Fòrmas ancianas : Petrus de Glangias vers 1070 e vers 1100, Glanjas vers 1100, Glanges au segle XII, Glangie vers 1315. Prononciat [ʎɑ̃'za:] [1]. Dauzat evòca un possible tèma prelatin g(a)l-, « peira, ròc, nautura », o lo germanic Gland, o lo mot gallic glann, « vau ----> aiga ». Glanjas es un *glann-ica[2].
Segon Ives Lavalada, Glanjas ven dau celtic glann (vau, riba, aiga), emb -icas. 'Quò s'explica per la localizacion entre la Granda e la Pitita Briança [1]. Xavier Delamarre explica glanna per « riba ». En gallic tardiu, lo mot glanna (vengut de *glandā) s'es probablament confondut dins la toponimia emb l'adjectiu glanos, -ā, « pur, len », en s'aplicant a d'aigas e a lor proximitat [3].
Segon Xavier Delamarre, Glanjas es un glann-ica, « establiment sus la riba ». Presenta Glanjas coma traversat per la Briança [4], çò qu'es aproximatiu (i a mai d'un km per arribar a la Granda Briança e Glanjas es sus un pueg).
.svg){kind=small}
