O mar Mediterráneo ocupa unha superficie duns 2.500.000 km2,[1] que representan o 0,7% da superficie oceánica mundial, pero a súa conexión co Atlántico a través do Estreito de Xibraltar-o estreito que conecta o océano Atlántico co mar Mediterráneo e separa a Península Ibérica en Europa de Marrocos en África- só ten 14 km de ancho.
A súa lonxitude oeste-leste, desde o estreito de Xibraltar ata o golfo de Alexandreta, na costa sueste de Turquía, é dun 4000 km. A lonxitude norte-sur varía moito entre as distintas costas e se só se consideran as rutas rectas. Incluíndo tamén os cambios lonxitudinais, a ruta marítima máis curta entre o golfo de Trieste e a costa libia do golfo de Sidra é duns 1900 km. O mar Mediterráneo ten unha profundidade media de 1500 m e o punto máis profundo rexistrado é de 5109 m ±1 m na Fosa de Calipso no mar Xónico. Esta fosa atópase entre as latitudes 30° e 46° N e as lonxitudes 6° O e 36° L. O mar Mediterráneo abrangue un gran número de illas, algunhas delas de orixe volcánica. As dúas illas máis grandes, tanto en superficie como en poboación, son Sicilia e Sardeña. As temperaturas da auga son suaves no inverno e cálidas no verán e dan nome ao tipo de clima mediterráneo debido a que a maioría das precipitacións caen nos meses máis fríos. As súas costas meridional e oriental están bordeadas de desertos cálidos non moi lonxe terra dentro, pero o litoral inmediato a todos os lados do Mediterráneo tende a ter unha forte moderación marítima.
O Mediterráneo xogou un papel central na historia da civilización occidental pois foi unha ruta importante para os comerciantes e viaxeiros de tempos antigos, facilitando o comercio e o intercambio cultural entre os pobos da rexión. A historia da rexión mediterránea é crucial para comprender as orixes e o desenvolvemento de moitas sociedades modernas. O Imperio Romano mantivo a hexemonía náutica sobre o mar durante séculos.
Evidencias xeolóxicas indican que hai uns 5,9 millóns de anos, o Mediterráneo quedou separado do Atlántico e quedou parcial ou completamente desecado provocando a crise de salinidade de Messina durante un período duns 600.000 anos antes de ser anegado pola inundación zancliense hai uns 5,3 millóns de anos.[2][3]
É o mar coas taxas máis elevadas de hidrocarburos e contaminación do mundo.[4]
O mar orixinou unha serie de lendas e mitos ao redor del, como a de Xasón e os argonautas.[5]
Etimoloxía
A etimoloxía deste mar procede do latín «Mar Medi Terraneum», cuxo significado é «mar no medio das terras». A maioría dos habitantes das súas costas usaron unha denominación derivada da latina: en grego chámase «Mesogeios Thalassa» (Μεσόγειος Θάλασσα) co mesmo significado que o nome latino, e en árabe chámase al-Baḥr al-Mutawāsiṭ (البحر المتواسط «mar intermedio»).
En turco, denomínase «Ak Deniz« («mar branco») por oposición ao mar Negro, pois os turcos chaman «branco» ao Sur e «negro» ao Norte. O nome turco tamén se utiliza ás veces en árabe: al-Baḥr al-′Ābyaḍ (البحر الأبيضídem).[6]
Para os antigos exipcios, era «o Gran Verde». Os romanos adoitábano chamar Mare Nostrum («mar noso»). O uso máis antigo do adxectivo mediterraneum para referirse a este mar data de Solino, no século III d.C., e o primeiro que usou Mediterraneum como nome propio foi Isidoro de Sevilla, no século VI.[7] Os árabes, durante a Idade Media, usaban maioritariamente o nome de al-Baḥr al-Rum («mar dos europeos non musulmáns»), seguindo o costume de nomear a mares e océanos coas poboacións que ocupaban as beiras opostas. Outros nomes árabes medievais foron al-Baḥr al-Sham («mar de Siria», preferido polos habitantes do Mediterráneo occidental), al-Baḥr al-Maghrib («mar de poñente» ou «do Magreb», popular entre os árabes do Mediterráneo oriental) e, moi minoritario, o xa citado al-Baḥr al-Mutawāsiṭ.[8]
A canle artificial de Suez, de 163 km de lonxitude, conecta o mar Mediterráneo co mar Vermello sen esclusas, xa que o nivel da auga é practicamente o mesmo.
[9][10]
O punto máis occidental do Mediterráneo atópase na transición do mar de Alborán ao estreito de Xibraltar, o punto máis oriental está na costa do golfo de Alexandreta no sueste de Turquía. O punto máis setentrional do Mediterráneo atópase na costa do golfo de Trieste, preto de Monfalcone, no norte de Italia, mentres que o punto máis meridional está na costa do golfo de Sidra, preto da cidade libia de El Agheila.
Os Arco alpino, que tamén teñen un gran impacto meteorolóxico na zona mediterránea, tocan o Mediterráneo polo oeste na zona ao redor de Niza.
O feito de non ter case saída ao mar afecta as condicións do Mediterráneo: por exemplo, as mareas son moi limitadas debido á estreita conexión co océano Atlántico. O Mediterráneo caracterízase e recoñecese inmediatamente pola súa cor azul intensa.
A evaporación supera amplamente á precipitación e á escorrentía fluvial no Mediterráneo, un feito que é fundamental para a circulación da auga dentro da conca.[27] A evaporación é especialmente alta na súa metade oriental, o que fai que o nivel da auga diminúa e a salinidade aumente cara ao leste.[28] A salinidade media na conca é de 38 PSU a 5 m de profundidade.[29]
A temperatura da auga na parte máis profunda do mar Mediterráneo é de 13.2 °C.[29]
A afluencia neta de auga desde o océano Atlántico é dun 70.000 m3/s ou 2,2×1012 m3/a (7,8×1013 cu ft/a).[30] Sen esta auga atlántica, o nivel do mar Mediterráneo descendería a un ritmo de aproximadamente 1 metro ao ano..[31]
En oceanografía, ás veces denomínase mar Mediterráneo euroafricano, mar Mediterráneo europeo ou mar Mediterráneo africano para distinguilo dos mares mediterráneos doutros lugares.[32]
Circulación xeral
A circulación da auga no Mediterráneo pode atribuírse ás augas superficiais que entran desde o Atlántico a través do Estreito de Xibraltar (e tamén á auga de baixa salinidade que entra no Mediterráneo desde o mar Negro a través do Bósforo). A auga fría e de salinidade relativamente baixa do Atlántico circula cara ao leste ao longo das costas norteafricanas. Unha parte das augas superficiais non pasa polo estreito de Sicilia, senón que se desvía cara a Córsega antes de saír do Mediterráneo. As augas superficiais que entran na conca oriental do Mediterráneo circulan polas costas libias e israelís. Ao chegar ao mar de Levante, as augas superficiais, tras quentarse e aumentar a súa salinidade respecto ao seu estado atlántico inicial, son agora máis densas e afúndense para formar as Augas Intermedias de Levante (AIL). A maior parte da auga que se atopa entre 50 e 600 m de profundidade no Mediterráneo procede das augas intermedias do Levante.[33] As augas intermedias do Levante fórmanse ao longo das costas de Turquía e circulan cara ao oeste polas costas gregas e do sur de Italia. As augas intermedias do Levante son as únicas augas que atravesan o estreito de Sicilia en dirección oeste. Tras o estreito de Sicilia, as augas intermedias do Levante circulan polas costas italianas, francesas e españolas antes de saír do Mediterráneo polas profundidades do estreito de Xibraltar. As augas profundas do Mediterráneo proceden de tres zonas principais: o mar Adriático, do que procede a maior parte das augas profundas do Mediterráneo oriental, o mar Exeo e o golfo de León. A formación de augas profundas no Mediterráneo desencadéase por unha forte convección invernal alimentada por intensos ventos fríos como o bora. Cando se forman novas augas profundas, as augas máis antigas mestúranse coas augas intermedias superpostas e acaban saíndo do Mediterráneo. O tempo de residencia da auga no Mediterráneo é de aproximadamente 100 anos, o que fai que o Mediterráneo sexa especialmente sensible ao cambio climático.[34]
Outros fenómenos que afectan á circulación da auga
Ao ser unha conca semicerrada, o Mediterráneo experimenta acontecementos transitorios que poden afectar á circulación da auga en escalas temporais curtas. A mediados da década de 1990, o mar Exeo converteuse na principal zona de formación de augas profundas no Mediterráneo oriental tras unhas condicións invernais especialmente frías. Este cambio transitorio na orixe das augas profundas do Mediterráneo oriental denominouse Transitorio do Mediterráneo Oriental (TME) e tivo importantes consecuencias na circulación da auga do Mediterráneo.[35][36][37]
Outro exemplo de acontecemento transitorio que afecta á circulación mediterránea é o investimento periódico do Xiro Xónico do Norte, que é un anticiclón [observado na parte norte do mar Xónico, fronte á costa grega. A transición de rotación anticiclónica a ciclónica deste xiro cambia a orixe das augas que o alimentan; cando a circulación é anticiclónica (o máis común), as augas do xiro proceden do mar Adriático. Cando a circulación é ciclónica, as augas proceden do mar do Levante. Estas augas teñen características físicas e químicas diferentes, e o investimento periódico do Xiro Xónico Setentrional (denominada Sistema Oscilante Bimodal ou BIOS) modifica a circulación mediterránea e a bioxeoquímica ao redor das rexións adriática e levantina.
[38]
Cambio climático
Debido ao curto tempo de residencia das augas, o mar Mediterráneo considérase un punto quente para os efectos do cambio climático.[39] As temperaturas das augas profundas aumentarón, entre 1959 e 1989, 0,12 C.[40] Segundo as proxeccións climáticas, o mar Mediterráneo podería quentarse aínda máis. A diminución das precipitacións na rexión podería provocar unha maior evaporación e, en última instancia, un aumento da salinidade do mar Mediterráneo.[39][41] Debido aos cambios de temperatura e salinidade, o mar Mediterráneo podería estratificarse máis a finais do século XXI, con notables consecuencias sobre a circulación da auga e a bioxeoquímica. A estratificación e o quecemento xa provocaron que o Mediterráneo oriental se converta nunha fonte neta de CO2 á atmosfera[42][43] especialmente durante o verán. Esta forte desgasificación estival, combinada coa prolongada e pronunciada estratificación dá lugar á formación de cristais de aragonita abióticamente na columna de auga.[44] O quecemento acumulado na superficie do Mediterráneo ten un impacto significativo no sistema ecolóxico. O quecemento extremo provocou a perda de biodiversidade.[45] e representa unha ameaza existencial para algúns hábitats[46] á vez que se crean condicións máis hospitalarias para as especies tropicais invasoras.[47]
Bioxeoquímica
A pesar do seu gran biodiversidade, as concentracións de clorofila e nutrientes no mar Mediterráneo son moi baixas, o que o converte nunha das rexións oceánicas máis oligotróficas do mundo. O mar Mediterráneo coñécese comunmente como unha rexión baixa en nutrientes e baixa clorofila (Low-Nutrient, Low-Chlorophyll) (LNLC). O mar Mediterráneo axústase á definición de deserto xa que o seu contido en nutrientes é baixo, o que dificulta o desenvolvemento de plantas e animais.
Existen gradientes pronunciados nas concentracións de nutrientes, as concentracións de clorofila e a produtividade primaria no Mediterráneo. As concentracións de nutrientes na parte occidental da conca son aproximadamente o dobre que na oriental. O mar de Alborán, cerca do Estreito de Xibraltar, ten unha produtividade primaria diaria duns 0,25 g C (gramos de carbono) m-2 día-1 mentres que a conca oriental ten unha produtividade media diaria de 0,16 g C m-2 día-1.[48] Por este motivo, a parte oriental do mar Mediterráneo denomínase «ultraoligotrófica». As zonas produtivas do mar Mediterráneo son poucas e pequenas. A produtividade alta (é dicir, máis de 0,5 gramos de Clorofila a por metro cúbico) dáse nas zonas costeiras, preto das desembocaduras dos ríos, que son os principais provedores de nutrientes disoltos. O Golfo de León ten unha produtividade relativamente alta porque é unha zona de gran mestura vertical, o que achega nutrientes ás augas superficiais que poden ser utilizados polo fitoplancto para producir clorofila a.[49]
A produtividade primaria no Mediterráneo tamén está marcada por unha intensa variabilidade estacional. No inverno, os fortes ventos e precipitacións sobre a conca xeran mestura vertical, levando nutrientes das augas profundas á superficie, onde o fitoplancto pode convertelos en biomasa.[50] Con todo, no inverno, a luz pode ser o factor limitante da produtividade primaria. Entre marzo e abril, a primavera ofrece o equilibrio ideal entre intensidade luminosa e concentracións de nutrientes en superficie para que se produza unha floración primaveral. No verán, as altas temperaturas atmosféricas provocan o quecemento das augas superficiais. A diferenza de densidade resultante illa practicamente as augas superficiais do resto da columna de auga e os intercambios de nutrientes son limitados. Como consecuencia, a produtividade primaria é moi baixa entre xuño e outubro.[51][49]
As expedicións oceanográficas descubriron un trazo característico da bioxeoquímica do mar Mediterráneo: a maior parte da produción de clorofila non se produce na superficie, senón en augas subsuperficiales entre 80 e 200 metros de profundidade.[52] Outra característica clave do Mediterráneo é a súa elevada relación nitróxeno-fósforo (N:P). Redfield demostrou que a maioría dos océanos do mundo teñen unha relación media N:P ao redor de 16. Con todo, o Mediterráneo ten unha media N:P entre 24 e 29, o que se traduce nunha limitación xeneralizada de fósforo.[Cómpre clarificar][53][54][55][56]
Debido á súa baixa produtividade, os conxuntos de plancto do mar Mediterráneo están dominados por pequenos organismos como o picoplancton fotosintético e as bacterias.[57][48]
Historia
O mar Mediterráneo foi un mar clave para a historia. Fenicios e romanos navegaron por el xunto aos gregos, quen excederon os límites do mesmo a través do Estreito de Xibraltar hai uns 3000 anos aproximadamente. Estes navegantes só coñecían as correntes dos ríos e supuxeron que a extensión de auga alén de Xibraltar era un enorme río. Polo tanto, a palabra que significa río no grego clásico era Okeano, e de alí provén a palabra océano.[5]
As principais civilizacións antigas situáronse ao redor do Mediterráneo. O mar proporcionoulles rutas para o comercio, a colonización e a guerra, así como alimentos (procedentes da pesca e da recolección doutros produtos do mar) para numerosas comunidades ao longo dos tempos.[58]
As civilizacións mediterráneas máis notables na antigüidade clásica foron as cidades estadogregas, os persas e os fenicios, ambos os cales colonizaron extensamente as costas do Mediterráneo.
Darío I de Persia, que conquistou o Antigo Exipto, construíu unha canle que unía o Mediterráneo co mar Vermello. A canle de Darío era o suficientemente ancha como para que dous trirremes se cruzasen cos remos estendidos e requiría catro días de navegación para atravesalo.[59]
Máis tarde, cando Augusto fundou o Imperio Romano, os romanos referíronse ao Mediterráneo como Mare Nostrum ("O noso mar"), debido a que todas as súas beiras estaban ocupadas por el,[60] xa no século XX Mussolini, querendo recrear o Imperio Romano, chamouno Mare Nostrum Italiano durante a segunda guerra mundial. Durante os seguintes 400 anos, o Imperio Romano controlou completamente o mar Mediterráneo e practicamente todas as súas rexións costeiras desde Xibraltar ata o Levante.
En 2019, o equipo arqueolóxico de expertos do Centro de Investigación Subacuática da Universidade de Akdeniz (UA) revelou un naufraxio no mar Mediterráneo, de hai 3.600 anos, en Turquía. As 1,5 toneladas de lingotes de cobre achadas no barco serviron para calcular a súa antigüidade. O gobernador de Antalya Munir Karaloğlu describiu este valioso descubrimento como o "Göbeklitepe do mundo submarino". Confirmouse que o pecio, que data de 1600 a.C., é máis antigo que do "naufraxio de Uluburun", que data de 1400 a.C.
[61][62][63]
Idade Media e imperios
O Imperio Romano de Occidente derrubouse en torno ao ano 476 d.C.. Oriente volveu ser dominante, xa que o poder romano perdurou no Imperio Bizantino, formado no século IV a partir da metade oriental do Imperio Romano. No século VII xurdiu outro poder, e con el a relixión do islam, que pronto se estendeu desde o leste; na súa maior extensión, os árabes, baixo o Umayyad, controlaron a maior parte da rexión mediterránea e deixaron unha pegada duradeira nas súas costas oriental e meridional.
As invasións árabes perturbaron as relacións comerciais entre a Europa occidental e a oriental, á vez que interromperon os itinerarios comerciais cos imperios da Asia oriental. Isto, con todo, tivo o efecto indirecto de promover o comercio a través do mar Caspio. A exportación de grans de Exipto foi redirixida cara ao mundo oriental. A exportación de grans de Exipto foi redirixida cara ao mundo oriental. Os produtos dos imperios do leste asiático, como a seda e as especias, foron levados desde Exipto a portos como Venecia e Constantinopla por mariñeiros e comerciantes xudeus. A incursións viquingas interromperon aínda máis o comercio na Europa occidental e detívoo. Porén, os nórdicos desenvolveron o comercio desde Noruega ata o mar Branco, mentres tamén comerciaban con produtos de luxo de España e do Mediterráneo. Os bizantinos a mediados do século VIII retomaron o control da área arredor da parte nordeste do Mediterráneo. Os barcos venecianos do século IX armáronse para contrarrestar o acoso dos árabes mentres concentraban o comercio de mercadorías asiáticas en Venecia..[64]
As cruzadas propiciaron o florecemento do comercio entre Europa e a rexión de ultramar.[66] Xénova, Venecia e Pisa crearon colonias en rexións controladas polos cruzados e chegaron a controlar o comercio con Oriente. Estas colonias tamén lles permitiron comerciar co mundo oriental. Aínda que a caída dos estados cruzados e os intentos dos Papas de prohibir as relacións comerciais cos estados musulmáns interromperon temporalmente o comercio con Oriente, este continuou.
[67]
Con todo, Europa empezou a rexurdir a medida que se foron formando estados máis organizados e centralizados na Baixa Idade Media, tras o Renacemento do século XII.
O bombardeo de Alxer pola frota anglo-holandesa en apoio dun ultimato para liberar escravos europeos, agosto de 1816
O poder otomán con base en Anatolia continuou crecendo, e en 1453 venceu o Imperio Bizantino coa Conquista de Constantinopla. Os otománs gañaron o control de gran parte da parte oriental do mar no século XVI e tamén mantiveron bases navais no sur de Francia (1543–1544), Alxeria e Tunisia. Barbarossa, o capitán otomán é un símbolo desta dominación coa vitoria na batalla de Preveza (1538). A batalla de Djerba (1560) marcou a cúspide da dominación naval otomá no Mediterráneo oriental. A medida que aumentaba a destreza naval das potencias europeas, estas subleváronse á expansión otomá na rexión librando a batalla de Lepanto (1571) que puxo en xaque o poder da Armada otomá. Foi a última batalla naval librada principalmente entre galeras.
Os piratas berberiscos do noroeste de África aproveitábanse da navegación cristiá e das costas do Mediterráneo occidental.[68] Segundo Robert Davis, entre os séculos XVI e XIX, os piratas capturaron entre 1 millón e 1,25 millón de europeos como escravos[69]
O desenvolvemento da navegación oceánica empezou a afectar a todo o Mediterráneo. Antes, a maior parte do comercio entre a Europa occidental e Oriente pasaba por esta rexión, pero a partir da década de 1490 o desenvolvemento dunha rota marítima cara ao océano Índico permitiu a importación de especias asiáticas e outras mercadorías a través dos portos atlánticos da Europa occidental.
[70][71][72]
O mar seguía sendo estratexicamente importante. O dominio británico de Xibraltar asegurou a súa influencia en África e no suroeste de Asia. Especialmente despois das batallas navais de Abukir (1799) e Trafalgar (1805), os británicos fortaleceron durante moito tempo o seu dominio no Mediterráneo.[73]
Coa apertura do Canal de Suez sen esclusas en 1869, o fluxo comercial entre Europa e Asia cambiou radicalmente. A ruta máis rápida conducía agora a través do Mediterráneo cara a África Oriental e Asia. Isto provocou unha preferencia polos países mediterráneos e os seus portos ue experimentaron un rápido auxe económico, como Trieste, con conexións directas con Europa Central e Oriental. No século XX, a 1ª e 2ª guerras mundiais, así como a Crise de Suez e a guerra fría provocaron un desprazamento das rutas comerciais cara aos portos europeos do norte, que volveu cambiar cara aos portos do sur grazas á integración europea, a activación da ruta da seda e o libre comercio mundial.[74]
En 2013, o presidente de maltés describiu o mar Mediterráneo como un "cemiterio" debido á gran cantidade de migrantes que morreron alí afogados despois do envorco das súas embarcacións.[75] O presidente do Parlamento EuropeoMartin Schulz dixo en 2014 que a política migratoria de Europa "converteu o Mediterráneo nun cemiterio", referíndose ao número de refuxiados afogados na rexión como resultado directo destas políticas.[76] Un funcionario de Acerbaixán describiu o mar como "un cementerio... onde morre a xente".[77]
Tras o naufraxio de migrantes en Lampedusa en 2013, o goberno italiano decidiu reforzar o sistema nacional de patrulla do mar Mediterráneo autorizando a "Operación Mare Nostrum", unha misión militar e humanitaria para rescatar aos migrantes e deter aos traficantes de inmigrantes. En 2015, máis dun millón de migrantes cruzaron o mar Mediterráneo cara a Europa.[78]
Italia viuse particularmente afectada pola crise dos migrantes europeos xa que desde o ano 2013, máis de 700.000 migrantes desembarcaron en Italia,[79] principalmente africanos subsaharianos.[80]
Natureza
A rexión mediterránea está caracterizada por un alto grao de endemismo, que ocasionou que se considere como un dos lugares de maior concentración de biodiversidade no ámbito mundial.[81] Devandita peculiaridade explícase de diversas formas: baixo impacto da última glaciación na zona, que produciu que actuase como reserva; a presenza de macizos montañosos importantes (por exemplo, o Atlas, a cordilleira do Taurus ao sur, as zonas de Gúdar, Javalambre, Levante), que dota de diversidade estrutural ao biótopo; e tamén a longo prazo historia dos diversos usos da terra por parte da poboación local que creou e mantivo unha ampla gama de hábitats.[81]
Xeoloxía
Mapa do primitivo mar Paratetis, sucesor do mar de Tetis, e que formou o Mediterráneo cando se foi pechando. O mapa corresponde ao Oligoceno.
O mar Mediterráneo formouse a partir do primitivo mar de Tetis, de moita maior extensión que o Mediterráneo actual, e foi diminuíndo a medida que a placa Africana aproximábase á Eurasiática. Hai uns 60 millóns de anos, a comezos do Terciario, o mar de Tetis, antecesor do Mediterráneo, inundaba gran parte do norte de África e Europa, que naquel tempo non era máis que un arquipélago de illas.[82]
Durante o Terciario, o mar de Tetis foise estreitando polo leste ata que se formou unha gran cunca mariña case separada do océano aberto. Esta cunca abarcaba nunha mesma masa de auga o Mediterráneo, o mar Negro e o mar Caspio. Por occidente, seguía conectado ao mar aberto a través de superficies hoxe en día emerxidas do sur da Península Ibérica e o norte de Marrocos.[82]
Hai uns 6 ou 5 millóns de anos, o Mediterráneo desecouse ao quedar desconectado do océano Atlántico, un acontecemento coñecido como a crise salina do Mesiniense. Este fenómeno xerou enormes depósitos de sal no fondo do Mediterráneo e diminuíu a salinidade do océano global.[83] Tamén hoxe en día, se o estreito de Xibraltar se pechase, secaríase o Mediterráneo, posto que este é un mar no que se evapora máis auga da que entra polos ríos, debido ao clima cálido e temperado. Este déficit hídrico provoca actualmente unha salinidade máis elevada que no Atlántico, océano do cal recibe a auga que perde debido á evaporación. O fenómeno inspirou o proxecto Atlantropa na década de 1930, que prevía a construción dunha presa no estreito de Xibraltar que permitise producir enerxía e desecar parcialmente o mar.
Dentro duns 5 millóns de anos, o estreito de Xibraltar pecharase novamente e o Mediterráneo quedará reducido a uns poucos lagos hipersalinos. Sábese polos depósitos salinos do fondo do mar que isto xa sucedeu hai algúns millóns de anos, concretamente 5,33. Entón a diferenza de nivel entre o Atlántico e o Mediterráneo provocou a ruptura do dique de roca que se formou no Estreito. O que tardara miles de anos en secar, encheuse nuns poucos anos; especulouse con cifras de ata 2 anos, cunha enchente de 10 metros diarios.[84]
A diversidade fáunica do ambiente mediterráneo é enorme, comparable á das plantas. Analizando a riqueza de especies para algúns taxons, obtemos que: das 62 especies de anfibios que hai no Mediterráneo, 35 son endémicas, do mesmo xeito que 111 das 179 especies de réptiles; das 184 especies de mamíferos rexistradas, o 25% son endémicas e 52 especies están ameazadas (sen contar os mamíferos mariños); e que o 28% das especies mariñas achadas no Mediterráneo son endémicas. En canto ás aves, o Mediterráneo é un mar de especial diversidade posto que se acha na ruta migratoria de multitude de especies. Estímase que uns 2.000 millóns de aves migratorias de 150 especies distintas paran nas súas zonas húmidas durante o seu traxecto ou se establecen alí nalgún período curto do ano.[81]
Notas
↑Boxer, Baruch. "Mediterranean Sea". Encyclopædia Britannica(en inglés). Consultado o 23 de febreiro do 2023.
↑Horden, Peregrine; Purcell, Nicholas (2000). The Corrupting Sea: A Study of Mediterranean History. Blackwell Publishers. p. 12. ISBN978-0631218906.
↑Kahlaoui, Tarek (2018). Creating the Mediterranean : maps and the Islamic imagination. Brill. pp. 24–41. ISBN978-90-04-34738-0.
↑Vella, Andrew P. (1985). "Mediterranean Malta"(PDF). Hyphen4 (5). pp. 469–472. Arquivado dende o orixinal(PDF) o 29 de marzo de 2017.
↑Harald Krachler "Alois Negrelli, der Suezkanalplaner" En: Wiener Zeitung 18 de xaneiro de 1999.
↑Bai, Yan; He, Xianqiang; Yu, Shujie; Chen, Chen-Tung (2018-02-28). "Changes in the Ecological Environment of the Marginal Seas along the Eurasian Continent from 2003 to 2014". Sustainability(en inglés)10 (3). p. 635. ISSN2071-1050. doi:10.3390/su10030635.
↑ 29,029,1Emeis, Kay-Christian; Struck, Ulrich; Schulz, Hans-Martin; Rosenberg, Reinhild; Bernasconi, Stefano; Erlenkeuser, Helmut; Sakamoto, Tatsuhiko; Martinez-Ruiz, Francisca (2000). "Temperature and salinity variations of Mediterranean Sea surface waters over the last 16,000 years from records of planktonic stable oxygen isotopes and alkenone unsaturation ratios". Palaeogeography, Palaeoclimatology, Palaeoecology158 (3–4). pp. 259–280. Bibcode:2000PPP...158..259E. doi:10.1016/s0031-0182(00)00053-5.
↑Ludwig Ellenberg: Die Meerenge von Gibraltar – Küstenmorphologie zwischen Mittelmeer und Atlantik. In: Geographica Helvetica. Vol. 36, No. 3, 1981, pp. 109–120, doi:10.5194/gh-36-109-1981
↑Millot, C. (1989). "La Circulation Générale En Méditerranée Occidentale : Aperçu De Nos Connaissances Et Projets D'études" [General Circulation in the Western Mediterranean: Overview of Our Knowledge and Study Projects]. Annales de Géographie(en francés)98 (549). pp. 497–515. JSTOR23452851. doi:10.3406/geo.1989.20925.
↑Gasparini, G.P.; Ortona, A.; Budillon, G.; Astraldi, M.; Sansone, E. (xuño de 2005). "The effect of the Eastern Mediterranean Transient on the hydrographic characteristics in the Strait of Sicily and in the Tyrrhenian Sea". Deep Sea Research Part I: Oceanographic Research Papers52 (6). pp. 915–935. Bibcode:2005DSRI...52..915G. doi:10.1016/j.dsr.2005.01.001.
↑Lascaratos, Alex; Roether, Wolfgang; Nittis, Kostas; Klein, Birgit (agosto de 1999). "Recent changes in deep water formation and spreading in the eastern Mediterranean Sea: a review". Progress in Oceanography44 (1–3). pp. 5–36. Bibcode:1999PrOce..44....5L. doi:10.1016/S0079-6611(99)00019-1.
↑Theocharis, Alexander; Nittis, Kostas; Kontoyiannis, Harilaos; Papageorgiou, Emanuel; Balopoulos, Efstathios (1 de xuño defdate 1999). "Climatic changes in the Aegean Sea influence the eastern Mediterranean thermohaline circulation (1986–1997)". Geophysical Research Letters26 (11). pp. 1617–1620. Bibcode:1999GeoRL..26.1617T. doi:10.1029/1999GL900320.
↑Civitarese, G., Gacic, M., Lipizer, M., and Borzelli, G. L. E. (2010). On the impact of the Bimodal Oscillating System (BiOS) on the biogeochemistry and biology of the Adriatic and Ionian Seas (Eastern Mediterranean). Biogeosciences, 7(12) : 3987–3997. WOS :000285574100006.
↑ 39,039,1Giorgi, F. (2006). Climate change hot spots. Geophysical Research Letters, 33(8) :L08707. 15
↑Béthoux, J. P., Gentili, B., Raunet, J., and Tailliez, D. (1990). Warming trend in the western Mediterranean deep water. Nature, 347(6294) : 660–662.
↑Adloff, F., Somot, S., Sevault, F., Jordà, G., Aznar, R., Déqué, M., Herrmann, M., Marcos, M., Dubois, C., Padorno, E., Alvarez-Fanjul, E., and Gomis, D. (2015). Mediterranean Sea response to climate change in an ensemble of twenty-first century scenarios. Climate Dynamics, 45(9–10) : 2775–2802
↑Sisma-Ventura, Guy; Bialik, Or M.; Yam, Ruth; Herut, Barak; Silverman, Jacob (novembro de 2017). "p CO 2 variability in the surface waters of the ultra-oligotrophic Levantine Sea: Exploring the air–sea CO 2 fluxes in a fast warming region". Marine Chemistry196. pp. 13–23. Bibcode:2017MarCh.196...13S. doi:10.1016/j.marchem.2017.06.006.
↑Wimart-Rousseau, Cathy; Wagener, Thibaut; Álvarez, Marta; Moutin, Thierry; Fourrier, Marine; Coppola, Laurent; Niclas-Chirurgien, Laure; Raimbault, Patrick; D'Ortenzio, Fabrizio; Durrieu de Madron, Xavier; Taillandier, Vincent; Dumas, Franck; Conan, Pascal; Pujo-Pay, Mireille; Lefèvre, Dominique (2021). "Seasonal and Interannual Variability of the CO2 System in the Eastern Mediterranean Sea: A Case Study in the North Western Levantine Basin". Frontiers in Marine Science8. ISSN2296-7745. doi:10.3389/fmars.2021.649246.
↑Bialik, Or M.; Sisma-Ventura, Guy; Vogt-Vincent, Noam; Silverman, Jacob; Katz, Timor (24 de setembro de 2022). "Role of oceanic abiotic carbonate precipitation in future atmospheric CO2 regulation". Scientific Reports12 (1). p. 15970. PMC9509385. PMID36153366. doi:10.1038/s41598-022-20446-7.
↑Verdura, Jana; Linares, Cristina; Ballesteros, Enric; Coma, Rafel; Uriz, María J.; Bensoussan, Nathaniel; Cebrian, Emma (decembro de 2019). "Biodiversity loss in a Mediterranean ecosystem due to an extreme warming event unveils the role of an engineering gorgonian species". Scientific Reports9 (1). p. 5911. Bibcode:2019NatSR...9.5911V. PMC6459914. PMID30976028. doi:10.1038/s41598-019-41929-0.
↑Jordà, Gabriel; Marbà, Núria; Duarte, Carlos M. (novembro de 2012). "Mediterranean seagrass vulnerable to regional climate warming". Nature Climate Change2 (11). pp. 821–824. Bibcode:2012NatCC...2..821J. doi:10.1038/nclimate1533.
↑Grossowicz, Michal; Bialik, Or M.; Shemesh, Eli; Tchernov, Dan; Vonhof, Hubert B.; Sisma-Ventura, Guy (24 de xuño de 2020). "Ocean warming is the key filter for successful colonization of the migrant octocoral Melithaea erythraea (Ehrenberg, 1834) in the Eastern Mediterranean Sea". PeerJ8. p. e9355. PMC7320722. PMID32612887. doi:10.7717/peerj.9355.
↑ 48,048,1Uitz, Julia; Stramski, Dariusz; Gentili, Bernard; D'Ortenzio, Fabrizio; Claustre, Hervé (2012). "Estimates of phytoplankton class-specific and total primary production in the Mediterranean Sea from satellite ocean color observations". Global Biogeochemical Cycles26 (2). Bibcode:2012GBioC..26.2024U. ISSN0886-6236. doi:10.1029/2011GB004055.
↑ 49,049,1Bosc, E.; Bricaud, A.; Antoine, D. (2004). "Seasonal and interannual variability in algal biomass and primary production in the Mediterranean Sea, as derived from 4 years of SeaWiFS observations". Global Biogeochemical Cycles18 (1). Bibcode:2004GBioC..18.1005B. ISSN0886-6236. doi:10.1029/2003GB002034.
↑Lebeaupin Brossier, Cindy; Béranger, Karine; Deltel, Charles; Drobinski, Philippe (2011). "The Mediterranean response to different space–time resolution atmospheric forcings using perpetual mode sensitivity simulations". Ocean Modelling36 (1–2) (Elsevier BV). pp. 1–25. Bibcode:2011OcMod..36....1L. ISSN1463-5003. doi:10.1016/j.ocemod.2010.10.008.
↑Moutin, T.; Van Wambeke, F.; Prieur, L. (2012-10-08). "Introduction to the Biogeochemistry from the Oligotrophic to the Ultraoligotrophic Mediterranean (BOUM) experiment". Biogeosciences9 (10) (Copernicus GmbH). pp. 3817–3825. Bibcode:2012BGeo....9.3817M. ISSN1726-4189. doi:10.5194/bg-9-3817-2012.
↑Bethoux, J.P.; Morin, P.; Madec, C.; Gentili, B. (1992). "Phosphorus and nitrogen behaviour in the Mediterranean Sea". Deep Sea Research Part A. Oceanographic Research Papers39 (9) (Elsevier BV). pp. 1641–1654. Bibcode:1992DSRA...39.1641B. ISSN0198-0149. doi:10.1016/0198-0149(92)90053-v.
↑Kress, Nurit; Herut, Barak (2001). "Spatial and seasonal evolution of dissolved oxygen and nutrients in the Southern Levantine Basin (Eastern Mediterranean Sea): chemical characterization of the water masses and inferences on the N:P ratios". Deep Sea Research Part I: Oceanographic Research Papers48 (11) (Elsevier BV). pp. 2347–2372. Bibcode:2001DSRI...48.2347K. ISSN0967-0637. doi:10.1016/s0967-0637(01)00022-x.
↑Krom, M.D.; Thingstad, T.F.; Brenner, S.; Carbo, P.; et al. (2005). "Summary and overview of the CYCLOPS P addition Lagrangian experiment in the Eastern Mediterranean". Deep Sea Research Part II: Topical Studies in Oceanography52 (22–23) (Elsevier BV). pp. 3090–3108. Bibcode:2005DSRII..52.3090K. ISSN0967-0645. doi:10.1016/j.dsr2.2005.08.018..
↑Sammartino, M.; Di Cicco, A.; Marullo, S.; Santoleri, R. (2015-09-25). "Spatio-temporal variability of micro-, nano- and pico-phytoplankton in the Mediterranean Sea from satellite ocean colour data of SeaWiFS". Ocean Science11 (5) (Copernicus GmbH). pp. 759–778. Bibcode:2015OcSci..11..759S. ISSN1812-0792. doi:10.5194/os-11-759-2015.
↑Rappoport, S. (Doctor of Philosophy, Basel). History of Egypt (undated, early 20th century), Volume 12, Part B, Chapter V: "The Waterways of Egypt", pp. 248–257 (online). Londres: The Grolier Society.
↑Encyclopaedia Britannica Publishers, ed. (1991-1992). Enciclopedia Hispánica, tomo 10 (1ª ed.). pp. 408 páxs. ISBN 0-85229-555-3.
↑Véxase: Brian Lavery "Nelson's Navy: The Ships, Men, and Organization, 1793–1815" (2013).
↑Mary Pelletier "A brief history of the Suez Canal" In: Apollo 3 July 2018; Harry de Wilt: Is One Belt, One Road a China crisis for North Sea main ports? in World Cargo News, 17. December 2019; Marcus Hernig: Die Renaissance der Seidenstraße (2018), pp 112; Hans Reis "Der Suezkanal – die wichtigste von Menschen geschaffene Wasserstrasse wurde vor 150 Jahren gebaut und war oft umkämpft" In: Neue Zürcher Zeitung 17 November 2019; Bernhard Simon: Can The New Silk Road Compete With The Maritime Silk Road? in The Maritime Executive, 1 de xaneiro de 2020.
↑Hsü, K.J., M.B. Cita, W.B.F. Ryan, The origin of the Mediterranean environments, Initial Report of the Deep Sea Drilling Project, vol. 13, US Government Print. Office, Washington, 1973, pp. 1203–1235.
.jpg)
_12._Es_Malvins.jpg)
.png)
