Las fòrmas ancianas son Doms, sens data, Domps vers 1315. La prononciacion es [du~:] [1].
Per Dauzat e Rostaing, lo nom es aparentat probablament a d'autres : lo Puèi de Doma e lo vilatge perigòrd de Doma, ont se tròba un pueg remarcable. 'Quò's donc un tèrme oronimic (que senhala una nautor), d'origina prelatina. Lo paisatge locau confirma l'ipotèsi : lo vilatge es environat de puegs[2]. L'-s dau plurau ensenha benlèu que n'i a mai d'un, çò qu'es lo cas.
Ives Lavalada explica tanben que lo nom a la mesma origina que Doma o lo Puei de Doma, lo gallic *duma (idèa de nautura, de montanha)[1].
Coma explicar lo -p de la fòrma francesa ? Aquò's pas una letra decorativa. Coma prononciar lo grope -ms, mai que mai en finala ? Se se simplifica pas en -ns o en -m, puei -n, un -p- epentetic (que facilita la prononciacion e qu'es pas etimologic) pòt ajudar a prononciar lo grope. Lo -p- se pronóncia o s'es prononciat (benleu se poiriá escriure, coma dins Olemps, dins l'Avairon, qu'es un cas semblable, se la prononciacion l'avia gardat). Xavier Delamarre presenta dumion, « lo tuquet », au neutre, e tanben Dume, mesme sens (comuna de Shalòssa), çò que vai dins lo sens de la celticitat daus toponimes precedents [3].
.jpg)
.svg){kind=small}
