Πραγματοποιήθηκε στις 29 Μαΐου 1999 στο Διεθνές Συνεδριακό Κέντρο, τον ίδιο χώρο που το φιλοξένησε 20 χρόνια νωρίτερα. Ο κεντρικός παρουσιαστής των τηλεοπτικών ειδήσεων Γιγκάλ Ραβίντ, η τραγουδίστρια και πρώην διαγωνιζόμενη το 1992, Ντάφνα Ντέκελ και η ηθοποιός/μοντέλο Σιγκάλ Σαχαμόβ ήταν οι παρουσιαστές του διαγωνισμού και ήταν η πρώτη φορά που τρεις παρουσιαστές χρησιμοποιήθηκαν για την παρουσίαση. Οι δύο προηγούμενοι νικητές του Ισραήλ, ο Ιζχάρ Κοέν, ο οποίος κέρδισε το 1978 με το "A-Ba-Ni-Bi" και η Γκάλι Ατάρι των Milk and Honey που το κέρδισε την επόμενη χρονιά με το "Hallelujah", παρακολούθησαν ως θεατές.
Μετά από μια τεταμένη ψηφοφορία, ο νικητής του Διαγωνισμού ήταν η Σαρλότ Νίλσον, που εκπροσωπούσε τη Σουηδία με το "Take Me to Your Heaven", που σημείωσε 163 βαθμούς. Αυτή ήταν η τέταρτη νίκη της Σουηδίας στο Διαγωνισμό και η δεύτερη στη δεκαετία του 1990 (μετά τη νίκη της Καρόλα για τη Σουηδία το 1991).
Τοποθεσία
Διεθνές Συνεδριακό Κέντρο, Ιερουσαλήμ – χώρος διοργάνωσης του διαγωνισμού του 1999.
Στις παραμονές του διαγωνισμού, κυκλοφόρησαν φήμες που έφεραν την εκδήλωση να μην λαμβάνει χώρα στο Ισραήλ, αλλά στη Μάλτα ή στο Ηνωμένο Βασίλειο, καθώς οι δύο εκείνες χώρες συμπλήρωσαν την κορυφαία τριάδα στον προηγούμενο διαγωνισμό. Αυτό προέκυψε έπειτα από μεγάλες ανησυχίες για την χρηματοδότηση της βραδιάς από το Ισραήλ, αλλά και τις αντιθέσεις από την πλευρά των Ορθόδοξων Εβραίων, επειδή η Ντάνα Ιντερνάσιοναλ, νικήτρια του προηγούμενου διαγωνισμού, ήταν τρανσέξουαλ. Όμως, η οργανωτική επιτροπή δεν έλαβε υπόψη τα παραπάνω και ως χώρος διεξαγωγής του 44ου Διαγωνισμού επιλέχθηκε το Αμφιθέατρο Ουσίσκιν του Διεθνούς Συνεδριακού Κέντρου της Ιερουσαλήμ.[1] Ως το 2017, ο διαγωνισμός του 1999 ήταν ο τελευταίος της Eurovision που διεξήχθη σε αίθουσα συναυλιών και όχι σε εσωτερικό χώρο (αρένα).
Μορφή
Κατά τη διάρκεια αυτού του Διαγωνισμού καταργήθηκαν κάποιοι ισχύοντες κανόνες που ίσχυαν για δεκαετίες: ο κανόνας που έπρεπε να τραγουδήσει κάθε χώρα σε μία από τις εθνικές τους γλώσσες καταργήθηκε για πρώτη φορά από το 1977. Η πλειοψηφία των συμμετεχόντων χωρών, δεκατέσσερις από τις είκοσι τρεις, επέλεξαν να τραγουδήσουν εξ ολοκλήρου ή εν μέρει στα αγγλικά και μόνο οκτώ εξ ολοκλήρου στις αντίστοιχες εθνικές γλώσσες τους: η Λιθουανία, η Ισπανία, η Κροατία, η Πολωνία, η Γαλλία, η Κύπρος, η Πορτογαλία και η Τουρκία, χωρίς να υπολογίζεται το Ηνωμένο Βασίλειο, η Ιρλανδία και η Μάλτα, των οποίων η εθνική γλώσσα είναι η αγγλική. Επιπλέον, η ζωντανή μουσική έγινε προαιρετική για πρώτη φορά στην ιστορία του Διαγωνισμού. Το IBA το εκμεταλλεύτηκε αυτό και αποφάσισε να αποσύρει την ορχήστρα από το Διαγωνισμό ως τρόπο εξοικονόμησης χρημάτων για την παράσταση. Αυτό σήμαινε ότι για πρώτη φορά όλες οι συμμετοχές χρησιμοποιούσαν τα προηχογραφημένα κομμάτια κατά τη διάρκεια των παραστάσεων τους.[2] Αυτό προκάλεσε αντιπαράθεση για τους παραδοσιακούς της Eurovision, με τον δύο φορές νικητή Τζόνι Λόγκαν να επικρίνει αυτή την κίνηση, χαρακτηρίζοντας το γεγονός ως "καραόκε".[1]
Ένα CD συλλογής κυκλοφόρησε στο Ισραήλ από τον κεντρικό ραδιοτηλεοπτικό οργανισμό και την IMP Records. Λόγω προβλημάτων αδειοδότησης, το CD παρέλειψε τα τραγούδια από την Πολωνία, την Κύπρο, την Ολλανδία και το Ηνωμένο Βασίλειο.[3] Από τότε, όλα τα CD συλλογής έχουν όλα τα τραγούδια.
Ανακοινώθηκε το 1999 ότι, από το Διαγωνισμό του 2000, οι τέσσερις μεγαλύτεροι χρηματοοικονομικοί συντελεστές της Ευρωπαϊκής Ραδιοτηλεοπτικής Ένωσης (EBU) - η Γερμανία, η Ισπανία, η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο - θα είχαν όλοι αυτόματη συμμετοχή στον Διαγωνισμό, ανεξάρτητα από το μέσο όρος βαθμολογίας τα τελευταία πέντε χρόνια.[1][2]
Η Λετονία προσπάθησε να συμμετάσχει στο διαγωνισμό για πρώτη φορά, αλλά αργότερα αποσύρθηκε. Αυτό έδωσε στην Ουγγαρία την ευκαιρία να συμμετάσχει στο διαγωνισμό, ωστόσο, το Magyar Televízió αποφάσισε να μην συμμετάσχει, επιτρέποντας στην Πορτογαλία να ανταγωνιστεί ως η 23η χώρα.[2]
Η κλήρωση για τη τρέχουσα σειρά εμφάνισης των παραστάσεων πραγματοποιήθηκε στις 17 Νοεμβρίου 1998.[4]
Η Αυστρία, η Βοσνία-Ερζεγοβίνη, η Δανία και η Ισλανδία επέστρεψαν στον Διαγωνισμό αφού υποβιβάστηκαν από αυτόν του 1998. Η Λιθουανία επέστρεψε επίσης στον Διαγωνισμό για πρώτη φορά μετά από πέντε χρόνια. Η λιθουανική αντιπροσωπεία είχε προβλήματα προϋπολογισμού για να αντιμετωπίσει, και έτσι η EBU επέτρεψε στους Λιθουανούς να φτάσουν στο Ισραήλ μια μέρα αργότερα από όλους τους άλλους. Από την άλλη πλευρά, η πρώτη αντιπροσωπεία που έφτασε ήταν η Εσθονία.[2]
Αφού υποβιβάστηκε από το Διαγωνισμό του 1998, το Channel One της Ρωσίας αποφάσισε να μην μεταδώσει το διαγωνισμό της χρονιάς, προκειμένου να επιτρέψει μια ισχυρή επιστροφή στο Ισραήλ. Ωστόσο, δεδομένου ότι μόνο οι χώρες που είχαν μεταδώσει το διαγωνισμό του προηγούμενου έτους είχαν τη δυνατότητα να συμμετάσχουν στο διαγωνισμό του επόμενου έτους, η Ρωσία αναγκάστηκε να χάσει έναν άλλο χρόνο. Η Φινλανδία, η Ελλάδα, η Ουγγαρία, η ΠΓΔΜ, η Ρουμανία, η Σλοβακία και η Ελβετία, οι χώρες με τη χαμηλότερη μέση βαθμολογία τα τελευταία πέντε χρόνια, δε συμμετείχαν, επίσης.
Τα φαβορί για να κερδίσουν το διαγωνισμό ήρθαν από την Ισλανδία με τη Σέλμα και το "All Out of Luck" και την Κύπρο με την Μαρλέν Αγγελίδου και το "Θα 'ναι Έρωτας", μετά από μια δημοσκόπηση στο διαδίκτυο από τους οπαδούς. Όμως, ενώ η Ισλανδία τερμάτισε δεύτερη μετά τη Σουηδία (η καλύτερη εμφάνιση της χώρας στο διαγωνισμό), η Κύπρος απέτυχε να εμπνεύσει το κοινό, τερματίζοντας δεύτερη από το τέλος με μόνο δύο βαθμούς, και οι δύο από το Ηνωμένο Βασίλειο.[1][2]
Περιστατικά
Πριν από τον Διαγωνισμό σημειώθηκαν διάφορες αντιπαραθέσεις. Δύο τραγούδια που επιλέχθηκαν για να συμμετάσχουν στο Ισραήλ βρέθηκαν ακατάλληλα: οι Hari Mata Hari της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης αποκλείστηκαν μετά την ανακάλυψή ότι το τραγούδι τους κυκλοφόρησε στη Φινλανδία μερικά χρόνια πριν. Η Κορίνα Μέι της Γερμανίας επίσης αποκλείστηκε, αφού το τραγούδι της, αποκαλύφθηκε ότι κυκλοφόρησε το 1997 από ένα διαφορετικό τραγουδιστή.[1][5] Και οι δύο καλλιτέχνες θα εκπροσωπούσαν τελικά τις χώρες τους στην Eurovision, το 2006 και το 2002 αντίστοιχα.
Η συμμετοχή της Κροατίας, το "Marija Magdalena", προσέλκυσε αντιρρήσεις από τη νορβηγική αντιπροσωπεία, λόγω του ότι τα ανδρικά δευτερεύοντα φωνητικά που χρησιμοποιήθηκαν μέσα στο τραγούδι της Ντόρις Ντράγκοβιτς ήταν προ-ηχογραφημένα. Η EBU αποφάσισε να μειώσει το σκορ της χώρας κατά το ένα τρίτο για τον υπολογισμό του μέσου όρου της πενταετίας για να καθορίσει τη συμμετοχή σε μελλοντικούς διαγωνισμούς, αν και αποφασίστηκε να αφήσει την τοποθέτησή της στο αποτέλεσμα του 1999 ανεπηρέαστο.[1][2]
Η διαλειμματική πράξη από την Dana International, η οποία ερμήνευσε ένα ριμέικ του τραγουδιού του Στίβι Γουόντερ, του "Free", το οποίο παρόλο που ήταν μεγάλη επιτυχία στο Ισραήλ εκείνη την εποχή, προκάλεσε κάποια διαμάχη λόγω των στίχων του τραγουδιού. Η Dana International εμφανίστηκε επίσης στο τέλος της παράστασης, δίνοντας το νικητήριο τρόπαιο στη Νίλσον. Αφού προσποιήθηκε ότι το τρόπαιο ήταν πολύ βαρύ για να σηκωθεί, έπεσε στη σκηνή, ρίχνοντας μαζί της τους νικητές συνθέτες.[1][2] Μετά το encore της νικήτριας Σουηδίας, οι τρεις παρουσιαστές εμφανίστηκαν ξανά προσκαλώντας όλους στη σκηνή να τραγουδήσουν την αγγλική έκδοση του "Hallelujah", του νικητήριου τραγουδιού του Ισραήλ στο Διαγωνισμό του 1979, ως αφιέρωμα στα θύματα του πολέμου του Κοσσυφοπεδίου (ιδιαίτερα τότε της Γιουγκοσλαβίας, στην οποία απαγορεύτηκε η συμμετοχή ως ποινή λόγω αυτής της σύγκρουσης), οι οποίοι δεν μπόρεσαν να δουν τον διαγωνισμό μετά από βομβιστικές επιθέσεις που κατέστρεψαν τηλεοπτικούς πομπούς.[1]
Εκτός από τις Μεγάλες Τέσσερις και τη διοργανώτρια χώρα του διαγωνισμού του 2000, τη Σουηδία, οι 13 χώρες με τη μεγαλύτερη μέση βαθμολογία μεταξύ του 1995 και του 1999 επετράπη να συμμετάσχουν στο διαγωνισμό του 2000.
Το βραβείο για το χειρότερο ντύσιμο (γνωστό και ως βραβείο Μπάρμπαρα Ντεξ) κέρδισε η συμμετοχή της Ισπανίας, με τη Λίντια. Το εν λόγω βραβείο απονεμήθηκε από τον δικτυακό τόπο των οπαδών της Eurovision, House of Eurovision.
↑Η Κροατία σκόραρε 118 βαθμούς στο διαγωνισμό του 1999, ωστόσο λόγω μιας διαμάχης σχετικά με τη χρήση προ-ηχογραφημένων φωνητικών στη ζωντανή εκτέλεση, το τελικό σκορ μειώθηκε κατά ένα τρίτο για τον υπολογισμό του πενταετούς μέσου όρου για τον προσδιορισμό της συμμετοχής σε μελλοντικούς διαγωνισμούς.
.svg){kind=small}
