27 czerwca 1 Armia Konna przełamała polską obronę na Słuczy na południe od Zwiahla, na odcinku bronionym przez I Brygadę Piechoty (rez.). Kawaleria Budionnego wdarła się w lukę między lewym skrzydłem 6 Armii, a grupą gen. Leona Berbeckiego z 2 Armii[7]. 29 czerwca dowództwo polskiego Frontu Ukraińskiego przygotowało plan uderzenia na sowiecką 1 Armię Konną. Polski plan pobicia 1 Armii Konnej pod Korcem nie powiódł się i 2 lipca strona polska zaniechała działań ofensywnych w tym rejonie[8]. 3 lipca 1 Armia Konna sforsowała Horyń i rozpoczęła się kilkudniowa bitwa pod Równem, zakończona porażką 2 Armii gen. Kazimierza Raszewskiego. Nie zdołano rozbić 1 Armii Konnej ani zadać takich strat, które wyraźnie obniżyłyby jej wartość bojową[9][10].
Wobec niepomyślnego przebiegu walk 2 Armii, dowódca Frontu Ukraińskiego gen. Edward Rydz-Śmigły wydał 5 lipca rozkaz, w którym nakazywał 6 Armii (12, 13, 18 DP) i podlegającym jej sprzymierzonym oddziałom ukraińskim wycofanie się na linię Zbrucza[11].
Od 11 lipca 12 Dywizja Piechoty toczyła zacięte walki pod Wołoczyskami. Jej porażka i utrata przyczółka uniemożliwiła utrzymanie frontu na Zbruczu i zmusiła oddziały 6 Armii do wycofania się nad Seret[12].
Sowieckie rozpoznanie wykryło lukę pomiędzy ukraińskimi 4 Kijowską Dywizją Strzelców i 5 Dywizją, a dowódca sowieckiej 41 Dywizji Strzelców komdyw. Żan Zonberg wprowadził w nią 122 Brygadę Strzelców. Ta sforsowała Seret i wyparła z Czortkowa oddziały ukraińskiej 4 Kijowskiej Dywizji Strzelców. W tym czasie ukraińska 2 Dywizja Strzelców i samodzielna Dywizja Kawalerii stały w odległości kilkudziesięciu km od Czortkowa i nie mogły przyjść z pomocą walczącym w Czortkowie wojskom. Po ciężkich walkach, 29 lipca Ukraińcy wyparli 122 Brygadę Strzelców za Seret, ale Czortkowa odzyskać nie zdołali[14]. W kolejnych dniach Ukraińcy bezskutecznie próbowali zdobyć miasto.
Początkowo ugrupowana obronnie, sowiecka 41 Dywizja Strzelców 2 sierpnia zdecydowała się na natarcie. Uderzenie wykonały dwa pułki strzelców (w tym 364 ps) i dwa kawalerii (115 i 116 pk)[15]. Oddziały te przerwały front ukraiński i po południu dotarły pod Buczacz, zagrażając bezpośrednio kwaterującemu tutaj sztabowi Armii URL. Przemęczenie i postępująca demoralizację w szeregach ukraińskich spowodowały, że nie zdołano uporządkować obrony. Sztab armii musiał pośpiesznie wycofać się z Buczacza. Interweniował dowódca 6 Armii, a polska 12 Dywizja Piechoty, przy wsparciu trzech kompanii czołgów, uderzyła na nieprzyjaciela, stopniowo spychając go za Seret. Sowiecka 41 Dywizja Strzelców przerwała natarcie i częścią sił wsparła sąsiednią dywizję, cofającą się pod naporem 12 DP[14].
Wiesław Wysocki (red.): Szlakiem oręża polskiego; vademecum miejsc walk i budowli obronnych. T. 2: Poza granicami współczesnej Polski. Warszawa: Wydawnictwo „Gamb”, 2005. ISBN 83-7399-050-X.
.png)
