La prononciacion qu'ei [puma'res]. Las fòrmas ancianas que son Sancta Maria de Pomarers aus sègles XI-XII, de Pomareto, en latin, en 1289, Pomares (mapas de 1638 e 1651), Pomarés (mapa deu començament deu sègle XVIII), Pomares (mapa de 1733) [2].
Segon Dauzat e Rostaing, lo nom qu'ei format de pomarium, « pomèr », dab lo sufixe -etum[3].
Per Negre, citat per Bénédicte Boyrie-Fénié, lo nom qu'ei l'occitan pomairet, pomaret, « pomareda »; lo plurau que seré tardiu. Segon Astor, tanben citat per B. Boyrie-Fénié, lo nom que vien de l'occitan pomarets, « verdièr de pomèrs » [2].
Segon Bénédicte Boyrie-Fénié, lo nom que correspón a Pomareda au masculin. Lo nom qu'auré ua sufixacion dobla, -ar e -et, qui representa lo lòc on es tau categoria d'arbos. -S finau ei pas etimologic : pòt renfortir lo sens collectiu deus sufixes o correspóner a un assordiment deu -t finau (?)[2]. La fòrma deus sègles XI-XII (*pomararium) que demòra shens explicacion.
Comunas delas Lanasde Gasconha (comunas actualas, comunas que caupon de comunas delegadas, ancianas comunas, ancianas comunas vengudas comunas delegadas)
.svg){kind=small}
