Rosyjska FSRR
1919
piechota
15 Armia 4 Armia
48 Dywizja Strzelców – dywizja piechoty Armii Czerwonej okresu wojny polsko-bolszewickiej, operująca głównie na terenie dzisiejszej Białorusi.
Sformowana jesienią 1919 w rejonie Tuły jako 1 Tulska Dywizja Strzelców. W styczniu 1920 weszła w skład 15 Armii. Walczyła z oddziałami polskimi w rejonie Dryssy i Połocka. W czerwcu 1920 w strukturach 4 Armii, a od sierpnia już w ramach 16 Armii wzięła udział w drugiej ofensywie Tuchaczewskiego, walcząc m.in. pod Wilnem i Kobryniem. 1 sierpnia 1920 jej 143 Brygada Strzelców liczyła w stanie bojowym 2553 żołnierzy z tego piechoty 1840[1].
Podczas bitwy niemeńskiej walczyła pod Wołkowyskiem z oddziałami Grupy gen. Junga. 27 i 28 września bez powodzenia broniła Słonima, a w październiku toczyła walki o Słuck. Po podpisaniu rozejmu uczestniczyła w walkach z oddziałami gen. Bułak-Bałachowicza[2].
W dniu 12 września 1920 roku po zdobyciu Kobrynia przez oddziały Wojska Polskiego do polskiej niewoli dostało się 180 żołnierzy z radzieckich 48 oraz 57 Dywizji Strzelców[potrzebny przypis].
Skład na dzień 1 sierpnia 1920[3]:
W tym dniu dywizja posiadała 7100 „bagnetów”, 100 „szabel”, 183 karabiny maszynowe, 22 3-calowe armaty dywizyjne wz. 1902[3].
Lokasi Pengunjung: 18.191.223.123