Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 1963 ήταν ο όγδοος ετήσιος διαγωνισμός τραγουδιού της Eurovision. Ο διαγωνισμός διεξήχθη στο Λονδίνο του Ηνωμένου Βασιλείου, αφού ο βρετανικός ραδιοτηλεοπτικός οργανισμός BBC προχώρησε για να διοργανώσει την εκδήλωση. Η Γαλλία είχε κερδίσει την έκδοση του 1962 με το δικαίωμα να φιλοξενήσει τον διαγωνισμό, αλλά δεν μπόρεσε, λόγω οικονομικών ελλείψεων.
Ο διαγωνισμός κερδήθηκε από τη Δανία με το τραγούδι "Dansevise", που εκτελείται από τους Γκρέτε και Γιούργκεν Ίνγκμαν. Η νίκη της Δανίας ήταν η πρώτη. Τέσσερις χώρες σημείωσαν 0 πόντους, ενώ η Φινλανδία, η Νορβηγία και η Σουηδία δεν σημείωσαν πόντους για πρώτη φορά και η Ολλανδία για δεύτερη φορά, καθιστώντας την πρώτη χώρα που για δύο συνεχόμενα χρόνια δεν κατάφερε να λάβει ούτε έναν πόντο.[2]
Τοποθεσία
Το BBC Television Centre στο Λονδίνο, όπου διεξήχθη ο διαγωνισμός του 1963.
Το BBC προθυμοποιήθηκε να φιλοξενήσει τον διαγωνισμό στη θέση της περσινής νικήτριας (Γαλλίας), η οποία δεν μπορούσε να αντεπεξέλθει στις οικονομικές απαιτήσεις της διοργάνωσης.
Χρησιμοποιήθηκαν δύο στούντιο (TC3 και TC4): ένα για την παρουσιάστρια των τελετών Κέιτι Μπόιλε, το ακροατήριο και τον πίνακα αποτελεσμάτων και το άλλο για τους ερμηνευτές και την ορχήστρα που τις συνοδεύει. Ασυνήθιστα, χρησιμοποιήθηκε ένα μικροφωνικό βραχίονα (συνήθως χρησιμοποιείται για θεατρικές παραστάσεις και κωμωδίες) - ο θεατής δεν το βλέπει αυτό, έτσι φαίνεται ότι οι καλλιτέχνες μιμούνται τα φωνητικά τους. Αυτό δεν συνέβη, αλλά αυτή η καινοτομία ήταν να δημιουργήσει μια νέα ματιά στον διαγωνισμό.
Προβλήματα με την ψηφοφορία
Τη χρονιά εκείνη προέκυψε ένα πρόβλημα με την ψηφοφορία. Όταν ήρθε η σειρά της Νορβηγίας να ανακοινώσει τις ψήφους, ο εκπρόσωπος στο Όσλο δεν χρησιμοποίησε τη σωστή διαδικασία ώστε ο αριθμός του τραγουδιού ακολουθούμενος από το όνομα της χώρας να ανακοινώνεται πριν την ανακοίνωση των βαθμών. Η Κέιτι Μπόιλ ζήτησε από τη Νορβηγία να επαναλάβει τα αποτελέσματά της, όμως ο Νορβηγός εκπρόσωπος ζήτησε από την Κέιτ να επανέλθει σε εκείνους μετά την ανακοίνωση όλων των άλλων αποτελεσμάτων. Όταν επέστρεψε η Μπόιλ στη Νορβηγία τα αποτελέσματα ξανά άλλαξαν, με αποτέλεσμα να κερδίσουν οι γείτονες της Νορβηγίας (η Δανία) σε βάρος της Ελβετίας. Στην πραγματικότητα, ο Νορβηγός εκπρόσωπος δεν είχε δώσει τις σωστές ψήφους την πρώτη φορά.[2]
Επίσης, ζητήθηκε και από το Μονακό να ψηφίσει για 2η φορά καθώς αρχικά το Μονακό έδωσε έναν βαθμό σε αμφότερα το Ηνωμένο Βασίλειο και στο Λουξεμβούργο. Όμως, όταν η Κέιτι Μπόιλ επέστρεψε για να επαναληφθεί η ανακοίνωση των ψήφων, η ψήφος του Μονακό στο Λουξεμβούργο απορρίφθηκε, χωρίς να έχει καμία επίδραση στην κατάταξη των χωρών.[2]
Συμμετέχουσες χώρες
Στον διαγωνισμό έλαβαν μέρος όλες οι χώρες που ήταν παρούσες και στους αντίστοιχους του 1961 και του 1962. Ξανά δεν υπήρχε επιστροφή ή αποχώρηση κάποιας χώρας.
Κάθε χώρα είχε 20 μέλη της κριτικής επιτροπής που έδωσαν στα πέντε αγαπημένα τραγούδια τους 5, 4, 3, 2 και 1 ψήφους. Όλοι αυτοί οι ψήφοι θα προστεθούν στη συνέχεια και τα πέντε τραγούδια με τους περισσότερους πόντους πήραν 5, 4, 3, 2 και 1 βαθμούς.
Την ανακοίνωση των ψήφων έκανε ένας εκπρόσωπος από κάθε χώρα με την ακόλουθη σειρά. Ο κάθε εθνικός φορέας έστειλε και έναν παρουσιαστή για τον διαγωνισμό, ώστε να καλύψει τον διαγωνισμό στην αντίστοιχη γλώσσα.
↑ 11,011,111,211,311,411,511,6Roxburgh, Gordon (2012). Songs For Europe The United Kingdom at The Eurovision Song Contest Volume One: The 1950s and 1960s. UK: Telos. σελ. 326. ISBN978-1-84583-065-6.
↑Christian Masson. «1963 - Londres». Songcontest.free.fr. Ανακτήθηκε στις 10 Αυγούστου 2012.
↑Leif Thorsson (2006). Melodifestivalen genom tiderna [Melodifestivalen through time]. Stockholm: Premium Publishing AB. σελ. 46. ISBN91-89136-29-2.
.svg){kind=small}
