Obrona wojsk polskich na linii Niemna i Szczary również nie spełniła oczekiwań. W walce z przeciwnikiem oddziały polskie poniosły duże straty i zbyt wcześnie rozpoczęły wycofanie na linię Bugu[4][5].
Plan polskiego Naczelnego Dowództwa zakładał, że 1. i 4 Armia oraz Grupa Poleska do 5 sierpnia będą bronić linii Narew – Orlanka oraz Leśna – Brześć aby umożliwić przygotowanie kontrofensywy z rejonu Brześcia na lewe skrzydło wojsk Frontu Zachodniego Michaiła Tuchaczewskiego. Rozstrzygającą operację na linii Bug, Ostrołęka, Omulew doradzał też gen. Maxime Weygand[6].
Biała Podlaska - pomnik ku czci żołnierzy 34 pp poległych w latach 1918–1920
2 sierpnia w Białej Podlaskiej stacjonował sztab Grupy Poleskiej. Celem powstrzymania wojsk sowieckich na obszarze od Witulina do Kijowiec rozpoczęto formowanie grupy płk. Kazimierza Ładosia[a]. Po raz kolejny oddziały sowieckie uprzedziły działania wojsk polskich. 4 sierpnia brygady sowieckiej 8 Dywizji Strzelców uderzyły na Białą Podlaską. 23 Brygadą Strzelców atakowała z północnego zachodu przez Witulin stanowiska I/32 pułku piechoty, a 22 BS od wschodu uderzyła na III/32 pp. Równocześnie 24 Brygada Strzelców ruszyła na południe w kierunku Krzny. Oba polskie bataliony nie wytrzymały uderzenia i rozpoczęły odwrót[8].
Około południa gen. Sikorski wzmocnił grupę płk. Ładosia batalionem 111 pułku piechoty, batalionem 22 pp i pociągiem pancernym „Danuta”[9][8]. W godzinach popołudniowych Grupa wyprowadziła kontratak i odepchnęła nieprzyjaciela za Klukówkę. Przez kolejne dwa dni walki toczyły się z dala od miasta. 6 sierpnia do Białej Podlaskiej przybyło dowództwo 21 Dywizji Górskiej, a w kolejnych dniach miejscowa stacja kolejowa stała się punktem załadowczym dla oddziałów 16 Dywizji Piechoty i Dywizji Górskiej przegrupowujących się w ramach przegotowań do bitwy nad Wisłą[8]. Z uwagi na brak taboru kolejowego, część oddziałów jechała na dachach wagonów[10]. 8 sierpnia natarcie na miasto wznowiła 8 Dywizja Strzelców. Wieczorem pusty już dworzec w Białej Podlaskiej ostrzelała sowiecka artyleria, a następnego dnia wojska sowieckie zajęły miasto[11].
Uwagi
↑W składz grupy płk. Ładosia wchodziły: 32 pp, batalion zapasowy 34 pp, batalion etapowy poznański, bateria zapasowa 9 pac[8].
Wiesław Wysocki (red.): Szlakiem oręża polskiego; vademecum miejsc walk i budowli obronnych. T. 2, poza granicami współczesnej Polski. Warszawa: Wydawnictwo „Gamb”, 2005. ISBN 83-7399-050-X.
