1896. u Bruxellesu je osnovao časopis Albania, koji se tiskao, kasnije u Londonu (od 1902.), do 1909. godine. Časopis će se pokazati kao ključno periodično glasilo za razvoj albanske književnosti, jer su se na njemu tiskali tekstovi autora raznog podrijetla i narječja, svi dijeleći isti etnički pečat. Na tim su se stranicama pojavili Mitko, Kristoforidi, Fishta, Çajupi, Noli, Skiroi i postigli prve uspjehe[1]. U Londonu Konica je se sprijateljio sa Apollinairom[2], s kime će se dugo družiti pa i dijeliti ljubavne nevolje.
1909. je odselio u Sjedinjene Države i postao urednik novina Sunce (albanski: Dielli), zvanično glasilo albanske zajednice u Americi, odnosno glas udruge Zemlja (albanski: Vatra).
1912. odputovao je u London gdje je u ime udruge Vatra zagovarao albanske interese na Londonskoj konferenciji[1]. Na tom susretu je se odlučila sudbina albanskog naroda, tako da je Albanski narodni preporod dostigao nacionalnu samostalnost i proglašenje prve Albanske države. U martu 1913. je sa Fan Nolijom organizirao Albanski kongres u Trstu[3].
1914. nalazio je se u Austro-ugarskom carstvu (Beč, Feldkirch, Baden) a kada je izbio rat između Kraljevine Italije i Austro-ugarskog carstva, odselio je u Švicarsku. U Lausanni je 2. novembra 1915. zajedno sa Mehdijom i Mit'hatom Frašerijom objavio raspravu L'Allemagne et l'Albanie (Njemačka i Albanija) u kojoj napada njemačku podršku na planu podjele Albanije između Grka i Slavena[1]. U martu 1916. putovao je u Sofiju sa Derviš Himom, zatim u Austriju, iz koje je pobjegao jer su ga austrijske vlasti pratile pod sumnjom.
1921. je se vratio u Sjedinjene Države, gdje je odabran za predsjednika Vatre i urednika Diellija. 1926. predsjednik Albanije Zogu ga je imenovao prvim albanskim ambasadorom u Sjedinjenim Država. Konica je bio na tom mjestu do Italijanske invazije Albanije (1939)[1][4].
Umro je u Washingtonu 1942. godine, sahranjen je u Bostonu na groblju Forest Hills[1].
Poslije pada komunizma u Albaniji (decembar 1990.) njegove su mošti premještene u Tiranu[1].
Književno djelo
Konicin doprinos u albanskoj književnosti je relativno malen, ali je njegov utjecaj na kulturu i na pisce svoga vremena bio ogroman. Točnije rečeno, Konica je bio jedan od najbistrijih intelektualaca i poligrafa svoga vremena i nesumljivo najvažniji albanski intelektualac u prvoj polovici 20. stoljeća. Na polju književnosti, njegov časopis Albanija je imao ključnu ulogu za tadašnju generaciju pisaca. Borio je se za samostalnost Albanije, ali istovremeno i nastojao da priključi albanski narod Zapadnoj kulturi, da otvori Albaniju prema Zapadu.
Njegovo djelo nastavlja prosvjetiteljsku francusku tradiciju (Diderota na primjer) i ističe se po eleganciji stila, po fluidnoj i harmoničnoj prozi, po originalnošću sadržaja, velikoj kulturi i poznavanjem međunarodne literature. U članu Për themelimin e një gjuhës letrarishte shqip (O temelju albanskog književnog jezika) Konica naglašava kako je nužno stvoriti jedan jedinstveni književni albanski jezik.
Mnoga njegova djela su ostala nedovršena ili u ulomku. Bio je plodan i mudar satirist (Veleposlanstvo tlačitelja u Parizu ; Doktor Igla otkriva korijene drame Mamurrasa ; Četiri priče o Zululandu).
Među najpoznatijim njegovim tekstovima ostaje Kako mi se ukazala Albanija.
Djela
(alb)Nën hien e hurmave (1899.) | U sjeni palmi
(alb)Një ambasadë e zulluve në Paris (1922.) | Veleposlanstvo tlačitelja u Parizu
(alb)Dr. Gjëlpëra zbulon rënjët e dramës së Mamurrasit (1924.) | Doktor Igla otkriva korijene drame Mamurrasa
(alb)Shqiperia si m'u-duk (1929.) | Kako mi se ukazala Albanija
(alb)Kater Perrallat e Zululandit | Četiri priče o Zululandu
(alb)Shqipëria : kopshti shkëmbor i Evropës Juglindore | Albanija : kamenjar jugoistočne Europe
.svg){kind=small}
