Morgan Freeman urodził się w Memphis, w stanie Tennessee jako syn Mayme Edny (z domu Revere) i Morgana Porterfielda Freemana Seniora[1], fryzjera, który w 1961 roku zmarł na marskość wątroby. Jako niemowlę, Freeman trafił pod opiekę swojej babki, zamieszkującej Charleston w Missisipi[2][3][4]. Wraz z rodziną, a w tym z trójką rodzeństwa, często zmieniał miejsce zamieszkania, osiadając w Greenwood, Gary i, ostatecznie, w Chicago[4]. Morgan zadebiutował aktorsko w wieku 9 lat, biorąc udział w szkolnym przedstawieniu. Trzy lata później, kiedy uczęszczał do Broad Street High School, wygrał aktorski konkurs stanowy i pojawił się na antenie stacji radiowej z Nashville. W 1955 ukończył szkołę średnią, odrzucając jednocześnie propozycję stypendium w Jackson State University na rzecz posady mechanika w United States Air Force.
Na początku lat 60. Morgan Freeman przeprowadził się do Los Angeles, by tam podjąć się pracy w Los Angeles Community College. W tym samym okresie zamieszkiwał również w Nowym Jorku, gdzie był tancerzem, a także w San Francisco, gdzie stał się członkiem grupy muzycznej Opera Ring. W 1967 roku Freeman zadebiutował w off-broadwayowskiej sztuce The Nigger Lovers, natomiast rok później po raz pierwszy wystąpił na Broadwayu, w wersji musicalu Hello, Dolly!, w której pojawili się wyłącznie afroamerykańscy aktorzy[5].
Kariera
Mimo że pierwszym filmem, w którego napisach został wymieniony był Who Says I Can’t Ride a Rainbow? z 1971 roku, Freeman stał się znany w mediach dzięki rolom w operze mydlanej Inny świat (Another World) oraz w programie dla dzieci The Electric Company[4].
Począwszy od połowy lat 80., Freeman zaczął grać role drugoplanowe w filmach pełnometrażowych, dzięki czemu zyskał reputację aktora wcielającego się w „mądre, opiekuńcze” postacie[4]. Jego popularność wzrastała, objawiając się w coraz poważniejszych angażach, a w tym do obrazów: Wożąc panią Daisy oraz Chwała (oba w 1989)[4]. Za rolę w pierwszym z nich aktor otrzymał nominację do Nagrody Akademii Filmowej. W 1994 roku zagrał Reda, więźnia, który przeszedł wewnętrzną przemianę, w obrazie Skazani na Shawshank. Wzrastając do rangi jednej z najważniejszych postaci Hollywood, Freeman występował w kolejnych produkcjach, a w tym m.in.: Robin Hood: Książę złodziei, Bez przebaczenia, Siedem oraz Dzień zagłady[6]. W 1997 roku Morgan założył wraz z Lori McCreary niezależną wytwórnię filmową Revelations Entertainment.
Po zdobyciu trzech nominacji – dla najlepszego aktora drugoplanowego za film Cwaniak oraz dla najlepszego aktora pierwszoplanowego za role w Wożąc panią Daisy i Skazani na Shawshank – Freeman otrzymał Nagrodę Akademii Filmowej dla najlepszego aktora drugoplanowego za Za wszelką cenępodczas 77. ceremonii wręczenia Oscarów[4].
Freeman z aktorką Paz Vegą na premierze filmu Dwa światy w Madrycie, w 2007 roku
Freeman znany jest ze swojego charakterystycznego głosu, dzięki któremu często wciela się w rolę narratora. W 2005 roku pełnił tę funkcję w dwóch filmach: Wojna światów oraz dokumencie nagrodzonym Oscarem, Marsz pingwinów.
W 1991 roku Freeman otrzymał propozycję głównej roli w filmie Park Jurajski. Niepewny decyzji, odwiedził American Museum of Natural History, aby obejrzeć szkielety oraz figury dinozaurów. W 2007 roku, w jednym z wywiadów, Morgan przyznał, że był zdumiony, kiedy dowiedział się, iż ptaki mają swoich przodków wśród dinozaurów. Jednocześnie dodał, że kiedy odrzucił ofertę występu w tym filmie, kolejne wakacje spędził na czytaniu książek ornitologicznych. Wydarzenia te miały również wpływ na to, że Freeman z chęcią przyjął rolę narratora w Marszu pingwinów.
W 2004 aktor został zaproszony do roli w filmie Za wszelką cenę w reżyserii Clinta Eastwooda. Zagrał on tam Eddiego Scrap-Iron Duprisa, jednego z bohaterów oraz narratora filmu. Za tę rolę otrzymał Oscara i ogrom nominacji.
Freeman wielokrotnie wspominał, że chciałby nakręcić film poświęcony Nelsonowi Mandeli. Początkowo próbował oprzeć scenariusz na jego autobiografii, Long Walk to Freedom, jednak projekt w tym założeniu nie mógł zostać sfinalizowany[7]. W 2007 roku Morgan zakupił prawa do ekranizacji książki Playing the Enemy: Nelson Mandela and the Game that Made a Nation autorstwa Johna Carlina[8]. Ostatecznie reżyserii filmu biograficznego o Mandeli podjął się Clint Eastwood. Invictus miał premierę w 2009 roku; w rolę Nelsona wcielił się Freeman, zaś Matt Damon zagrał kapitana drużyny rugby, François Pienaara[9].
W 2010 roku premierę miał film Red, oparty na komiksie o tym samym tytule. Wraz z Bruce’em Willisem, Helen Mirren i Johnem Malkovichem wcielili się w grupę emerytowanych agentów specjalnych CIA, którzy muszą powrócić do dawnego zajęcia[6].
W 2012 roku ukazała się następna odsłona przygód Batmana, Mroczny rycerz powstaje, w której Morgan ponownie zagrał postać Luciusa Foxa[6].
W 2018 roku premierę miał film pod tytułem Dziadek do orzechów i cztery królestwa, w której zagrał postać Drosselmeyera.
Freeman ze swoją córką, Morganą Freeman, na ceremonii rozdania Oscarów w 1990 roku
Freeman pozostawał w związku małżeńskim z Jeanette Adair Bradshaw od 22 października 1967 roku do 1979 roku. 16 czerwca 1984 roku aktor poślubił Myrnę Colley-Lee, jednak od grudnia 2007 roku żyli w separacji, a 15 września 2010 roku rozwiedli się[12][13]. Freeman ma czworo dzieci – dwóch synów z wcześniejszych związków (Alfonso i Saifoulaye’a), córkę Morganę z Bradshow oraz adoptowaną córkę Deenę z poprzedniego małżeństwa Bradshow.
Nieruchomości
Freeman większość czasu spędza w Nowym Jorku oraz Charleston w Missisipi, gdzie posiada prywatne posiadłości. Poza tym jest współwłaścicielem restauracji Madidi i klubu bluesowego Ground Zero, które znajdują się w Clarksdale, w stanie Missisipi. 24 kwietnia 2008 roku nastąpiło oficjalne otwarcie drugiego lokalu Ground Zero w Memphis, w stanie Tennessee.
Poglądy i polityka
Freeman publicznie skrytykował obchody Black History Month i nie uczestniczy w żadnym z wydarzeń z nimi powiązanych, twierdząc: „Nie chcę, by Black History Month miał miejsce. Historia Afroamerykanów jest amerykańską historią”[14]. Dodał również, że jedynym sposobem na powstrzymanie rasizmu jest zaprzestanie rozmów o nim, co poparł słowami, iż „nie istnieje White History Month”[15]. W wywiadzie dla programu 60 Minutes, Freeman powiedział: „Zamierzam przestać nazywać cię białym człowiekiem i mam zamiar poprosić cię, byś przestał nazywać mnie czarnym człowiekiem”[14]. Morgan poparł wniosek o zmianę flagi stanowej Missisipi, w której kantonie znajduje się bojowa flaga Skonfederowanych Stanów Ameryki[16][17].
Morgan Freeman poparł kandydaturę Baracka Obamy na stanowisko Prezydenta Stanów Zjednoczonych w 2008 roku, jednak nie zdecydował się na dołączenie do jego kampanii wyborczej[18]. Freeman jest narratorem multimedialnej sekcji poświęconej Obamie w The Hall of Presidents[19][20].
W 2004 roku Freeman był jednym ze współzałożycieli Grenada Relief Fund, mającej na celu pomoc ludziom, którzy ucierpieli w wyniku huraganu Ivan. Od tego czasu fundacja przeistoczyła się w PLANIT NOW, organizację wspomagającą osoby, które mieszkają w miejscach nawiedzanych przez huragany i sztormy[24].
Aktor współpracował jako narrator z globalnymi organizacjami, a w tym One Earth, użyczając głosu w krótkich klipach reklamowych, mających na celu zwrócenie uwagi na kwestie dotyczące środowiska naturalnego[25].
Freeman przekazał fundusze na rzecz parku dla koni w Starkville, w stanie Missisipi, wchodzącego w skład Uniwersytetu Stanowego Missisipi. Aktor jest właścicielem kilku koni, które na co dzień przebywają w jego posiadłości w Charleston, i które często zabiera do Starkville[26].
Wypadek samochodowy
Aktor był uczestnikiem wypadku samochodowego, który miał miejsce 3 sierpnia 2008 roku w Ruleville. Pojazd, którym podróżował, Nissan Maxima, wypadł z trasy i kilkakrotnie dachował. Freeman oraz pasażerka, Demaris Meyer, zostali wydostani z samochodu dzięki nożyco-rozpieraczowi hydraulicznemu. Morgan został przetransportowany helikopterem do The Regional Medical Center w Memphis[27][28]. Policja wykluczyła, ażeby alkohol był czynnikiem sprawczym wypadku, a jej przedstawiciele poinformowali, że dwójka pasażerów miała zapięte pasy bezpieczeństwa[29]. Freeman złamał rękę i obojczyk, w wyniku czego, 5 sierpnia, przeszedł operację; lekarze przez cztery godziny naprawiali uszkodzone nerwy[30]. Krótko po zdarzeniu, jego rzecznik przyznał, że aktor czuje się coraz lepiej i powinien powrócić do zdrowia[31][32]. Meyer, pasażerka samochodu, oskarżyła Freemana o niedbalstwo, twierdząc, że w dzień wypadku pił alkohol[33]. Zaprzeczyła jednocześnie, jakoby z aktorem łączyły ją zażyłe stosunki[34].
Pozostałe
Freeman jest aktywnym graczem w golfa. W wieku 65 lat, zdobył również prywatną licencję pilota (PPL)[35]. Aktor jest lub był właścicielem co najmniej trzech prywatnych samolotów, a w tym Cessna Citation 501 oraz Cessna 414. W 2007 roku nabył za 7 milionów dolarów biznes jeta Emivest SJ30[36][37].
W 2008 roku historia rodziny aktora została przedstawiona w programie African American Lives 2. Test DNA wykazał, że przodkowie Freemana wywodzili się z nigerskich ludów Tuareg oraz Songhaj.
W lipcu 2009 roku Freeman był jednym z prezenterów podczas koncertu 46664, celebrującego urodziny Nelsona Mandeli.
Koncert charytatywny, zorganizowany przez aktora George’a Clooneya i transmitowany globalnie, aby zebrać fundusze na rzecz ofiar trzęsienia ziemi na Oceanie Indyjskim.
Koncert charytatywny w formie telethonu, zorganizowany przez aktora George’a Clooneya i transmitowany globalnie, miał na celu pozyskanie środków na pomoc poszkodowanym w wyniku tragicznego trzęsienia ziemi na Haiti, które pochłonęło co najmniej 100 tysięcy ofiar.
22 stycznia 2010
Wyróżnienia i odznaczenia
1978: Nominacja do Nagrody Tony w kategorii najlepszy aktor drugoplanowy w sztuce scenicznej za rolę w The Mighty Gents.
