La comuna de L'Esparron es un rectangle plan alongat e orientat ONO-ESE. Lo vilatge de L'Esparron (a 1500 m de l'Agulhon, près de la RD 16 L'Agulhon-La Bastida d'Erç) es completament a l'oèst, Agulhanas/Gulhanas/L'Agulhana e son anciana parròquia annèxa d'Ancian Regime la Corona son al nòrd-èst de L'Esparron, la glèisa Sant Marçal es entre los dos vilatjòts; Vilhac, l'ancian caplòc es a l'èst sus un puèg, isolat de la circulacion generala sus un camin bòrni. La partida pus poblada de la comuna es clarament a l'extrème-oèst, ambe'ls dos vilatges de L'Esparron e Camp-redon, totis dos dins una clusa que travèrsa un anticlinal de Plantaurèl; lo vilatge de l'Esparron es al còp dins una clusa (sud-nòrd) e una comba èst-oèst, utilizada per la RD 616 que travèrsa la comuna; al nòrd d'un mont derivat, una autra depression es seguida per la RD 516. La comuna es fòrt aboscassida.
Comunas a l'entorn.
Toponimia
L'Esparron
La prononciacion es [lespa'ru]. La fòrma occitana segon Patrici Pojada es L'Esparron. I a pas de fòrmas ancianas [5].
Segon Dauzat (per d'autres Esparrons) e los Féniés, citats per Patrici Pojada, lo nom ven de « l'ancian provençal » esparron « pal », en « provençal » modèrne « escalon, barrancon d'una escala », puèi « barra de montanha »[6].
Segon Astor, citat per P. Pojada, lo sens seriá puslèu d'« estatge de montanha ». Patrici Pojada accèpta l'explicacion de Dauzat : Erç ven de traversar un esparron constituït per la « crête de Bouchard » a l'oèst e la « crête de l'Arse » (noms en francés) a l'èst[5]. S'agís de la partida sud d'un anticlinal.
Vilhac
La prononciacion es [bi'ʎak]. Las fòrmas ancianas son : Avilhaco en 1313-14, Evilhacum en 1318-25, Vilhaco en 1320, 1360[7].
Segon Dauzat e Rostaing, Vilhac ven del nom latin d'òme Villius ambe'l sufixe -acum[8]. Negre, citat per Patrici Pojada, dona la meteissa explicacion per Vilhac (Perigòrd) e atal fa Astor per lo vilhatge d'Arièja. Patrici Pojada accèpta las explicacions precedentas que justifican un nom de proprietat, mès, segon el, la dificultat es las vocalas inicialas de las doás primièras atestacions; a- pòt èsser l'aglutinacion de la preposicion, mès e- s'explica pus mal. Se una de las vocalas inicialas es etimologica, l'explicacion per Villius es malsegura[7].
Agulhanas/Gulhanas/L'Agulhana
La prononciacion es [gy'ʎanos] (enquista Sacaze de las annadas 1880), [laɣy'ʎano] (informatritz locala en 2019) [aɣy'ʎanos] (autre informator local). Las fòrmas ancianas son : Agulhana en 1313-14, Agulhana en 1318-25. Coromines per Agullana d'Empordan (Aguliana al sègle X) donava lo nom latin d'òme Aculius e sufixe -ana. Las doás fòrmas ancianas supausan puslèu una fòrma d'origina ambe a- inicial e cap d'-s finala. L'aferèsi de a- es un fenomèn banal. La preséncia de la finala -s per una partida dels informators s'explica mal[9].
Istòria
Abans la revolucion de 1789, Vilhac èra parròquia e la Corona (situada près d'Agulhana) parròquia annèxa (la glèisa Sant Marçal èra entre los dos vilatjòts[10].
Pel decret del 14 d'octobre de 1915, la comuna de Vilhac-et-Guilhanes prenguèt lo nom de Lesparrou[5].
Comunas d'Arièja (Lengadòc e Gasconha) (comunas actualas, comunas que contenon de comunas delegadas, ancianas comunas, ancianas comunas vengudas comunas delegadas)
.svg)
.svg){kind=small}
