Las fòrmas ancianas son Charempnhac en 1262, Charempnac vers 1315. La prononciacion es [tsaˈrɛ̃na, tsɔrɛ̃ⁿˈna] [2][3] Charennac vendriá d'un nom germanic d'òme, Cherramnus, o d'un nom galloroman d'òme, Carennius, de Caronem, emb lo sufixe -acum[2],[4], latinizacion dau sufixe gallic -āco(n). Charennac èra donc probablament una anciana granda propietat antica o de la Nauta Edat Mejana qu'aviá per mestre Carennius o Cherramnus. La grafia seriá donc pusleu Charemnac, dins lo segond cas, çò que chamja pas ren a la prononciacion. Dauzat pensava a un nom gallo-roman d'òme (donc d'origina gallica), Caro, ---> Caronis, emb -acum[5], benleu d'après la fòrma francesa, solucion que Delamarre repren pas per Carennac (chausís Carinnos, atestat, e cita pas Charennac, benleu trompat per la grafia francesa) [6]; totparier, Delamarre cita l'adjectiu o nom comun caros (e variantas o derivats), « char, amic, aimat, aimable » [7]. Adonc, lo nom auriá pas ren a veire emb Charanta, que i nais.
Istòria
Aquesta seccion es voida, pas pro detalhada o incompleta. Vòstra ajuda es benvenguda !
↑ 2,0 et 2,1Yves Lavalade, Dictionnaire toponymique de la Haute-Vienne , n° 44, ed. Lucien Souny, 2000
↑Mises à jour des manuels d'onomastique. In: Nouvelle revue d'onomastique, n°21-22, 1993. pp. 189-198.
www.persee.fr/doc/onoma_0755-7752_1993_num_21_1_1177
↑Bénédicte Boyrie-Fénié, Jean-Jacques Fénié, Toponymie des Pays Occitans, edicions Sud-Ouest, 2007, p. 187
↑Albert Dauzat, Charles Rostaing, Dictionnaire étymologique des Noms de Lieux en France, Librairie Guénégaud, reedicion 1984, p. 186
↑Xavier Delamarre, Noms de lieux celtiques de l'Europe ancienne, ed. Errance, 2012, p. 106 e 334
↑Xavier Delamarre, Dictionnaire de la Langue gauloise, ed. Errance, 2na edicion, 2008, p. 106