Yves Chaland: Le jeune Albert (Ruta dos cómics de Bruxelas).
Ligne claire (do francés "liña clara", pronounced: [liɲ klɛʁ]; en neerlandés: klare lijn) é un estilo de debuxo creado e iniciado polo Hergé, creador de As aventuras de Tintín. Usa liñas claras e fortes ás veces de ancho variado e sen trama, mentres que o contraste tamén se minimiza. As sombras proxectadas adoitan iluminarse e o estilo adoita presentar cores fortes e unha combinación de personaxes de tipo cartoon sobre un fondo realista. O nome foi acuñado por Joost Swarte en 1977.[1]
Historia
Hergé comezou a debuxar cun estilo moito máis frouxo e áspero, con probábel influencia de artistas de banda deseñada estadounidenses de finais dos anos 20 e 30, como Gluyas Williams[2] e George McManus. Porén, as liñas precisas que caracterizan a maior parte da súa obra están firmemente establecidas desde o principio (por exemplo, a versión a cor de O loto azul, publicada en 1946). [3] A Ligne claire tamén estivo influída polo estilo shin-hanga do Xapón, un aspecto do movemento xaponés moi seguido en Europa despois da apertura do Xapón á incidencia cultural europea na década de 1860.
O estilo alcanzou a súa máxima popularidade na década de 1950, pero a súa influencia comezou a diminuír na década de 1960 e a nova xeración de artistas de cómics considerábao pasado de moda. A finais da década de 1970, experimentou un rexurdimento, en gran parte debido a artistas holandeses como Joost Swarte e Theo van den Boogaard, que apareceran pola escena do comic underground holandés, así como ao artista francés Jacques Tardi. Henk Kuijpers tamén tivo éxito na súa aplicación do estilo.
Ao longo da década de 1980, Yves Chaland, Ted Benoit, Serge Clerc e Floc'h relanzaron o estilo ligne claire en Francia. Esta encarnación foi unha variación moi estilística e artística, que os artistas tamén utilizaron para ilustrar carteis e portadas de LP etc. Swarte chamou esta variante "atoomstijl" ("estilo atómico").[4][5]
O uso contemporáneo da ligne claire adoita ser irónico ou posmoderno. Por exemplo, Van den Boogaard usou o estilo sinxelo e claro para crear un conflito coa amoralidade dos seus personaxes, mentres que Tardi utilizouno na súa serie Adèle Blanc-Sec para crear unha atmosfera nostálxica que logo se ve socavada sen piedade pola historia. Un artista recente que emprega o estilo sen connotacións irónicas ou satíricas é o holandésPeter van Dongen, que creou a serie Rampokan sobre a colonización holandesa de Indonesia.
