Tintín no país do ouro negro

Tintín no país do ouro negro
Lombos da edición en galego
Título orixinalTintin au Pays de l'Or Noir
Autor/aHergé
OrixeBélxica Bélxica
LinguaFrancés
ColecciónAs aventuras de Tintín
Xénero(s)Aventuras
EditorialCasterman
Data de pub.Seriada: 28 de setembro de 1939 ao 8 de maiyo de 1940 / 16 de setembro de 1948 ao 23 de febreiro de 1950
FormatoSeriada, posteriormente compilación en álbum
Páxinas62
ISBNISBN 84-261.2130-6
Precedido porO templo do sol
Seguido porObxectivo: a Lúa
EditorEditorial Juventud
TraduciónValentín Arias López
Na rede
[ editar datos en Wikidata ]

Tintín no país do ouro negro (francés: Tintin au pays de l'or noir) é o décimo quinto dos álbums de As aventuras de Tintín, serie de banda deseñada escrita e ilustrada polo artista belga Hergé. Sen dúbida, este foi o álbum das aventuras de Tintín que maior número de transformacións sufriu a través do tempo. O libro coñeceu polo menos 3 estados, claramente diferenciables entre si. A historia foi encargada polo xornal belga conservador Le Vingtième Siècle para o suplemento infantil Le Petit Vingtième, no que inicialmente serializouse, desde setembro de 1939 ata a invasión alemá de Bélxica en maio de 1940, momento no que o xornal pechouse e a historia interrompeuse. Despois de oito anos, Hergé volveu a 0 país do ouro negro, completando a súa serialización na revista de belga Tintín de setembro de 1948 a febreiro de 1950, despois da cal publicouse nun volume recollido por Casterman en 1950. Ambientado na véspera dunha guerra europea, a trama xira arredor dos intentos do novo reporteiro belga Tintín de descubrir a un grupo militante responsable de sabotar as subministracións de petróleo en Oriente Medio.

A petición da editorial británica de Hergé, Methuen, en 1971 realizou unha serie de alteracións no País do ouro negro, trasladando a configuración do Mandato británico de Palestina ao estado de ficción de Khemed. Do mesmo xeito que coa edición revisada de A illa negra, a maioría dos cambios desta terceira versión do volume foron realizados polo axudante de Hergé, Bob de Moor. Hergé seguiu o País do ouro negro con Obxectivo: a Lúa, mentres que As aventuras de Tintín converteuse en parte definitiva da tradición da banda deseñad franco-belga. Combináronse enfoques críticos da historia e expresáronse opinións diferentes sobre os méritos competitivos das tres versións do volume. A historia foi adaptada para a serie animada de 1991 As aventuras de Tintín de Ellipse e Nelvana.

A primeira edición en galego foi en 1985 pola Editorial Juventud con tradución de Valentín Arias López.

Sinopse

Seguindo a pista dunhas estrañas explosións de gasolina, Tintín, Milú e os policías Hernández e Fernández chegan a un porto do país ficticio de Khemed. O barco é rexistrado pola policía e descóbrese un alixo de droga no camarote dos policías e documentación relativa ao grupo opositor do xeque Bab o-Ehr no de Tintín, colocados alí para incriminalos.

Tintín é entón conducido a prisión, acusado de espionaxe e condenado á morte. Líbranlle da morte os esbirros do xeque Bab el Ehr crendo que é un aliado seu e condúceno ante o seu xefe nun campamento do deserto. Créndoo un espía o xeque manda trasladar o campamento levándose a Tintín como prisioneiro pero termina abandonándoo no deserto.

Tintín logra alcanzar un oasis onde asiste á voadura dunha condución de petróleo (un acto terrorista atribuído ao xeque Bab o-Ehr). Seguindo aos autores do feito descobre que o xeque non ten nada que ver senón que é o doutor Müller (A illa negra) quen está detrás. Tras enfrontarse a Müller, Tintín volve quedar abandonado no deserto.

Mentres tanto Hernández e Fernández demostraron a súa inocencia e están buscando a Tintín e ao xeque Bab o-Ehr para cobrar a recompensa. Atopan a Tintín no medio dunha tormenta de area e cando volven á civilización ocasionan un accidente e son detidos.

Tintín entrevístase co emir Mohammed Ben Kalish Ezab para pedirlle a liberación dos seus amigos. Nese momento é secuestrado Abdallah, o fillo do emir, e Tintín sospeita que o doutor Müller está detrás do secuestro para obrigar ao seu pai a asinar un contrato coa compañía petroleira que representa. Tras liberar o demo de Abdallah e deter a Müller descóbrese un produto que facía estalar a gasolina (e que inxiren Hernández e Fernández por erro o que fai que lles creza rapidamente o pelo nalgunhas circunstancias como en Explorando a lúa).

Nalgunhas edicións actuais (por exemplo, a edición en catalán) mantense a versión anterior. Nela, Tintín chega ao porto de Haifa, na Palestina ocupada polos británicos e é detido por soldados ingleses. É secuestrado por un comando do Irgun (organización armada xudía) que o confunde con outra persoa, e o comando é á súa vez interceptado por guerrilleiros palestinos, que resultan estar ás ordes de Bab o-Ehr. Como se ve, o episodio facía referencia a un momento histórico moi puntual e conflitivo.

Historia

A edición inicial comezou a publicarse no Petit Vingtième o 25 de setembro de 1939, inmediatamente logo da conclusión de O cetro de Ottokar. A segunda guerra mundial (que Hergé representaba na aventura de Sildavia terminou por desencadearse na realidade) afectou as cousas ao momento de provocar a interrupción da publicación en curso: o Petit Vingtième deixou de publicarse o 8 de maio de 1940, e con el Tintín no País do Ouro Negro, que a esas alturas estaba na prancha 56 (páxina 26 do álbum actual).

Durante varios anos, o desenlace desta aventura quedou en suspenso, xa que algúns meses máis tarde iniciouse a publicación de O caranguexo das tenaces de ouro. Oito anos despois, agora no xornal Tintín, o debuxante decidiu terminar o volume. Antes de continuar, Hergé dedicouse a retocar as pranchas xa realizados introducindo elementos aparecidos nas aventuras publicadas despois do inicio de Tintín no país do ouro negro como o Capitán Haddock (que esconde habilmente durante toda a aventura mediante unha chamada a filas na terceira viñeta) ou o castelo de Moulinsart.

A terceira versión da historia realizouse a fins da década de 1960, por solicitude do editor inglés Methuen (que xa pedira a Hergé que redibuxase A illa negra). Neste caso, o principal obxectivo era eliminar todo tipo de referencias que se consideraban excesivamente ligados a datas concretas. En concreto, refixéronse completamente tres páxinas que facían referencia á Palestina británica e ao conflito entre xudeus e árabes.

Antecedentes e influencias

Georges Remi, máis coñecido co alcume de Hergé estaba empregado como editor e ilustrador de Le Petit Vingtième ("O pequeno vinte"), [1] un suplemento do Le Vingtième Siècle ("O século XX"), un periódico católico romano, conservador belga con sede na Bruxelas natal de Hergé, anteriormente dirixido polo Abade Norbert Wallez, que posteriormente foi destituído tras un escándalo. En 1929, Hergé iniciou a historia de As aventuras de Tintín para Le Petit Vingtième, que xiraban arredor das fazañas do reporteiro belga de ficción Tintín. [2]

Faisal II, que se converteu en Rei de Iraq en 1939 aos catro anos , serviu como inspiración de Abdullah

Hergé incorporou varios personaxes á historia que xa apareceran en Aventuras anteriores, incluído o doutor Müller, un villano alemán que xa aparecera en A illa negra, [3] e o comerciante portugués Oliveira da Figueira, que aparecera por primeira vez en Os xarutos do faraón. [4] Hergé tamén incluíu unha referencia ao personaxe recorrente de Bianca Castafiore, cuxo canto aparece na radio nunha escena. [4] Tamén introduciu unha serie de personaxes novos na historia. Entre as innovacións máis importantes desta historia, atópanse a invención por parte do autor do emir Mohammed Ben Kalish Ezab, un personaxe baseado en gran parte en Ibn Saud, o rei de Arabia Saudita, do que Hergé leera dun libro de 1939 de Anton Zischke.[5] Tamén se suxeriu que o personaxe estaba en parte inspirado polo falecido líder iraquí, Faisal I.[6] O personaxe do fillo do emir, o príncipe Abdullah, estivo inspirado no rei de Iraq, Faisal II, que foi nomeado monarca en 1939 aos catro anos de idade, [7] aínda que na creación deste personaxe, Hergé tamén fora influenciado por un desagradable personaxe infantil que aparece na obra de O. Henry. [8]

A idea de que as nacións europeas rivalizan entre elas polo subministración de petróleo inspirouse nun número de febreiro de 1934 da revista Le Crapouillot. [9] Os nomes árabes ficticios que Hergé integrou na historia eran parodias baseadas no dialecto Marollien de Bruxelas, "Wadesdah" traducido como "que é iso?", [10] "Bab El Ehr" é en Marollien, falador, [10] Kalish Ezab deriva do termo Marollien para "auga de regalicia", [10] e Moulfrid, o apelido do asesor militar de Kalish Ezab, Yusuf Ben Mulfrid (Youssouf Ben Moulfrid na versión orixinal en francés), chamouse así por un prato chamado "Moules-frites", [11] «mexillóns acompañados de patacas fritas».

"Boum !", unha canción icónica de Charles Trenet, aparece parodiada como sintonia comercial dun taller mecánico, que escoitan Hernández e Fernández na radio do coche no comezo da historia. [12] O Spitfire, un avión de caza británico, usouse como modelo para o avión de Kalish Ezab que deixa folletos no campamento de Bab El Ehr. [13] Na creación do "País do ouro negro", Hergé adoptou moitos elementos dunha idea previamente abortada sobre terroristas que explotan edificios destacados en Europa, en vez de edificios europeos, esta historia implicaría unha sabotaxe industrial. [14]

Primeira versión: 1939-40

Despois da invasión alemá de Polonia, Hergé foi recrutado no exército belga e estacionado temporalmente en Herenthout. Liberado desta función en apenas un mes, regresou a Bruxelas e comezou a escribir O país do ouro negro. [15] A historia posterior comezou a súa serialización en Le Vingtième Siècle o 25 de setembro de 1939. [16] Volveu ser mobilizado en decembro e acuartelado en Anveres, desde onde continuou enviando a tira de Tintín a Le Petit Vingtième. Porén, caeu enfermo de sinusite e foi declarada non apto para o servizo en maio de 1940. Ese mesmo día, Alemaña invadiu Bélxica e Le Vingtième Siècle pechou na metade do proceso de serialización de O país do ouro negro, o 8 de maio. [17] O punto no que se atopaba a historia corresponde á páxina 30 da edición actual do libro, cando Tintín está en punto de ser atrapado nunha tormenta de area despois do seu enfrontamento con Müller. [18]

Tendo en conta a súa representación dos alemáns como os antagonistas da historia, non sería adecuado para O país do ouro negro continuar a súa serialización baixo a ocupación nazi. [19] Despois de publicarse en Bélxica, a historia comezou a serialización na veciña Francia, onde apareceu inicialmente na revista conservadora católica Cœurs Vaillants-Âmes Vaillants o 4 de agosto de 1940, a historia finalmente interrumpiuse para reanudarse en xuño de 1945, esta vez na revista Message Aux Cœurs Vaillants. [20] De decembro de 1945 a maio de 1946, aparece nun suplemento xuvenil co diario La Voix de l'Ouest baixo o título de Tintin et Milou au pays de l'or liquide ("Tintín e Milú no país do ouro líquido"). [20]

Segunda versión: 1948–49

A finais dos anos 40, despois do final da segunda guerra mundial, Hergé continuaba producindo novas entregas de As aventuras de Tintín para a revista belga Tintín, da que era director artístico. Despois de completar a serialización de O templo do Sol, en abril de 1949, ordenou ao seu persoal volver a serializar unha das súas historias antigas, Popol e Virxinia, mentres tomaba un descanso de tres meses. [21] Neste momento, Hergé estaba deprimido e sufría unha serie de enfermidades físicas, incluíndo furúnculos e eczemas nas mans. [22] Aínda que estaba farto de As aventuras de Tintín, sentiu unha gran presión para que continuase producindo a serie para a revista Tintín. [22] Hergé tiña a intención de crear unha historia na que Tintín viaxa á lúa, pero a súa muller Germaine e o seu amigo íntimo Marcel Dehaye aconselláronlle que revivise O país do ouro negro no seu lugar, recoñecendo que iso implicaría menos traballo e provocaríalle así menos estrés. [23] Así, O país do ouro negro reviviu despois dunha paréntese de oito anos. [24] Nunha carta a Germaine, dicía que "non me gusta reiniciar cousas que xa están rematadas, para facer modificacións "O ouro negro" era unha modificación e abandoneino." [22]

A historia comezou a serialización na revista Tintín a partir do 16 de setembro de 1948, antes de comezar a súa serialización na edición francesa da revista o 28 de outubro de 1948. [20] No canto de continuar no punto no que a abandonara, Hergé comezou a historia dende cero. [19]. Non obstante, fixo revisións á parte inicial da historia, é dicir, reformulando os personaxes do capitán Haddock e o profesor Tornasol, así como a localización de Moulinsart, na narración, todos eles elementos que se introduciran nas Aventuras de Tintín durante os oito anos transcorridos. [19] Hergé tiña a obriga contractual de producir dúas páxinas de banda deseñada para cada número, e na aventura anterior, O templo do sol, cumprira isto producindo dúas páxinas de novas historias de Tintín cada semana. Buscando limitar a súa carga de traballo, só produciría unha páxina de O país do ouro negro por número, enchendo a outra páxina cunha re-serialización de historias antigas dos seus personaxes da serie Jo, Zette e Jocko. [25]

O 4 de agosto de 1949, a historia suspendeuse na súa serialización cando Hergé deixou Bélxica para tomarse unhas vacacións preto de Gland en Suíza. [26] A revista usounas como truco publicitario, publicando un título no seu seguinte número declarando "Noticia impactante: Hergé has desaparecido!" para fomentar a especulación sobre o seu paradoiro entre os lectores mozos. [27] Os seus compañeiros de traballo e o persoal da revista Tintín estaba cada vez máis molesta por ausencias imprevistas coma esta, que afectaban a toda a produción, o seu colega Edgar P. Jacobs envioulle cartas instandoo a volver ao traballo. [28] Despois dunha ausencia de doce semanas, a serialización de O país do ouro negro continuou o 27 de outubro de 1949. [29] Despois da súa serialización, O país do ouro negro foi compilada e publicada nun volume de cores de 62 páxinas por Editions Casterman en 1950. [20]

Terceira versión: 1971

Despois de que Hergé redeseñase A Illa Negra para a súa publicación no Reino Unido, os seus editores británicos naquel momento, Methuen, suxeriron que se fixesen cambios no "País do Ouro Negro", antes de lanzalo ao mercado británico. [30] Nas versións orixinais, Tintín chegou a Palestina ocupada polos británicos, onde foi arrestado pola policía británica antes de ser capturado pola organización terrorista sionista Irgun, que confunden cun dos seus propios axentes. Nesta versión revisada, Tintín chega a Khemed, onde é arrestado pola policía militar árabe antes de ser capturado e levado a Bab El Ehr. [31] A inclusión de forzas do mandato palestino británico e de Irgun xa non se considerou relevante, polo que foron eliminadas da historia. [32] En consecuencia cambiaron os detalles de fondo, eliminándose as frontes de tendas xudeas con sinalización en hebreo. [33] Tamén elimináronse varios personaxes, incluíndo os oficiais británicos Thorpe e o tenente Edwards. [11] Mentres que as versións anteriores contiñan escritura árabe de ficción, para a versión de 1971 corrixiuse ao árabe real. [11]

O axudante de Hergé, Bob de Moor, encargouse de facer moitas das modificacións. [32] De Moor foi enviado ao porto de Anveres para bosquexar un petroleiro de 1939 que serviría de base para un barco que aparece na historia, o Speedol Star. [34] Para esta versión, Hergé transplantou os acontecementos da historia desde Palestina ao Emirato ficticio de Khemed e a cidade de Wadesdah. [35] Este foi un escenario que el volvería a usar máis tarde na aventura, Stock de coque. [35] Tamén xogou na historia a rivalidade británico-alemá. [11] Esta terceira versión modernizada publicouna Casterman en 1971. [20]

Notas

Referencias
  1. ↑ Peeters 1989, pp. 31–32; Thompson 1991, pp. 24–25.
  2. ↑ Assouline 2009, pp. 22–23; Peeters 2012, pp. 34–37.
  3. ↑ Peeters 1989, p. 91; Farr 2001, p. 127.
  4. ↑ 4,0 4,1 Farr 2001, p. 133.
  5. ↑ Farr 2001, p. 132.
  6. ↑ Goddin 2009, p. 63.
  7. ↑ Farr 2001, p. 132; Historia 2012, p. 40.
  8. ↑ Goddin 2009, p. 200.
  9. ↑ Farr 2001, pp. 130, 132.
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 Thompson 1991, p. 94; Farr 2001, p. 130.
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 11,3 Farr 2001, p. 130.
  12. ↑ Farr 2001, p. 127; Historia 2012, p. 43.
  13. ↑ Farr 2001, p. 131.
  14. ↑ Thompson 1991, p. 90.
  15. ↑ Assouline 2009, p. 63; Peeters 2012, p. 102–103.
  16. ↑ Peeters 1989, p. 86; Lofficier & Lofficier 2002, p. 59.
  17. ↑ Lofficier & Lofficier 2002, p. 59; Assouline 2009, pp. 63, 65; Peeters 2012, pp. 106–107.
  18. ↑ Lofficier & Lofficier 2002, pp. 59, 61.
  19. ↑ 19,0 19,1 19,2 Farr 2001, p. 127.
  20. ↑ 20,0 20,1 20,2 20,3 20,4 Lofficier & Lofficier 2002, p. 59.
  21. ↑ Goddin 2009, p. 181.
  22. ↑ 22,0 22,1 22,2 Peeters 2012, p. 207.
  23. ↑ Goddin 2009, p. 189.
  24. ↑ Peeters 1989, p. 86; Assouline 2009, p. 137.
  25. ↑ Assouline 2009, p. 137; Peeters 2012, p. 207.
  26. ↑ Peeters 2012, pp. 209-210.
  27. ↑ Assouline 2009, p. 138; Peeters 2012; 2p210.
  28. ↑ Peeters 2012, pp. 211–212.
  29. ↑ Assouline 2009, p. 138; Peeters 2012; 2p214.
  30. ↑ Peeters 1989, p. 91; Farr 2001, p. 129; Lofficier & Lofficier 2002, p. 60.
  31. ↑ Farr 2001, p. 129; Lofficier & Lofficier 2002, p. 62.
  32. ↑ 32,0 32,1 Lofficier & Lofficier 2002, p. 60.
  33. ↑ Farr 2001, p. 129.
  34. ↑ Peeters 1989, p. 91; Farr 2001, p. 130.
  35. ↑ 35,0 35,1 Lofficier & Lofficier 2002, p. 61.

Véxase tamén

Bibliografía

Outros artigos

Ligazóns externas