Las fòrmas ancianas son : Sancte Amandine, en 1320, Sancte Mandine, en 1329, Saincte-Maltine, en 1512, Saincte-Mandine, Saincte-Matine, en 1550, Sainct-Madine, Sainct Amandin, en francés, en 1585, Sainte-Amandine, Sainte-Mandine, Saint-Amant, en 1784 [1]. Sant Amandin èra un sant d'Auvèrnhe escure [2],[3]. Dins la lenga modèrna, l'aferèsi (Amandine > Mandine) e la feminizacion delh nom (i a una Santa Amandina, mas moriguèt en 1900, adoncas lo nom es masculin a l'origina) son conservadas : ['sentaman'dinɔ] o ['sentaman'dinə], amb un dobte sus la finala, e ['sentaman'dinə] a Champs[4]. La grafia es donc Senta Mandina (lo parlar garda -a etimologic en ligason) o Senta Amandina. La segonda grafia facilita una prononciacion corrècta quanha que siá l'origina del locutor.