Os xarutos do faraón

Os xarutos do faraón
O símbolo do faraón Kih-Oskh, inspirado no símbolo Yin e Yang.
Título orixinalLes Cigares du Pharaon
Autor/aHergé
OrixeBélxica Bélxica
LinguaFrancés
ColecciónAs aventuras de Tintín
Xénero(s)Aventuras
EditorialCasterman
Data de pub.Seriada: 8 de decembro de 1932 a 8 de febreiro de 1934
FormatoSeriada en Le Petit Vingtième, con recompilación en álbum
Páxinas62
ISBNISBN 84-261-2152-7
Precedido porTintín en América
Seguido porO Loto Azul
EditorEditorial Juventud
TraduciónValentín Arias López
Na rede
[ editar datos en Wikidata ]

Os xarutos do faraón (en francés: Les Cigares du pharaon) é o cuarto álbum da serie As aventuras de Tintín, escrita e dirixida polo autor belga Hergé. A primeira edición en galego foi en 1986 pola Editorial Juventud con tradución de Valentín Arias López

A historia narra a historia do mozo belga e xornalista Tintín e o seu can Milú, que viaxan por Exipto cando descobren a tumba dun faraón cheo de exiptólogos mortos e caixas de xarutos. Seguindo o misterio destes xarutos, viaxa por toda Arabia Saudita e India e revela os segredos dunha empresa internacional de contrabando de drogas.

Despois de Tintín en América, Xarutos foi un éxito comercial, e publicouse en forma de ábum pouco despois da súa conclusión. Hergé continuou As aventuras de Tintín con O Loto Azul, cuxa trama seguiu desde Xarutos. A serie converteuse nunha parte determinante da tradición da banda deseñada franco-belga. En 1955, deseñouse e coloreouse co estilo distintivo de Hergé liña-clara para a republicación por Casterman. A análise crítica da historia centrouse na súa innovación e a 'Aventura' introduce os personaxes recorrentes de detectives Hernández e Fernández e o vilán Rastapopoulos. O cómic adaptouse para un episodio de 1991 da serie animada de Ellipse / Nelvana As aventuras de Tintín.

Sinopse

De viaxe nun cruceiro polo Mediterráneo, Tintín e o seu can Milú coñecen ao rico director de cine Rastapopoulos e ao excéntrico exiptólogo Filemón Ciclón. Cando dous policías (Hernández e Fernández) acusan a Tintín de contrabando de heroína, escapa do barco e únese a Ciclón na súa busca da tumba non descuberta do faraón Kih-Oskh. Tintín descobre que a tumba está chea de caixas de xarutos rotulados cun misterioso símbolo, pero el e Ciclón caen inconscientes despois de que un inimigo non visto os gasea. A continuación, son levados a bordo dun barco dentro de sarcófagos de madeira, capitaneado polo contrabandista Allan, pero para evitar a garda costeira Allan ordena larnzar os sarcófagos ao mar. É rescatado por un traficante que o desembarca en Arabia. Viaxando por terra, Tintín coñece a Sheikh Patrash Pasha, un gran fan seu, e atópase con Rastapopoulos gravando unha película. O exército local recruta a Tintín para despois arrestalo como espía, pero Hernández e Fernández o rescatan para podelo arrestar.[1]

Non obstante, cando o exército descobre o seu escondedoiro, Tintín consegue eludir aos policías, os xemelgos tamén escapan. Subindo a un avión, Tintín escapa de Arabia pero queda sen combustible sobre a India, estrelandose na selva. Despois de salvar un elefante, Tintín descobre a Ciclón, que se tornou toco como resultado de ser inxectado con zume de Rajaijah, "o veleno da tolemia". Tintín é hipnotizado por un faquir e encérrano nun manicomio, do que pronto escapa. Encontrándose co Maharaja de Gaipajama, os dous fanse amigos, co maharajés revelando que a súa familia loita desde hai tempo contra unha banda de contrabando de opio. Aparece o faquir e Tintín o segue, descobre o escondedoiro do cártel da droga e é capaz de capturar o cartel. Tintín recoñece o seu símbolo Kih-Oskh e entende que é a mesma organización que operaba en Exipto e Arabia. O faquir escapa e co líder enmascarado da conspiración secuestra ao fillo do maharaja. Tintín persegueos nun coche deportivo, rescatando ao rapaz e capturando ao faquir, mentres o líder cae nun abismo, aparentemente morrendo. Tintín regresa a Gaipajama, onde se celebra o seu regreso. Ao abrir un dos xarutos co misterioso símbolo de Kih-Oskh, Tintín explica ao Maharaja como se realiza o contrabando do opio en todo o mundo dntro dos xarutos. [2]

Características

A historia publicouse primeiro nas páxinas de Le Petit Vingtième, para o suplemento infantil de aparición semanal do xornal Le Vigntième Siècle, publicado entre o 8 de decembro de 1932 e o 8 de febreiro de 1934. Tamén en 1934 apareceu por primeira vez en álbum. En 1955 foi redibuxada e editada en cor. Orixinalmente levou o título de Tintín en Oriente.

Constitúe a primeira parte dunha aventura que prosegue no álbum seguinte, O Loto Azul. En Os xarutos do faraón aparecen por primeira vez algúns personaxes destacados da serie, como Hernández e Fernández, Rastapopoulos e Oliveira da Figueira.

Do mesmo xeito que os tres álbums anteriores (Tintín no país dos Soviets, Tintín no Congo e Tintín en América), consiste sobre todo nunha sucesión de peripecias sen relación entre si. A diferenza deles, con todo, por primeira vez Hergé confire certa unidade á trama mediante un elemento misterioso, os xarutos que dan título ao álbum. A historia reúne varios elementos típicos da literatura das revistas pulp: a maldición aos profanadores de tumbas, unha sociedade segreda e o misterio que envolve a identidade do xefe dunha banda de traficantes de opio.

O argumento está claramente influenciado polo descubrimento, en 1922, da tumba de Tutankamón polo arqueólogo Howard Carter.

Historia

Antecedentes

O símbolo Taijitu e o símbolo de Kih-Oskh.

Georges Remi, máis coñecido co alcume de Hergé, era o editor e ilustrador de Le Petit Vingtième ("O pequeno século XX"), [3] un suplemento para Le Vingtième Siècle ("O século XX "), un periódico católico romano, xornal belga conservador con sede na cidade natal de Hergé Bruxelas. Xestionado polo Abade Norbert Wallez director e protector de Hergé, o xornal anunciábase como un "Diario Católico para Doutrina e Información" e difundía un punto de vista fascista de extrema dereita.[4] Segundo Harry Thompson, estas ideas políticas eran comúns en Bélxica na época, e o ambiente de Hergé estaba impregnado de ideas conservadoras que xiraban ao redor do "patriotismo, catolicismo, moral estrita, disciplina e inxenuidade". [5]

En 1929, Hergé iniciou a banda deseñada As aventuras de Tintín para Le Petit Vingtième, unha serie sobre as fazañas dun xornalista belga de ficción chamado Tintín. Dende a súa infancia fascinouse co mundo ao aire libre do movemento Scout e do modo de vida dos que chamou "peles vermellas", Hergé quixo desenvolver a primeira aventura de Tintín entre os nativos americanos nos Estados Unidos.[6] Non obstante, Wallez ordenoulle que localizase a súa primeira aventura na Unión Soviética como un elemento de propaganda antisocialista para nenos (Tintín no país dos soviets) [7] e o segundo localizouse no Congo belga para fomentar o sentimento colonial (Tintín no Congo). [8] A súa terceira aventura localizouse nos Estados Unidos para usar a historia como denuncia do capitalismo americano (Tintín en América).[9]

O descubrimento de Howard Carter da tumba de Tutankhamon (na foto) influíu en Xarutos.

Para a súa cuarta Aventura, Hergé estaba ansioso por escribir unha historia de misterio.[10] Os anos 30 viron florecer novelas de misterio en toda Europa occidental co éxito de autores como Agatha Christie e Ellery Queen.[11] A decisión de crear un escenario arredor da tumba de Kih-Oskh foi influenciada polo descubrimento do faraón en 1922 da tumba de Tutankhamon por Howard Carter e as afirmacións dos tabloides que o rodean sobre unha maldición dos faraóns.[12] Hergé volveu a este tema en As 7 bolas de cristal (1948).[13] O nome Kih-Oskh era unha alusión aos quioscos onde se vendía a Le Petit Vingtième. [14] O símbolo de Kih-Oskh foi descrito por Hergé como unha distorsión do símbolo taoísta do Taijitu,[11] co biógrafo Benoît Peeters pensando que predicía a "Marca amarela" que apareceu na banda deseñada Blake e Mortimer, A "M" amarela (1952-54 ) escrita polo posterior colaborador de Hergé Edgar P. Jacobs.[11] Hergé foi axudado na produción dos xarutos do faraón polo seu axudante Paul "Jam" Jamin, que estaba fortemente influenciado polas revistas británicas The Humorist e Punch.[15]

Hergé recibiu a influencia das obras publicadas do aventureiro e traficante francés Henry de Monfreid, en particular dos seus libros Secretos do mar vermello e O cruceiro do hashish. Logo de vivir a primeira guerra mundial, a Hergé non lle gustaba os comerciantes de armas e usou a Monfreid como base para o personaxe de traficante en Xarutos. [16] A idea de corpos momificados que se aliñan ao longo dun muro foi adoptada a partir do libro de 1919 de Pierre Benoît L'Atlantide (Atlántida), que fora recentemente convertida nun filme en 1932 por Georg Wilhelm Pabst. [17] As pinturas murais representada na portada de Le Petit Vingtième baseouse nun baixorrelevo de Hathor e Seti I aloxado no Louvre, París, mentres que o trono aparecido no soño de Tintín foi adoptado a partir do atopado na tumba de Tutankhamon.[17] A inclusión da sociedade secreta que operaba a rede de contrabando foi influenciada polas teorías conspiratorias da dereita sobre a masonería ,[18] Hergé probablemente obtivo información sobre a confraría a partir dun artigo de 1932 de Lucien Farnoux-Reynaud na revista radical La Crapouillot (A casca do morteiro). [19]

Publicación orixinal, 1931–32

O 24 de novembro de 1932, Le Petit Vingtième publicou unha entrevista ficticia entre Jamin e Tintin na que o xornalista anunciou que viaxaría a China a través de Exipto, India, Ceilán e Indochina.[20] O 8 de decembro de 1932, a historia comezou a ser serializada no suplemento baixo o título de As aventuras de Tintín, reporteiro, en Oriente.[21] Cando a historia comezou en Exipto en vez da China, Hergé rebautizou brevemente a historia como O asunto do Cairo.[22] A historia non seguía ningún plan ou trama previa escrita, con Hergé como é habitual ideando a historia semana tras semana.[23] No outono de 1934 publicouse a aventura nun álbum. Xarutos foi a primeira das Aventuras publicada por Casterman, con quen Hergé asinou un contrato a finais de 1933, aínda que para o seu pesar, demoraron a publicación ata o outono de 1934, despois do remate das vacacións de verán.[24] En 1936 solicitaronlle con éxito que producira varias viñetas en cor que se inserirán na reimpresión do álbum.[25]

Os xarutos do faraón viu a introdución de varios personaxes que terían un papel recorrente en As aventuras de Tintín. [26] O máis salientables son os dous detectives, que inicialmente foron chamados "Axente X33 e Axente X33 bis." Na súa obra de Tintín de 1941 coescrita con Jacques Van Melkebeke, Tintin na India: O misterio do diamante azul , Hergé nomeounos "Durant e Durand", aínda que despois os rebautizou como "Dupont e Dupond." [27] O tradutor galego da serie, Valentín arias, nomeounos como "Hernández e Fernández". Baseáronse nunha combinación estereotipada da policía belga da década de 1930 coas observacións de Hergé do seu pai e seu tío, Alexis e Léon Remi, que eran xemelgos idénticos.[28]

A serie introduciu ao adversario de Tintín Roberto Rastapopoulos en Os xarutos do faraón, aquí representado como un famoso director de cine de Hollywood. Só no volume seguinte, O loto azul, tamén se revela como xefe dunha organización criminal internacional. O seu nome foi desenvolvido por un dos amigos de Hergé. Hergé pensou que era gracioso e decidiu usalo.[29] Deseñou a Rastapopoulos como un italiano con apelido grego, pero o personaxe encaixaba cos estereotipos antisemitas dos xudeus. Hergé afirmaba que o personaxe non era xudeu. [30] Un cuarto personaxe recorrente introducido nesta historia foi o comerciante portugués Oliveira da Figueira, que reaparecería tanto nas posteriores aventuras situadas en Oriente Medio como en Tintín no país do ouro negro e Stock de coque.[31] Un dos personaxes centrais da historia foi Filemón Ciclón, un exiptólogo que é o estereotipo dun profesor excéntrico. A este respecto, é un prototipo para o personaxe de Tifón Tornasol, a quen Hergé introduciría despois en O tesouro de Rackham o Roxo.[32]

Foi durante a serialización de Xarutos que Wallez se viu embolto nun escándalo despois de que fose acusado de difamar á Mesa de Obras Públicas. A acusación derivou nun proceso xudicial contra o xornal e como resposta os seus propietarios solicitaron a dimisión de Wallez, que produciuse en agosto de 1933.[33] Sen Wallez, Hergé desanimouse e en marzo de 1934 intentou dimitir, pero animose a quedar logo de reducirlle a súa carga de traballo e o seu salario mensual aumentou de 2000 a 3000 francos. Jamin asumiu posteriormente a responsabilidade de Hergé para o funcionamento cotián de Le Petit Vingtième. [34]

Segunda versión, 1955

Na década de 1940 e 1950, cando a popularidade de Hergé aumentara, el e o seu equipo de Studios Hergé remodelaron moitas das aventuras orixinais de Tintín en branco e negro usando a ligne claire ] ("liña clara") [a] estilo de debuxo que tiña desenvolvido para que se encaixasen visualmente cos novos relatos de Tintín. Os estudios reformatearon e colorearon "Xarutos do faraón" en 1955, foi o último dos primeiros traballos en sufrir este proceso.[36]

Lombo da edición en galego.

Ao cortar a extensión da historia, Hergé eliminou varias escenas illadas que non engadian nada ao desenvolvemento da trama, como aquelas nas que Tintin se enfronta a un morcego, un crocodilo e unha serpe.[37] A cidade árabe que Tintin e Milú buscaron na historia xa non se identificou como A Meca, [38] mentres elimináronse os tres conselleiros do Maharaja [39] tamén se inseriron novos elementos. Hergé engadiu ao fondo unha representación de antigas pirámides exipcias.[40] Hergé engadiu tamén o personaxe de Allan, que inicialmente apareceu na aventura posterior de 1941 O caranguexo das tenaces de ouro, e tamén apareceu como home de confianza de Rastapopoulos nos álbums posteriores. [31] Hergé inseriu unha alusión ao seu amigo e colaborador Edgar P. Jacobs na historia ao incluír a un profesor momificado chamado EP Jacobinios na tumba exipcia.[41]

Mentres que a versión orixinal incluíra ao xeque Patrash Pasha mostrando a Tintín unha copia de Tintín en América, na versión de 1955 cambiouse pola anterior Tintín no Congo, e Hergé cambiaríaa de novo para posteriores impresións, esta vez para Obxectivo: a Lúa (1953), unha Aventura definida cronoloxicamente despois de Xarutos.[42] Benoît Peeters exclamou que con esta escena o lector imaxina a sorpresa de Tintín ao atopar unha aventura que aínda non sucedera e que incluía aos personaxes do Capitán Haddock e o Profesor Tornasol aos que aínda non coñecera.[43] Outro anacronismo nesta versión aparece cando Milú referese ao castelo de Moulinsart, o fogar ancestral do capitán Haddock, de volumes bastantes posteriores da serie. Harry Thompson opinou que os cambios máis importantes do libro foron artísticos, porque a finais dos anos 50 Hergé estaba no cumio da súa capacidade artística.[44]

Publicacións posteriores

Casterman publicou a versión orixinal en branco e negro en 1979 nun volume recompilado en lingua francesa con O loto azul e A orella rota, a segunda parte da colección os Archives Hergé.[45] En 1983, publicaron unha versión facsímile do orixinal.[45]

Notas

  1. ↑ Hergé 1971, pp. 1-30.
  2. ↑ Hergé 1971, pp. 31-62.
  3. ↑ Peeters 1989, pp. 31–32; Thompson 1991, pp. 24–25.
  4. ↑ Peeters 1989, pp. 20–32; Thompson 1991, pp. 24–25; Assouline 2009, p. 38.
  5. ↑ Thompson 1991, p. 24.
  6. ↑ Thompson 1991, p. 40,46; Farr 2001, p. 29; Peeters 2012, p. 55.
  7. ↑ Assouline 2009, pp. 22–23; Peeters 2012, pp. 34–37.
  8. ↑ Assouline 2009, pp. 26–29; Peeters 2012, pp. 45–47.
  9. ↑ Thompson 1991, p. 46.
  10. ↑ Peeters 1989, p. 39.
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 Peeters 2012, p. 64.
  12. ↑ Thompson 1991, p. 56; Farr 2001, p. 42; Lofficier & Lofficier 2002, p. 31.
  13. ↑ Thompson 1991, p. 56; Lofficier & Lofficier 2002, p. 31.
  14. ↑ Peeters 2012, p. 63.
  15. ↑ Thompson 1991, pp. 54-55.
  16. ↑ Thompson 1991, p. 54; Farr 2001, p. 45; Peeters 2012, p. 63.
  17. ↑ 17,0 17,1 Goddin 2008, p. 118.
  18. ↑ McCarthy 2006, p. 37; Apostolidès 2010, p. 20.
  19. ↑ Apostolidès 2010, p. 23.
  20. ↑ Goddin 2008, p. 112; Peeters 2012, p. 62.
  21. ↑ Assouline 2009, p. 42.
  22. ↑ Thompson 1991, p. 56.
  23. ↑ Thompson 1991, p. 56; Peeters 2012, p. 63.
  24. ↑ Lofficier & Lofficier 2002, p. 30; Peeters 2012, pp. 67-69.
  25. ↑ Goddin 2008, p. 96.
  26. ↑ Lofficier & Lofficier 2002, p. 31; Peeters 2012, p. 64.
  27. ↑ Thompson 1991, p. 52; Lofficier & Lofficier 2002, p. 31; Assouline 2009, p. 42; Peeters 2012, p. 65.
  28. ↑ Thompson 1991, p. 53; Farr 2001, p. 41; Assouline 2009, pp. 42–43.
  29. ↑ Thompson 1991, p. 53; Farr 2001, p. 41; Peeters 2012, pp. 64 –65.
  30. ↑ Assouline 2009, p. 42; Peeters 2012, p. 64–65.
  31. ↑ 31,0 31,1 Thompson 1991, p. 54; Farr 2001, p. 41.
  32. ↑ Thompson 1991, p. 54; Assouline 2009, p. 43.
  33. ↑ Peeters 2012, p. 60.
  34. ↑ Assouline 2009, pp. 40–41.
  35. ↑ Pleban 2006.
  36. ↑ Peeters 1989, p. 41; Lofficier & Lofficier 2002, p. 30.
  37. ↑ Thompson 1991, p. 55; Farr 2001, p. 48.
  38. ↑ Farr 2001, p. 46.
  39. ↑ Farr 2001, p. 48.
  40. ↑ Farr 2001, p. 55.
  41. ↑ Farr 2001, p. 42.
  42. ↑ Farr 2001, pp. 45 –46.
  43. ↑ Peeters 1989, p. 41.
  44. ↑ Thompson 1991, p. 57.
  45. ↑ 45,0 45,1 Lofficier & Lofficier 2002, p. 30.
  1. ↑ Hergé mesmo non empregou o termo ligne claire para describir o seu estilo de debuxo. A caricaturista Joost Swarte usou o termo en 1977 por primeira vez. [35]

Véxase tamén

Bibliografía

Outros artigos

Ligazóns externas