I a una atestacion en 1289, de Magno Monte[5], que Dauzat e Basalgas interprètan al revèrs. Per Basalgas l'origina es una mòta feudala, Magnomonte > Manhmon, e per una marrida lectura, lo nom s'interpretèt coma Mediomonte[6]. Dauzat pensa que magnus, « grand », es una falsa latinizacion de l'occitan mèg[5]. Observem qu'una marrida interpretacion d'un nom qu'existís, dins un manuscrit, a rarament lo poder de cambiar lo nom dins la realitat. Caldriá donc puslèu supausar que lo nom es totjorn estat Mègmont e que foguèt interpretat coma un grand mont dins un manuscrit, sense efècte sul nom vertadièr. Après, cal agachar la posicion del vilatge. Per i anar dempuèi l'oèst, cal pujar. Lo vilatge es situat entre doás combas, una al sud e una al nòrd, e dempuèi la segonda, una val afluenta nòrd-sud se dirigís cap al vilatge [7]. Mègmont, a 290 m, es sus un puèg, mas situat entre dos puèges encara pus nauts, un a 309 m al nòrd-oèst, un autre a 320-350 m a l'èst. Mediu, media, medianus, mediana (en occitan, respectivament, mèg, mèja, mejan, mejana), aplicats a un mont, an lo sens de « entre autres dos monts ». Lo sens de mègmont es donc mai evident que lo de grand mont.
.svg){kind=small}