Według Liber Pontificalis pochodził z Toskanii[2]. Inne źródła podają jako miejsce urodzenia dzisiejszą Turcję i rok 400. Papież Celestyn I mianował go archidiakonem. Był doradcą kolejnych papieży i uznanym w Kościeleautorytetem[2]. W 440 r., gdy przebywał jako legat w Galii, za swą bogobojność i uczoność dostąpił godności papieża rzymskiego[2]. Sprawując tę funkcję miał być prawdziwym pasterzem swego stada oraz gorliwym obrońcą czystości wiary od herezji manicheizmu i monofizytyzmu.
W następnym roku (452) siłą swego słowa podczas spotkania w Mantui[3] powstrzymał wodza HunówAttylę od zrównania Rzymu z ziemią. Jego zdolność przekonywania okazała się równie silna w 455 r., gdy udało mu się namówić Wandalów, aby nie przelewali krwi i nie podpalali rzymskich budynków i tym samym zmniejszył straty zadane przez Genzeryka[2].
Uczynił papiestwo wiodącą siłą w chrześcijaństwie (w sensie honorowym); interweniował w sprawach kościelnych w Hiszpanii, Galii, północnej Afryce i na Bliskim Wschodzie. Zwalczał również herezje pelagianizmu, monofizytyzmu i pryscylianizmu[2]. Przyczynił się do uznania prymatu stolicy Piotrowej zarówno przez cesarza zachodniego, jak i na Wschodzie. Cesarz Walentynian III za jego pontyfikatu wydał edykt postanawiający, że jej zarządzenia muszą być uważane za prawo[4]. Ojcowie soboru chalcedońskiego, przyjmując przez aklamację papieski list dogmatyczny zawołali: „Piotr przemówił przez usta Leona”. Głosił, że rola biskupa Rzymu, jako następcy Piotra, jest w Kościele niepowtarzalna, ponieważ „jednemu tylko apostołowi powierzone zostało to, co wszystkim apostołom jest oznajmione” (kazanie 83, 2)[5].
Pozostawił po sobie posłanie do patriarchy konstantynopolitańskiego Flawiana – tzw. Tomus ad Flavianum, około sto kazań (napisanych prostym i wymownym językiem) oraz około 140 listów do różnych osób, w których znajduje się wiele interesujących obserwacji psychologicznych[2].
Teologia
Sermones
W swoim nauczaniu Leon Wielki wiele miejsca poświęcił tajemnicy natury Chrystusa, gdyż jego pontyfikat przypadł na okres dyskusji chrystologicznych po Soborze efeskim (431 r.) i w czasie Soboru chalcedońskiego (451 r.). Jego doktryna była syntezą dorobku łacińskich ojców Kościoła, zwłaszcza Tertuliana i Augustyna. Dyskutowaną w czasie sporów ponestoriańskich koncepcję współ-orzekania przymiotów tłumaczył tym, że racja jedności Chrystusa leży nie na poziomie natur, lecz osoby Zbawiciela. Jezus Chrystus jest jedną Osobą o dwóch naturach: Boskiej i ludzkiej; natury te są z sobą ściśle złączone, ale nie mieszają się z sobą, tworząc unię osobową. Najprawdopodobniej ujęcie to Leon zapożyczył od Augustyna. Chrystus narodził się najpierw z Ojca, a potem z Maryi, ale już w inny sposób, w nowym porządku. Jest zatem współistotny Ojcu, ale i współistotny ludziom. Leon akcentował to, że prawda o zbawieniu w Chrystusie jest możliwa jedynie, jeśli uzna się zjednoczenie dwóch natur we wcielonym Synu Bożym[6]. Maryja jest jego Matką-Rodzicielką i Córką-Stworzeniem zarazem. Teolodzy kościelni powoływali się na jego naukę przez wszystkie kolejne wieki, także na soborze trydenckim.
Dzieła
list do Flawiana, biskupa Konstantynopola, o Eutychesie (Tomus ad Flavianum), odczytany uroczyście na Soborze chalcedońskim (451) i włączony w jego akta, jako wyrażający wiarę ojców soborowych[7]
W roku 1754 papież Benedykt XIV podniósł Leona I do godności doktora Kościoła[1]. Na Zachodzie jest dużo bardziej znany niż w Cerkwi prawosławnej.
Dzień obchodów
Jego wspomnienie liturgiczne w obrządku rzymskim obchodzone jest w dies natalis (10 listopada) według kalendarza posoborowego[8][1], a 11 kwietnia według kalendarza przedsoborowego[9].
Cerkiew prawosławna wspomina św. Leona 18 lutego/3(2) marca[d][10], tj. 3 marca według kalendarza gregoriańskiego (2 marca w latach przestępnych, gdy luty ma 29 dni).
W ikonografii wschodniej przedstawiany jest w tradycyjnym typie świętego biskupa. Jest mężczyzną w średnim wieku, z krótką brodą i charakterystycznymi lokami na grzywce. W dłoniach trzyma ewangelię.
Ikonografia zachodnia
W sztuce zachodniej bywa również ukazywany w papieskich szatach i tiarze lub podczas pisania. Atrybutami są: księga, kielich oraz orszak z półksiężycem, któremu zastępuje drogę.
↑BenedyktB.XVIBenedyktB., Św. Leon Wielki [online], opoka.org.pl [dostęp 2018-11-10](pol.).
↑G. Strzelczyk: Traktat o Jezusie Chrystusie. s. 345-346.
↑Zob. Dokumenty Soborów Powszechnych, t. I – Nicea I, Konstantynopol I, Efez, Chalcedon, Konstantynopol II, Konstantynopol III, Nicea II (325-787), oprac. Arkadiusz Baron, Henryk Pietras SJ, Kraków 2002, s. 196-213. ISBN 83-7097-928-9
↑Calendarium Romanum, ex decreto sacrosancti OEcumenici Conclii Vaticani II instauratum, auctoritate Pauli Pp. VI promulgatum, Typis polyglottis Vaticanis, 1969, s. 177(łac.).
↑Breviarium Romanum, Pars Verna. Editio nova typica, Typis Polyglottis Vaticanis, 1949, s. 832.
↑Breviarium Romanum, Tomus prior, Desclée, 1961, s. 77, 334(łac.).
↑Liturgia Horarum iuxta ritum Romanum: Editio typica altera: I: Tempus Adventus, tempus Nativitatis, Libreria Editrice Vaticana, 1985, s. 349.
↑Liturgia Horarum iuxta ritum Romanum: Editio typica altera: II: Tempus Quadragesimae, Sacrum Triduum Paschale, tempus paschale, Libreria Editrice Vaticana, 1986, s. 122.
↑Breviarium Romanum, Pars Æstiva. Juxta editionem novam typicam, Desclée, 1951, s. 953.
↑Breviarium iuxta ritum Ordinis Praedicatorum, pars prior, Romae ad s. Sabinae 1962, s. 360, 381, 404(łac.).
Bibliografia
Panuś K.: Święty Leon Wielki. Kraków: Wydawnictwo WAM, 2005, s. 108. ISBN 83-7318-488-0.
Strzelczyk G.: Traktat o Jezusie Chrystusie. Brak numerów stron w książce W: Praca zbiorowa: Dogmatyka. T. 1. Warszawa: Więź, 2005, s. 233-499. ISBN 83-60356-02-5.
