Herbie Hancock

Herbie Hancock (2010)
Imię i nazwisko	Herbert Jeffrey Hancock[1]
Data i miejsce urodzenia	12 kwietnia 1940[2] Chicago[3]
Instrumenty	fortepian, keyboard
Gatunki	jazz, fusion[4], jazz-funk[4], jazz-rock, post-bop[4], modal jazz[4], electro[4], hard bop[4], funk[4]
Zawód	muzyk (pianista, kompozytor, aranżer, bandlider)
Wydawnictwo	Blue Note, Columbia, Verve, Warner Bros.
Powiązania	Miles Davis, Freddie Hubbard, Ron Carter, Chick Corea, Wayne Shorter, Tony Williams
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Herbert Jeffrey „Herbie” Hancock (ur. 12 kwietnia 1940 w Chicago^[5]) – amerykański pianista, kompozytor, aranżer i bandlider jazzowy. Laureat NEA Jazz Masters Award^[6] 2004. Jest laureatem czternastu nagród Grammy i Oscara za muzykę do filmu Round Midnight z 1986. Wiele jego kompozycji stało się standardami – między innymi „Watermelon Man”, „Cantaloupe Island” (rozsławiony przez remiks grupy Us3), „Maiden Voyage”, „Eye of the Hurricane”, „Dolphin Dance” czy „Chameleon”^[4].

Jest także uważany obok McCoy Tynera, Keitha Jarretta i Chicka Corei za jednego z czterech wielkich pianistów późnego modern jazzu, którzy wywarli największy wpływ na grę na tym instrumencie. Przedmiotem podziwu jest zwłaszcza jego inwencja rytmiczna i improwizacyjna^[7]. Tworzy muzykę zarówno o charakterze czysto jazzowym, jak i będącą pod mniejszym lub większym wpływem popu, rapu i techno, w każdym z tych gatunków poruszając się z równą swobodą.

Od siódmego roku życia grał na fortepianie i uznany za muzyczne „cudowne dziecko” w wieku 11 lat zagrał V Koncert fortepianowy D-dur Mozarta z Orkiestrą Symfoniczną z Chicago^[8].

W wieku lat 20 został zauważony przez trębacza Donalda Byrda, który zaprosił go do swojego zespołu. W 1962 nagrał swój debiutancki album Takin’ Off, na którym znalazł się pierwszy hit artysty – „Watermelon Man”^[9].

W 1963 na zaproszenie Milesa Davisa wstąpił do jego kwintetu. Razem z Ronem Carterem (kontrabas) i Tonym Williamsem (perkusja) stworzył tam najsłynniejszą sekcję rytmiczną modern jazzu^[10]. Oprócz działalności w zespole Davisa Hancock nagrywał też w latach sześćdziesiątych płyty dla wytwórni Blue Note jako lider, z których za najważniejsze uznawane są Empyrean Isles (1964), Maiden Voyage (1965) i Speak Like a Child (1968).

W 1968 Hancock opuścił zespół Davisa i zwrócił się ku samodzielnym muzycznym poszukiwaniom, rozwijając właśnie tworzącą się muzykę fusion. Owocem tej jego działalności był m.in. bestsellerowy album Head Hunters, nagrany w 1973 dla Columbia Records. Na początku lat 70. jako jeden z pierwszych wprowadził elektroniczne instrumenty klawiszowe. W późniejszym okresie Hancock potrafił także udanie wykorzystywać elementy muzyki rap i techno, czego dowodem był choćby album Future Shock z 1983, zawierający utwór Rockit, który stał się jednym z hitów nowo powstałej stacji telewizyjnej MTV. W tym samym mniej więcej czasie Hancock realizował jednak także projekt o nazwie V.S.O.P., który był próbą nawiązania do brzmienia czysto jazzowego kwintetu Davisa z lat sześćdziesiątych, w czym wspomagali go dawni towarzysze z tego zespołu, z tym że na trąbce Davisa zastąpił Freddie Hubbard.

Ostatnimi znaczącymi sukcesami muzyka były albumy: Gershwin’s World z 1998, Directions in Music • Jazz at Massey Hall z 2002 oraz River • The Joni Letters z 2007, za które otrzymał nagrody Grammy^[11].