Las fòrmas ancianas son : Blatomago, Blatomo (sus las monedas merovingianas), au segle VII; Blahonium, en 1177, en latin; Blaonium, en 1233, en latin; Blonium, en latin, Blon, Blason, las tres au segle XV; Blom entre lo segle XVI e la Revolucion. La prononciacion es [blu~] [2],[3],[4].
Comentaris sus las atestacions. Au segle VII, las sordas intervocalicas s'èran dejà sonorizadas dins las lengas romanas occidentalas [5]. Las fòrmas Blatomago e Blatomo, puristas dins lor intencion, representan donc probablament Bladomo. Aqueu -d- intervocalic dispareguèt après, çò qu'explica Blahonium e Blaonium, que mòstran tanben que -m finau s'èra dejà confondut emb -n; -h- materializa un iatus. « Blaon » tardèt pas a se prononciar quauqua ren coma [blɔun] e se simplifiquèt en [blun] (-n finala se nasalizèt pauc a pauc). Blason es una fantasia faussament etimologica.
Puslèu que d'un nom gallic d'òme, *Blatos (Blattus per Negre), e dau gallic magos, « champ », puei « merchat » [6],[7],[4],[8], *Blatomagos se compren, siá coma « champ de flors », siá coma « merchat de la farina » e lo segond es plan segur lo pus probable; en gallic, *blāto-, « flor » e *blāto- « farina » èran omonimes [9]. L'evolucion posteriora s'explica, perqué dins *Blatomagos, -magos èra pòsttonic (en realitat, en gallic, i aviá de las lonjas e de las brèvas coma en latin; mas en latin tardiu, qu'es a l'origina dau nom actuau, aquò donet un accent tonic sus lo prumier -o-). Entau, de -magos demorèt que l'iniciala, estachada a la vocala tonica.
.svg)
.svg){kind=small}
