Dzień 14 lipca rozstrzygnął los polskiej obrony na pozycji okopów poniemieckich. Wobec sytuacji jaka wytworzyła się na lewym skrzydle 1 Armii, jej dowództwo nakazało odwrót na nową linię obrony, mającą na celu osłonę Lidy[8][9].
Podczas odwrotu wojsk polskich Sowieci wyprzedzili cofający się 29 pułk piechoty i opanowali Lidę. Dowódca pułku zdecydował obejść miasto i przebijać się przez pierścień okrążenia pod Trokielami nad Żyzną[1]. Jednak i tu przeciwnik był szybszy, zajął Myto i obsadził most na Dzitwie[10]. Powstało też nowe zagrożenie – były to oddziały Armii Czerwonej nadciągające od strony Lidy.
W tym położeniu zdecydowano się na czołowy szturm mostu. W walce wręcz wybito oddział broniący mostu, a następnie pododdziały pułku rozwinęły natarcie na miasto, leżące na wzgórzu na zachodnim brzegu rzeki[1]. Silny ogień sowieckich oddziałów z dogodnych stanowisk, górujących nad nadrzeczną równiną, omal nie załamał natarcia. W krytycznym momencie dowódca pułku mjr Stefan Walter osobiście poderwał żołnierzy do szturmu na miasto. Po zaciętych walkach pułk opanował Myto, otwierając sobie drogę odwrotu[11][1].
Uwagi
↑Obecnie Myto (biał. Мыто) na Białorusi, nad Dzitwą, na południowy zachód od Lidy[1].
Stanisław Szeptycki: Front Litewsko-Białoruski; 10 marca 1919-30 lipca 1920. Warszawa: Wydawnictwo 2 Kolory. Sp.z o.o; Fundacja Patriotyczna Serenissima, 2016. ISBN 978-83-64649-19-6.
Bolesław Waligóra: Dzieje 85-go pułku Strzelców Wileńskich. Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1928.
Wiesław Wysocki (red.): Szlakiem oręża polskiego; vademecum miejsc walk i budowli obronnych. T. 2, poza granicami współczesnej Polski. Warszawa: Wydawnictwo „Gamb”, 2005. ISBN 83-7399-050-X.
