przeciwnika z folwarku Gnojno, ale ogień flankowy z Bubla i Łukowiskiego wstrzymał jego natarcie. W późnych godzinach wieczornych I batalion zajął te miejscowości[15]. Około południa 55 i 56 pułki piechoty opanowały Janów Podlaski, późnym wieczorem wyrzuciły Sowietów za Bug pod Gnojnem, a oddziały grupy gen. Kosteckiego dotarły do Bugu.
Nacierająca równolegle grupa płk. Ładosia nie mogła jednak przełamać oporu 8 Dywizji Strzelców pod Rokitnem. Dopiero następnego dnia wznowiła natarcie i stopniowo posuwała się do przodu walcząc zarówno z oddziałami 8 DS jak i nowo przybyłej 2 Dywizji Strzelców.
W tym czasie Grupa Poleska gen. Sikorskiego odzyskała część utraconych pozycji nad Bugiem, ale grupa gen. Junga poniosła klęskę pod Drohiczynem.
W zaistniałej sytuacji, w dowództwie polskim powstał plan przerzucenia grupy gen. Konarzewskiego do Sarnak i uderzenia wzdłuż Bugu na siły sowieckie. Obronę Bugu aż do Mielnika miałaby zapewnić Grupa Poleska[11].
W tym samym czasie dowódca sowieckiej 16 ArmiiNikołaj Sołłohub podjął decyzję skierowania 2. i 10 DS pod Niemirów i Drohiczyn[11].
6 sierpnia oddziały polskie otrzymały rozkaz odwrotu. Wojsko Polskie dokonywało przegrupowań i szykowało się do rozstrzygającego starcia, do bitwy nad Wisłą[16].
Bilans walk
Kilkudniowa bitwa stoczona w rejonie Janowa Podlaskiego powstrzymała marsz 16 Armii na Warszawę, przyniosła jej wiele strat i spowodowała duże zużycie amunicji.
Miało to duży wpływ na postawę tej armii w okresie polskiej kontrofensywy znad Wieprza[16].
Wiesław Wysocki (red.): Szlakiem oręża polskiego; vademecum miejsc walk i budowli obronnych. T. 2, poza granicami współczesnej Polski. Warszawa: Wydawnictwo „Gamb”, 2005. ISBN 83-7399-050-X.
