Las fòrmas ancianas son Stephanus de Vigorone, davant 1031-1065, Sanctus Martinus, en 1131, castro de Vigoron, en 1166, Guillelmi de Vigoro, en 1266, Saint Martin sobz Vigouroux, en 1365, Sanctus Martinus de subto Vigoro, en 1368, Sanctus Martinus subtus Vigorourz, en 1606 [2],[3],[4].
Sant Martin. Sant Martin, evesque de Tors, èra un evangelizator de las Gàllias al sègle IV [5],[6] e las paròchas que pòrtan son nom datan sovent de la Nauta Edat Mejana.
Vig(o)ro(n). Entre la fòrma Vigorós, coma en francés Vigouroux, e Vigoron, las fòrmas ancianas permeton de chausir la segonda. Empacha pas que la fòrma Vigorós, analogica de l'adjectiu, saguèsse estada prononciada benlèu a d'epòcas que -s finala èra articulada encara. Certanas fòrmas medievalas de Vigaron (Tarn e Garona) son en Vigorono, çò que permet de supausar, amb prudéncia, un derivat de vicarius, « vigièr, viguièr », amb un sufixe diminutiu (vengut del latin -onem) coma pel vialatge lomanhòl.[7]
Entre Sant Martin de Vigoron e Sant Martin jos Vigoron, l'usatge permet de chausir. Lo segond es justificat per una desnivelacion de 300 m. Precisament la prononciacion locala, a Vigron, es [san mar'ti tsu (tʃu ?) bi'gru], çò que permet d'escriure Sant Martin jos Vigron ([bi'gru] tanben a Bresòms). La fòrma anciana Sant es conservada dins lo toponime (Sent Martin, a Bresòms).
Al mens a Vigron, lo parlar sembla pus orlhagués qu'estrictament auvernhàs : [lu ka'baw] (lengadocian cabal, de capitalis), [li 'bakɔ], « las vacas », mas [la ribɛjrɔ].
.svg){kind=small}
