A historia foi inicialmente serializada semanalmente na revista Tintín dende outubro de 1956 ata xaneiro de 1958 antes de ser publicada nun volume recompilado por Casterman en 1958. A narración segue ao novo reporteiro Tintín, ao seu can Milú, e o seu amigo o Capitán Haddock mentres viaxan ao medio ficticio reino do Oriente Medio de Khemed coa intención de axudar ao emir Ben Kalish Ezab a recuperar o seu reino despois dun golpe de estado polos seus inimigos, que son financiados por comerciantes de escravos dirixidos polo antigo inimigo de Tintín Rastapopoulos.
Seguindo o volume anterior da serie, O caso Tornasol, Stock de coque creouse coa axuda do equipo de artistas de Hergé nos Studios Hergé. Influído por Honoré de Balzac A comedia humana, Hergé usou a historia como un vehículo no que para reintroducir unha ampla gama de personaxes que apareceron en anteriores álbums da serie. A historia trata do continua comercio de africanos escravizados en todo o mundo árabe. Non obstante, na década de 1960 a historia xerou polémica xa que Hergé foi acusado repetidamente de ter retratado aos africanos dun xeito racista. Estivo molesto por estas afirmacións e modificou a representación dos africanos nas reedicións posteriores. Hergé continuou As aventuras de Tintín con Tintín no Tíbet, e a serie no seu conxunto converteuse nunha parte definitiva da tradición banda deseñada franco-belga. Stock de coque tivo unha boa acollida da crítica, con varios comentaristas que a describiron como unha das mellores aventuras de Tintín. A historia adaptouse para a serie de animación de 1991 Ellipse / Nelvana As aventuras de Tintín".
Argumento
Tras ver unha película, Tintín e o Capitán Haddock dobran unha esquina e chocan co Xeneral Alcázar, a quen lle cae a carteira. Tintín trata de devolverlla, pero no hotel din non saber nada sobre ese hóspede, e cando Tintín chama a un número de teléfono que encontra na carteira, quen responde di non querer falar con ninguén. Cando Tintín e Haddock volven a casa, descobren que o consentido e insoportable fillo do Emir Abdullah foi enviado a Moulinsart para a súa protección, xunto cun séquito de serventes e gardiáns que se instalan no vestíbulo do castelo.
Hernández e Fernández informan a Tintín que saben de Alcazár porque están investigando a un home chamado Dawson. Dinlle o verdadeiro hotel onde se hospeda o xeneral. No hotel Tintín e Haddock ven a Alcázar falando con Dawson, antigo inimigo de Tintín durante o asunto de O Loto Azul.
Haddock devólvelle a carteira a Alcázar, mentres Tintín segue a Dawson e óelle falar da exitosa venda de avións De Havilland Mosquito para o golpe de estado de Khemed. Tintín decide ir a Khmed e rescatar ao emir; de mala gana como de costume, o Capitán decide ir con el, ademais non quere quedar só con Abdullah e as súas bromas de mal gusto.
O emir do Khemed refúxiase nun templo escavado en pedra similar a Petra
Dawson vai como Tintín se entremete de novo nos seus asuntos e decide eliminalo. No Aeroporto de Wadesdah Tintín e Haddock son rexeitados na aduana, mentres alguén pon unha bomba no avión. O estalido en pleno voo frústrase debido ao incendio dun motor, o cal forza a tomar terra co aparello xusto antes de que a bomba estale. Tintín e Haddock camiñan a través do deserto e entran sen ser vistos en Wadesdah. Alí encontran outro vello amigo, o mercante portugués Oliveira da Figueira, que lles axuda a escapar da cidade vestidos como muller. Unha vez extramuros un guía con cabalos condúcelles ata o refuxio do deposto Emir (baseado na antiga cidade Xordana de Petra).
Con todo o seu escape é advertido e as figuras do novo réxime envían patrullas de carros blindados e "Mosquitos" para interceptalos. Ó mando está Mull Pasha, que é en realidade o Doutor Müller, vello inimigo de Tintín cando o de a illa negra e Tintín no país do ouro negro. Grazas ás confusas ordes, os "Mosquitos" atacan aos seus propios tanques no canto da Tintín e os seus amigos.
O Emir ponlles ao corrente da trata de escravos polo Marqués de Gorgonzola. Tintín e Haddock embarcan clandestinamente cara a A Meca para investigar. Son atacados polos Mosquitos de novo, Tintín arránxallas para derrubar un StG-44alemán pero a goleta na que viaxan sofre numerosos danos e finalmente naufragan xunto a Piotr Skut, o piloto estoniano do avión derrubado. Son recollidos polo iate de Gorgonzola, o Scheherazade, e transferidos ao SS Ramona, un cargueiro. Este barco resulta ser un dos barcos de Gorgonzola, usado para o tráfico de escravos.
Esa noite son encerrados por Allan, o antigo primeiro oficial de Haddock, cando subitamente a tripulación do Ramona escapan do barco por un incendio a bordo e o medo a que este estale. Os prisioneiros forzan a porta e conseguen apagar o lume, sen entender que toda a proa esta cargada de explosivos. É entón cando liberan a un gran número de negros africanos retidos nas adegas e que pagara para ir a A Meca, pero ían ser vendidos como escravos. Haddock inténtalles explicar a situación (quen falan yoruba). Ao principio non poden ou non saben entendelo, pensando que Haddock lles mente. Tras algunhas discusións, aceptan non ir á peregrinación (Hajj) da que din os vellos que hai moitos que non volven. Os africanos aceptan axudar a Haddock a navegar ata o porto seguro de Djibuti, mentres Tintín e Skut intentan arranxar as radios, que foron danadas.
Tintín encontra un anaco de papel coa mensaxe de "coke", pero non consegue entendelo. En navegación, "coke" refírese normalmente a fuel de carbón, pero non é o que cargan. Entón aproxímase un dhow e sobe ao barco un árabe que desexa inspeccionar o "coke", Haddock sen entender, comunícanlle que non levan. O home empeza a inspeccionar aos africanos. Co termo de coke, referíanse ao tráfico de escravos, e ao entender isto Haddock bota ao árabe do barco, e un dos africanos frustra un intento do árabe de acoitelar ao Capitán.
Gorgonzola (que é realemte Rastapopoulos, traficante de drogas e arqui-inimigo de Tintín desde Os xarutos do faraón e O Loto Azul) descobre que Haddock tomou o control do barco, e envía un submarino para afundilo. Tintín decátase do submarino por accidente xusto antes do ataque. Haddock arránxallas para sortear os primeiros torpedos con manobras, pero non sabe canto máis aguantarán. Neste crucial momento cando o Ramona é salvado por avións do cruceiro da US Navy, o USS Los Angeles, que fora advertido vía radio por Tintín. Desde o submarino fai un último intento de facer estalar o Ramona mediante unha bomba lapa encostada preto de onde se gardan os explosivos, pero fracasa cando se solta o áncora do Ramona. Unha quenlla trágase a mina e nada lonxe. Máis tarde, cando o Os Angeles intenta deter a Gorgonzola, finxe a súa propia morte facendo que se afunda a súa lancha motora mentres o escapa nun mini-submarino, pero Tintín, Haddock e Skut son recibidos en Europa como uns heroes.
Historia
Antecedentes e publicación
Hergé inspirouse en desenvolver a trama para Stock de coque despois de ler un artigo nuha revista detallando a existencia continuada do comercio de escravos dentro do mundo árabe, no que se afirmaba que peregrinos africanos que ían á Meca eran escravizados durante a viaxe. [1] Hergé incluíu unha referencia a este comercio de escravos no título orixinal francés da historia, Coke en Stock, ao que se refería o uso polos contrabandista de escravos de " coque" como palabra clave para as persoas escravizadas. [2]
Antes de escribir a historia, Hergé lera Balzac et son monde ("Balzac e o seu mundo"), un libro de 1955 escrito polo seu amigo Félicien Marceau. [3] Intrigado polo traballo de Honoré de Balzac, Hergé inspirouse na forma en que Balzac seguía reutilizando personaxes das súas historias anteriores, adoptando posteriormente este trazo para Srock de coque, no que unha ampla gama de personaxes de As aventuras de Tintín reaparecen. [4] Hergé tamén introduciu un novo personaxe, o piloto estoniano Piotr Skut, que despois aparecería no Voo 714 para Sidney. [5]
Para producir ilustracións precisas para o 'Ramona', Hergé e o seu axudante Bob de Moor viaxaron a bordo dun buque de carga sueco, o MS 'Reine Astrid', desde Anveres ata Gotemburgo e viceversa, durante os cales fixeron fotografías e debuxaron bosquexos. [6] Hergé tamén recolleu recortes de prensa que representaban o Christina, un iate a motor propiedade do magnate marítimo grego Aristóteles Onassis, e usounos como base para a súa representación do barco de Rastapopoulos, o Sheherezade. [7]
Os avións, coches e maquinaria que aparecen na historia foron deseñados por Roger Leloup, un dos membros de Studios Hergé. [8] Nunha escena da última parte da historia, Hergé incluíu un
mergullador, cuxa representación obtivo dun recorte de prensa de Lionel Crabb.[9] A súa representación do palacio escondido do emir cortado na rocha baseouse no Al Khazneh en Petra, Xordania, que vira nun número de National Geographic.[10]
O crecente interese de Hergé pola arte reflectiuse na historia, xa que incluíu unha copia de Le Canal du Loing de Alfred Sisley no salón de Moulinsart. [11] Tamén incluíu pinturas de Pablo Picasso e Joan Miró a bordo do iate de Rastapopolous, o Scheherazade. [7] O pseudónimo de Müller na historia, Mull Pasha, baseouse no soldado británico Glubb Pasha. [12] Na escena final, Hergé incluíu cameos de si mesmo e do seu amigo e compañeiro Edgar P. Jacobs. [13]
A historia comezou a ser serializada na Tintín en Bélxica en outubro de 1956, [14] antes de ser serializada na edición francesa da revista desde decembro de 1956. [14] Despois publicouse en forma de libro por Casterman en 1958. [14]
Acusacións de racismo
Stock de coque foi criticado polo seu estereotipado dos africanos, tanto en aparencia como en comportamento, aínda que obviamente de bo corazón, os personaxes negros son mostrados como infantís e simples. Hergé xa fora acusado de mostrar unha actitude de racista cara aos africanos nunha historia anterior, Tintín no Congo, e esperaba potencialmente exonerarse de tales críticas ao representar a Tintín e Haddock liberando escravos africanos en Stock de coque. [15] Na preparación desta última historia, consultou a un colega que traballaba para unha revista de temática africana L' Afrique et le Monde ("África e o mundo"), traduciron algunhas das pasaxes que Hergé quería incluír na historia á lingua yoruba. [16] Non obstante, en xaneiro de 1962 un artigo na revista Jeune Afrique criticou a Hergé por unha representación racista dos africanos na historia, [17] unha acusación que se faría eco noutras publicacións. [18] Estas afirmacións centráronse no uso simplista dos caracteres africanos da linguaxe pidgin, que foi semellante aos patróns de voz usados en Tintín no Congo. [19]
Africano: "Falas ben, Effendi. Árabe malo, moito malo. Pobres negros non querer ser escravos. Pobres negros só querer ir á Meca".
Haddock: "Por suposto, decátome diso. Pero repito se vades alí, os venderan como escravos. ¿É o que queredes?"
Africano: "Non somos escravos, Effendi. Somos bos musulmáns. Nos querer ir á Meca." [19]
O biógrafo de Hergé Benoît Peeters expresou a opinión de que "na maior parte destes ataques foron extremadamente inxustos". [19]
Hergé viuse afectado emocionalmente polas acusacións, e fixo cambios no libro para a súa reimpresión de 1967 en consecuencia, aquí cambiou os patróns de fala dos africanos, dándolles unha gramática mellorada. [20]
Non obstante, deixou a Haddock falando pidgin en resposta aos africanos. [19]
Para esta versión tamén fixo cambios na carta do emir a Tintín. Hergé tamén mostrou o seu pesar por representar a morte dun tiburón na historia, máis tarde afirmou que "aínda cría que os tiburóns eran grandes bestas malvadas" ao escribir 'Stock de coque'. [13]
.svg){kind=small}
_underway_on_27_April_1959_(NH_97388).jpg)
