Explorando a Lúa (francés: On a marché sur la Lune) é o décimo sétimo volume de As aventuras de Tintín, a serie de banda deseñada do debuxante animación belga Hergé. A historia foi serializada semanalmente na revista Tintín dende outubro de 1952 ata decembro de 1953 antes de ser publicada nun álbum recompilado por Casterman en 1954. Completando un arco narrativo iniciado no volume anterior, Obxectivo: a Lúa (1953), a narración conta como o novo reporteiro Tintín, o seu can Milú, e os seus amigos o Capitán Haddock, o Profesor Tornasol e Hernández e Fernández que están na primeira misión de foguetes tripulados da humanidade á Lúa.
Desenvolvido en parte a través das suxestións dos amigos de Hergé Bernard Heuvelmans e Jacques Van Melkebeke, "Explorando a Lúa" foi producido tras as extensas investigacións de Hergé sobre a posibilidade de viaxar ao espazo dos humano, unha fazaña aínda por alcanzar nese intre, co debuxante buscando que a obra fora o máis realista posible. Hergé continuou As aventuras de Tintín con O asunto Tornasol, mentres que a serie pasou a ser unha parte definidora da tradición da banda deseñada franco-belga. Os críticos consideraron o detalle ilustrativo do libro con grande atención, pero expresaron opinións divididas da historia, algúns consideran que está entre os álbums máis maduros e máis resoantes emocionalmente da serie, mentres que outros o culpan por rebaixar o humor visto nos volumes anteriores a favor dun enfoque científico da narración. A historia adaptouse para a serie de animación de 1957 de BelvisionAs aventuras de Tintín de Hergé, o xogo de computadora de 1989 Tintín na lúa, a serie animada de 1991 de Ellipse / Nelvana As aventuras de Tintín, e a dramatización das "aventuras" de 1992-3 da BBC Radio 5.
A historia continúa no punto onde queda o álbum anterior: tras o lanzamento exitoso do foguete inténtase contactar cos tripulantes. O Profesor Tornasol, Tintín, Milú, o Capitán Haddock, e axudante de Tornasol Frank Wolff están a bordo da [[nave espacial] que funciona con foguetes atómicos deixando a Terra cara á Lúa. Pouco despois do engalaxe descubren que os detectives Hernández e Fernández confundíronse de hora e atópanse accidentalmente a bordo, provocando un problema no abastecemento de osíxeno. Os detectives apagan accidentalmente o motor nuclear, interrompendo a gravidade artificial e facendo frotar a todos ata que Tintín corrixe o problema. Despois sofren unha recaída do fármaco da Fórmula 14 (visto en O país do ouro negro), dando lugar a que o seu pelo medre rapidamente en múltiples cores, ata que posteriormente Tornasol administralles unha cura. Haddock, que introduciu whisky a bordo do foguete, emborrachase e fai un improvisado paseo espacial, durante o cal convértese brevemente nun satélite do asteroide Adonis, pero Tintín é quen de rescatalo. [2]
O foguete pousa no cráter de Hipparchus, sendo Tintín o primeiro humano en pisar a Lúa. O día seguinte, Tornasol e Wolff configuraron instrumentos ópticos para comezar os traballos de observación na Lúa mentres Tintn e Haddock constrúen o vehícula para explorar a Lúa. Dous días despois, Haddock, Wolff e Tintín montan no vehículo para explorar algunhas covas de estalactitas en dirección ao Cráter de Ptolemaeus, dentro dunha cova Milú escorrega nun abismo cuberto de xeo, pero Tintín o rescata. Nunha das expedicións nas que quedan no foguete Tintín e o enxeñeiro Wolff, entra en acción o coronel Jorgen, conspirador de Borduria compinchado cun chantaxeado Wolff, para apoderarse do foguete e abandonar aos expedicionarios no satélite, pero Tintín logra abortalo cortando a potencia ao motor. [3]
Debido ao problema da subministración de osíxeno, a tripulación decide abandonar o vehículo e os instrumentos ópticos e acurtar a estancia na Lúa. Os traballos de reparación complétanse pouco antes do prazo, e o foguete queda listo para o ascenso. A metade do camiño da Terra, Jorgen escapa das súas ataduras grazas á torpeza dos detectives e tenta matar a Tintín e aos outros, Wolff intenta impedilo e, na súa loita por unha arma, Jorgen morre. Cando se revela que non haberá suficiente osíxeno a bordo para que a tripulación sobreviva á viaxe, Wolff sacrifícase abrindo a esclusa de aire e queda frotando no espazo ata á súa morte. Ao achegarse á Terra, a tripulación queda inconsciente, pero Tintín esperta o tempo suficiente para poñer o foguete en piloto automático e chega de volta a Sildavia con seguridade. Despois do desembarco, a tripulación recupérase cando se lles colocan máscaras de osíxeno. [4]
Historia
Antecedentes
Hergé ideou por primeira vez a idea de enviar a Tintín nunha misión á Lúa mentres traballaba en O templo do sol (1949). [5] a súa decisión de moverse no campo da ciencia ficción podería estar influído pola súa cordial rivalidade co seu colega Edgar P. Jacobs, que recentemente tivera éxito coa súa propia banda deseñada de ciencia ficción O segredo do peixe espada (1950–53). [6] Decidiu que sería un arco de dous volumes, como probou con éxito nos seus arcos anteriores, O segredo do alicorno (1943) e O tesouro de Rackham o Roxo (1944), e As sete bolas de cristal (1948) e O templo do Sol. [5] Tiña intención inicialmente de comezar esta historia tras a culminación de o templo do sol, pero tanto a súa muller Germaine Remi como o seu amigo Marcel Dehaye convencérono para continuar con Tintín no país do ouro negro (1950), unha historia que antes deixara inacabada, no seu lugar. [7]
Un foguete V-2 alemán probado en 1942. O V-2 serviría de inspiración principal para Hergé no seu traballo. tanto en Obxectivo: a Lúa como en Explorando a Lúa.
Buscando consellos sobre a historia, Hergé consultou ao seu amigo Bernard Heuvelmans, quen foi autor do libro de non ficción L'Homme parmi les étoiles ("O home entre as estrelas") (1944). [6] No outono de 1947, Heuvelmans e Jacques Van Melkebeke desenvolveron un guión para a historia, que entregaron a Hergé. Esta versión baseou a expedición lunar de Tornasol nunha localización ficticia, Radio City, nos Estados Unidos. Contou co regreso do profesor Decimus Phostle, un personaxe que xa aparecera en A estrela misteriosa (1942), pero esta vez como antagonista. Phostle vendera os segredos da misión para conseguir fondos para mercar un diamante para a actriz Rita Hayworth. [8] A principios de 1948, Hergé produciu dúas páxinas en branco e negro desta versión da historia antes de abandonala. [9] Hergé conservou algúns elementos deste orixinal guión na súa versión final, concretamente as escenas nas que Haddock bebe whisky nun ambiente libre de gravidade e no que Haddock fai un paseo espacial e case se converte nun satélite de Adonis, que aparecen nas páxinas 5 e 8 de Explorando a Lúa. [10] Non obstante, Heuvelmans pensou na súa influencia na historia era máis significativa, afirmando que "Ao percorrer os dous libros nos (el e Van Melkebeke) realmente tivemos a impresión de que era o que orixinalmente fixeramos ao principio. Iso foi todo. "[11]
Hergé esperaba que a historia fose o máis realista posible e tratou de esquivar elementos fantásticos. [12] nas súas propias palabras, non contiña "nin selenitas, nin monstros, nin sorpresas incribles". [13] Para asegurar este realismo, recolleu unha ampla gama de documentos sobre foguetes e viaxes espaciais coa que realizar investigacións. [14] Nisto axudouno Heuvelmans, que recolleu fotos de foguetes e instalacións de investigación atómica para el. [15] O arquivo de investigación de Hergé incluíu Un artigo da revista estadounidense Collier's no que se falaba de como os humanos poderían chegar á Lúa, [14] así como libros de Pierre Rousseau e Auguste Piccard. [16] Un outro traballo que empregou foi L'Astronautique (1950), un libro sobre viaxes espaciais ao espazo do físico Alexander Ananoff, [17] con quen Hergé comezou unha correspondencia en abril de 1950. [18] Tamén visitou o Centro de Investigación Atómica de Ateliers de Constructions Electriques de Charleroi, desenvolvendo unha correspondencia posterior co seu director, Max Hoyaux. [19] Hergé incorporou gran parte desta información técnica á historia, pero xuxtapóaa con momentos de humor para facela máis accesible para os seus lectores máis novos. [20]
Segundo os críticos literarios Jean-Marc Lofficier e Randy Lofficier, entre as posibles influencias ficticias sobre a historia de Hergé inclúen a novela de Jules Verne de 1870 [Ao redor da Lúa]] e a película estadounidense de 1950 Destination Moon. [21] Hergé inspirouse certamente en varias fotografías publicadas do filme Destination Moon. [22] O sistema informático do centro espacial Sprodj baseábase visualmente no UNIVAC I, o primeiro computador que se creou con fins non militares. [23] Hergé baseou o seu foguete luar nos deseños do foguete V-2 desenvolvido por científicos alemáns durante a Segunda Guerra Mundial. [14] O patrón de cor branca e vermella no foguete de Hergé baseouse nunha ilustración dun V-2 da que Hergé descubríu no libro de '[Leslie Simon]' de 1947 German Research in II War World. [21] Encargou a construción dun modelo de foguete con partes desmontables ao seu axudante Arthur Van Noeyen. Levou o modelo a París onde mostroullo a Ananoff, preguntándolle se era unha representación realista do que podería ser un foguete á Lúa. El e os seus axudantes utilizaron entón o modelo a partir do cal debuxar con precisión ao producir a banda deseñada. [24]
Hergé introduciu na historia ó personaxe de Boris Jorgen, que xa aparecera como antagonista en O cetro de Ottokar (1939). [25]
Engadiu probas da evidencia de auga na Lúa por consello de Heuvelmans. [26]
Publicación
O 7 de setembro de 1950, Hergé interrumpíu a historia coa afirmación "final da primeira parte". [27] Sentiu a necesidade dun descanso no traballo, ao caer na depresión clínica. El e a súa esposa Germaine marcharon de vacacións a Suíza, antes de regresar a Bruxelas a finais de setembro. [28] Moitos lectores enviaron cartas á revista 'Tintín' pregúntando por que xa non se serializaba 'Explorando a Lúa', aparecendo o rumor de que Hergé morrera. [29] Oo 18 de abril de 1951 publicouse unha carta aberta na revista que explicaba a súa ausencia como consecuencia dunha enfermidade causada polo esgotamento e incluía unha ilustración de si mesmo tumbado nunha butaca.[29] Cando Hergé planificaba o seu regreso ao traballo, as portadas da revista Tintín anunciaron o regreso inminente da historia.[30]
Explorando a Lúa retomaríase despois dunha paréntese de dezaoito meses, [31] volvendo o 9 de abril de 1952, acompañado dun resumo da historia ata o momento. [32] A súa última entrega apareceu o 31 de decembro de 1953. [11]
Republicación
Na publicación da serie, Hergé enfrontouse ás críticas por incluír o suicidio de Wolff na historia, o suicidio era visto como un pecado na Bélxica dominada polos católicos. En deferencia a estes críticos, á versión do libro publicado engadiu a liña de Wolff de "quizais por algún milagre escaparei", para facer que a escena pareza un suicidio menos evidente. Anos máis tarde, Hergé amosou o seu pesar por ceder neste tema. [33]
A historia recompilouna e publicouna Editions Casterman como On a Marché Sur La Lune en 1954. [34] Casterman non estaba satisfeito con este título, que se traduce como "camiñamos na Lúa", pero Hergé negouse decididamente a facer un cambio. [35]
.svg){kind=small}
