Δεκαεπτά χώρες συμμετείχαν στο διαγωνισμό, μία χώρα λιγότερη από το ρεκόρ των δεκαοκτώ χωρών που συμμετείχαν στις εκδόσεις του 1965 και του 1966. Η Δανία δεν συμμετείχε μετά τη συμμετοχή της το 1966, και αποχώρησε από το διαγωνισμό σε αυτό το σημείο και δεν θα επιστρέψει μέχρι το 1978.[1]
Νικήτρια χώρα αναδείχθηκε το Ηνωμένο Βασίλειο με το τραγούδι "Puppet on a String", ερμηνευμένο από τη Σάντι Σο και γραμμένο από τους Μπιλ Μάρτιν και Φιλ Κούλτερ. Αυτή ήταν η πρώτη νίκη του Ηνωμένου Βασιλείου στο διαγωνισμό και επίσης το πρώτο τραγούδι που κέρδισε στα Αγγλικά. Η συμμετοχή είχε ένα από τα μεγαλύτερα περιθώρια βαθμών ανάμεσα στο νικητή και τον δεύτερο στην κατάταξη, αφού ο νικητής κέρδισε με δύο φορές περισσότερους βαθμούς από τη συνολική βαθμολογία του δεύτερου (μόνο η Ιταλία στο διαγωνισμό του 1964, ηγείται αυτού του ρεκόρ με περιθώριο 49 έως 17, σχεδόν τρεις φορές περισσότερους πόντους). Η παρουσιάστρια μπερδεύτηκε κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας και ανακήρυξε νικητή το Ηνωμένο Βασίλειο, ενώ η τελευταία χώρα, η Ιρλανδία, δεν είχε ανακοινώσει ακόμα τη βαθμολογία της. Της νικήτριας Σο, δεν άρεσε έντονα η σύνθεση, αν και η στάση της απέναντι στο τραγούδι κάπως εξασθενημένη τα τελευταία χρόνια, κυκλοφόρησε ακόμη και μια νέα έκδοση το 2007.[1]
Ο διαγωνισμός παρέμεινε για μεγάλο χρονικό διάστημα η μόνη φορά που η Αυστρία φιλοξένησε την εκδήλωση, μέχρι το 2015.
Τόπος διεξαγωγής
Großer Festsaal der Wiener Hofburg, Βιέννη – χώρος διεξαγωγής του διαγωνισμού του 1967.
Ο διαγωνισμός τραγουδιού της Eurovision του 1967 διεξήχθη στη Βιέννη, πρωτεύουσα της Αυστρίας. Ο χώρος όπου διενεργήθηκε ήταν το Παλάτι του Χόφμπουργκ, όπου ήταν η κύρια κατοικία της δυναστείας των Αψβούργων, ηγεμόνων της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας.[2] Σήμερα είναι η επίσημη κατοικία του Προέδρου της Αυστρίας.
Διεξαγωγή
Το στήσιμο της σκηνής ήταν κάπως ασυνήθιστο την χρονιά αυτή. Υπήρχαν δύο περιστρεφόμενοι τοίχοι που καθρεφτίζονταν σε αμφότερες τις άκρες της σκηνής. Η περιστροφή άρχιζε στην έναρξη κάθε τραγουδιού και σταματούσε όταν τέλειωνε κάθε άσμα. Η παρουσιάστρια Έρικα Βάαλ έκλεισε το πρόγραμμα με το να συγχαρεί το νικητήριο τραγούδι και λέγοντας αντίο σε αρκετές διαφορετικές γλώσσες.[1]
Αναφορικά με το σύστημα της βαθμολογίας, η κάθε χώρα είχε δεκαμελή κριτική επιτροπή, κάθε μέλος της οποίας απένειμε 1 βαθμό στο τραγούδι που επέλεγε.
Συμμετέχουσες χώρες
Η συμμετοχή του Λουξεμβούργου, με το τραγούδι "L'amour est bleu" που ερμήνευσε η Βίκυ Λέανδρος, ήρθε 4η. Η ερμηνεύτρια στενοχωρήθηκε τόσο πολύ που δεν βγήκε πρώτη, που έκλαιγε επί ώρες στο δωμάτιό της.
Ωστόσο, έγινε η μεγαλύτερη διεθνής επιτυχία του διαγωνισμού του 1967 και έναν χρόνο αργότερα θα γινόταν μεγάλη ορχηστρική επιτυχία για τον Γάλλο μουσικό Πολ Μοριά με τον αγγλικό τίτλο "Love is Blue". Η Δανία επέλεξε να μην λάβει μέρος στον διαγωνισμό και επέστρεψε το 1978. Ο λόγος ήταν ότι ο νέος διευθυντής του τηλεοπτικού τμήματος ψυχαγωγίας για το κανάλι DR πίστευε ότι υπήρχαν καλύτεροι τρόποι για να ξοδευτούν χρήματα.[1]
Το Ηνωμένο Βασίλειο πέτυχε την πρώτη του νίκη στην ιστορία του διαγωνισμού. Ο τηλεπαρουσιαστής Ρολφ Χάρις σχολίασε τον διαγωνισμό για λογαριασμό της τηλεόρασης του BBC. Η Πορτογαλία εκπροσωπήθηκε από τον μαύρο καλλιτέχνη Εντουάρντο Νασιμέντου , που έγινε ο πρώτος μαύρος τραγουδιστής στην ιστορία της Eurovision, με το τραγούδι "Ο vento mudou" ("Ο άνεμος άλλαξε"). Σύμφωνα με φήμες, ο πρωθυπουργός Αντόνιο Σαλαζάρ επέλεξε τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη για να δείξει στην υπόλοιπη Ευρώπη ότι δεν ήταν ρατσιστής.[1]
Διευθυντές ορχηστρών
Για κάθε ερμηνεία βρέθηκε στη σκηνή και ένας διευθυντής, που διηύθυνε την ορχήστρα.[3]
Τρεις καλλιτέχνες επέστρεψαν στον διαγωνισμό του 1967. Ήταν ο Κλαούντιο Βίλα για την Ιταλία, συμμετοχή της ίδιας χώρας το έτος 1962[, η Κίρστι Σπάρμποε από τη Νορβηγία, η οποία έλαβε μέρος και το 1965, και ο Ισπανός Ραφαέλ, ο οποίος εκπροσώπησε τη χώρα του και το 1966.[1]
Η συγκεκριμένη ψηφοφορία ήταν μια από τις πιο χαοτικές στην ιστορία της Eurovision, με φοιτητές από το Πανεπιστήμιο της Βιέννης να λειτουργούν τον πίνακα αποτελεσμάτων κάνοντας πολλά σφάλματα κατά τη διάρκεια της τηλεοπτικής εκπομπής, τα οποία διορθώθηκαν από τον ελεγκτή. Η οικοδέσποινα Έρικα Βάαλ ανακοίνωσε τον νικητή προτού συνειδητοποιήσει ότι είχε αποκλείσει την ιρλανδική κριτική επιτροπή.
Αποτελέσματα
Συνολικά
Ολλανδία
Λουξεμβούργο
Αυστρία
Γαλλία
Πορτογαλία
Ελβετία
Σουηδία
Φινλανδία
Γερμανία
Βέλγιο
Ηνωμένο Βασίλειο
Ισπανία
Νορβηγία
Μονακό
Γιουγκοσλαβία
Ιταλία
Ιρλανδία
Διαγωνιζόμενοι
Ολλανδία
2
1
1
Λουξεμβούργο
17
4
2
1
2
1
1
1
3
2
Αυστρία
2
1
1
Γαλλία
20
1
2
1
1
4
2
2
2
4
1
Πορτογαλία
3
1
1
1
Ελβετία
0
Σουηδία
7
1
1
2
1
2
Φινλανδία
3
1
1
1
Γερμανία
7
1
1
1
1
1
1
1
Βέλγιο
8
1
3
1
1
1
1
Ηνωμένο Βασίλειο
47
2
5
3
7
1
7
1
2
3
3
7
3
2
1
Ισπανία
9
1
1
1
2
1
2
1
Νορβηγία
2
1
1
Μονακό
10
2
1
1
5
1
Γιουγκοσλαβία
7
1
1
1
1
2
1
Ιταλία
4
1
1
1
1
Ιρλανδία
22
1
3
1
2
2
4
3
2
2
1
1
Διεθνείς μεταδόσεις και ψηφοφορία
Ο παρακάτω πίνακας δείχνει τη σειρά με την οποία δόθηκαν οι βαθμολογίες στη διάρκεια του διαγωνισμού του 1967, όπως και το πρόσωπο που εκφωνούσε τις ψήφους ανά χώρα. Επίσης, ο κάθε εθνικός ραδιοτηλεοπτικός φορέας έστειλε επίσης έναν παρουσιαστή για τον διαγωνισμό, ώστε να καλύψει τον διαγωνισμό στη δική του γλώσσα.[1]
↑Tchernia, Pierre και άλλοι. (8 Απριλίου 1967). 11ème Concours Eurovision de la Chanson 1967 [11th Eurovision Song Contest 1967] (Television production). Austria: ORF, ORTF (commentary).
↑Christian Masson. «1967 – Vienne». Songcontest.free.fr. Ανακτήθηκε στις 10 Αυγούστου 2012.
.svg){kind=small}
