Συμμετοχή της Γαλλίας στη Eurovision

Γαλλία
Τηλεοπτ. φορέαςFrance Télévisions (1993–σήμερα)
Πρώην μέλη
1956–64: RTF
1965–74: ORTF
1975–81: TF1
1983–92: Antenne 2
Εθνικοί τρόποι επιλογής
Εθνικός τελικός
1957
1958 (τραγούδι)
1959
1961
1970
1973
1976–1981
1983–1987
1999–2000
2005–2007
2014
Destination Eurovision
2018–2019
Eurovision France, c'est vous qui décidez !
2021–2023
Εσωτερική επιλογή
1956
1958 (καλλιτέχνης)
1960
1962–1969
1971–1972
1974 (αποχώρησε)
1975
1988–1998
2001–2004
2008–2013
2015–2017
2020
2024
Γενική συμμετοχή
Συμμετοχές66
Διοργανώσεις1959, 1961, 1978
Πρώτη συμμετοχή1956
Καλύτερη θέση1η: 1958, 1960, 1962, 1969, 1977
Χειρότερη θέσηΤελευταία: 2014
Επιπλέον σύνδεσμοι
Ιστοσελίδα του Γαλλικού φορέα
Η σελίδα της Γαλλίας στο Eurovision.tv

Η Γαλλία συμμετείχε στο Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision 66 φορές από το ντεμπούτο της στον πρώτο διαγωνισμό το 1956. Η Γαλλία είναι μία από τις μόλις επτά χώρες που είναι παρούσα στον πρώτο διαγωνισμό και απουσίασε από δύο μόνο διαγωνισμούς στην ιστορία της, το 1974 και το 1982. Η Γαλλία, μαζί με τη Γερμανία, την Ιταλία, την Ισπανία και το Ηνωμένο Βασίλειο είναι μία από τις "Μεγάλες Πέντε" χώρες οι οποίες επιτρέπεται αυτόματα να συμμετάσχουν στον τελικό, επειδή είναι οι πέντε μεγαλύτεροι οικονομικοί συντελεστές στην Ευρωπαϊκή Ραδιοτηλεοπτική Ένωση (EBU). Η Γαλλία έχει κερδίσει τον διαγωνισμό πέντε φορές.

Η Γαλλία κέρδισε για πρώτη φορά τον διαγωνισμό το 1958 με το "Dors, mon amour" σε ερμηνεία του Αντρέ Κλαβό. Τρεις ακόμα νίκες ακολούθησαν μέσα στη δεκαετία του '60, με το "Tom Pillibi" σε ερμηνεία της Ζακλίν Μπουαγιέ το 1960, με το "Un premier amour" σε ερμηνεία της Ιζαμπέλ Ομπρέ το 1962 και με το "Un jour, un enfant" σε ερμηνεία της Φρίντα Μποκαρά το 1969, μια νίκη που τη μοιράστηκε λόγω ισοπαλίας με την Ολλανδία, την Ισπανία και το Ηνωμένο Βασίλειο. Η πέμπτη νίκη της Γαλλίας ήρθε το 1977, όταν η Μαρί Μυριάμ κέρδισε με το τραγούδι "L'oiseau et l'enfant". Κατά τη διάρκεια της επιτυχημένης πορείας της στον 20ο αιώνα, η Γαλλία τερμάτισε δεύτερη τέσσερις φορές, με την Πολ Ντεζαρντέν (1957), την Κατρίν Φερί (1976), τον Ζοέλ Ιρσίλ (1990), την Αμινά (1991), η οποία έχασε από την Καρόλα της Σουηδίας σε μια ισοπαλία (tie-break).

Μετά την επίτευξη των πέντε πρώτων θέσεων σε 24 διαγωνισμούς τον 20ό αιώνα, η Γαλλία είχε λιγότερη επιτυχία στον 21ο αιώνα, τερματίζοντας στην πρώτη πεντάδα μόνο τέσσερις φορές, με τη Νατάσα Σαν Πιέρ να έρχεται τέταρτη (2001), τη Σαντρίν Φρανσουά πέμπτη (2002), τη Μπαρμπαρά Πραβί δεύτερη (2021) και τον Σλιμάν τέταρτος (2024). Οι άλλοι τερματισμοί της Γαλλίας στην πρώτη δεκάδα με τον νέο αιώνα είναι η όγδοη θέση της Πατρίσια Κάας το 2009 και η έκτη θέση του Αμίρ το 2016. Η Γαλλία τερμάτισε τελευταία για πρώτη φορά το 2014, όταν οι Twin Twin έλαβε μόνο δύο βαθμούς.

Οργάνωση

Πολλοί γαλλικοί ραδιοτηλεοπτικοί φορείς έχουν χρησιμοποιηθεί για να παρουσιάσουν τη Eurovision στη χώρα, οι πρώην RTF (1956–1964), ORTF (1965–1974), TF1 (1975–1981) και Antenne 2 (1983–1992). Από το 1983, η France Télévisions είναι υπεύθυνη για τη συμμετοχή της Γαλλίας στον διαγωνισμό, με τον τελικό να μεταδίδεται στο France 2 (1993–98, 2015–σήμερα) και στο France 3 (1999–2014), ενώ ο ημιτελικός που ψηφίζει η Γαλλία στο France 4 (2005–2010, 2016–2019), αργότερα στο France Ô (2011–2015) και από το 2021 στο Culturebox [fr]. Ο πρώτος ημιτελικός το 2004 δεν μεταδόθηκε. Οι θεατές που ήταν αρκετά κοντά στο Μονακό, μπόρεσαν να δουν τον ημιτελικό μέσω του TMC Monte-Carlo. Ραδιοφωνική κάλυψη παρέχεται, αν και όχι κάθε χρόνο ή από το 2013, από τη France Inter από το 1971 έως το 1998 και από το 2001 από τη France Bleu (επίσης το 1976). Το 1982, το RTL Radio μετέδωσε το διαγωνισμό λόγω της απουσίας της χώρας εκείνη τη χρονιά.

Από το 2015, το France 2 επανέλαβε την ευθύνη της διοργάνωσης της συμμετοχής και μετάδοσης του τελικού και από το 2016 και οι δύο ημιτελικοί θα μεταδοθούν από το France 4. Η αλλαγή είναι μια προσπάθεια να εξασφαλιστούν καλύτερες αξιολογήσεις και αποτελέσματα σε επικείμενες διοργανώσεις.

Η Γαλλία έχει συχνά αλλάξει τη διαδικασία επιλογής που χρησιμοποιήθηκε για να βρει τη συμμετοχή της χώρας στο διαγωνισμό, είτε εθνικός τελικός είτε εσωτερική επιλογή (ενίοτε ένας συνδυασμός και των δύο μορφών) έχει τηρηθεί από τον ραδιοτηλεοπτικό φορέα εκείνη την εποχή.

Διαγωνιστική ιστορία

Η Γαλλία είναι μία από τις πιο επιτυχημένες χώρες της Eurovision, κερδίζοντας τον διαγωνισμό πέντε φορές, αφού ήρθε δεύτερη πέντε φορές και τρίτη επτά φορές. Ωστόσο, η Γαλλία έχει φιλοξενήσει μόνο τρεις φορές τον διαγωνισμό της Eurovision (1959, 1961, 1978).[1] Η Γαλλία κατατάχθηκε πρώτη σε αριθμό νικών (είτε μόνη της είτε σε ισοπαλία με άλλες χώρες) χωρίς διακοπή από το 1960 έως το 1993. Επιπλέον, η Αμινά ήταν κοντά στη νίκη με το τραγούδι "C'est le dernier qui a parlé qui a raison" το 1991, όταν τερμάτισε σε ισοπαλία στην πρώτη θέση (με τον ίδιο αριθμό βαθμών με τη Σουηδία). Ως εκ τούτου, εφαρμόστηκε ο κανόνας "countback", αλλά και οι δύο χώρες είχαν ίσο αριθμό δώδεκα βαθμών (τέσσερις παρτίδες), αλλά η νίκη πήγε στη Σουηδία, όταν η Γαλλία είχε λιγότερα σετ 10 βαθμών. Σήμερα, με τους νέους κανόνες, η Γαλλία θα είχε κερδίσει τον διαγωνισμό, επειδή έλαβε βαθμούς από περισσότερες χώρες από τη Σουηδία. Ένα χρόνο πριν, η Γαλλία ήταν επίσης κοντά στη νίκη με τη Ζοέλ Ιρσίλ να ερμηνεύει το τραγούδι του Σερζ Γκενσμπούρ, "White and Black Blues". Το τραγούδι τερμάτισε στη δεύτερη θέση με ισοπαλία με τη συμμετοχή της Ιρλανδίας.

Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια, τα γαλλικά αποτελέσματα ήταν κάπως απογοητευτικά. Από το 1998, όταν επινοήθηκε η τηλεψηφοφορία, η Γαλλία ήταν σχεδόν πάντοτε στις τελευταίες 10 χώρες της τελικής κατάταξης του τελικού, αφού τερμάτισε 15η (2004), 18η (2003 και 2008), 19η (1999), 22η (2006, 2007 και 2012), 23η (2000, 2005 και 2013), 24η (1998 και 2022), 25η (2015) και 26η (τελευταία θέση, για πρώτη φορά στην ιστορία της στη Eurovision) το 2014.

Ωστόσο, η Γαλλία είχε καλά αποτελέσματα κατά τη διάρκεια του 21ου αιώνα. Το 2001, η καναδέζα τραγουδίστρια Νατάσα Σαν Πιέρ ήρθε 4η για τη Γαλλία με το τραγούδι της "Je n'ai que mon âme", που ήταν το φαβορί για να κερδίσει το διαγωνισμό από τους οπαδούς και τις αποδόσεις. Αυτό το καλό αποτέλεσμα μεταφέρθηκε στο διαγωνισμό του 2002, όταν η Σαντρίν Φρανσουά ήρθε 5η με το "Il faut du temps" και έλαβε το Βραβείο Τύπου των διεθνών βραβείων Μαρσέλ Μπεζανσόν για την καλύτερη συμμετοχή εκείνης της χρονιάς. Τέλος, η θετική εμπειρία με τον Σεμπαστιάν Τεγιέ το 2008 δημιούργησε σημαντικό ενδιαφέρον για τη γαλλική επιχείρηση επίδειξης για το διαγωνισμό, γεγονός που οδήγησε στο γεγονός ότι η Eurovision εμφανίζεται τώρα στα γαλλικά μέσα ενημέρωσης ως μεγάλη διαφημιστική καμπάνια και έχει αποφασιστεί ότι μεγάλα ονόματα θα αντιπροσωπεύουν τη Γαλλία στο μέλλον. Με αυτές τις φιλοδοξίες, η γαλλίδα σούπερ σταρ Πατρίσια Κάας εκπροσώπησε τη Γαλλία στο διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision 2009. Η Κάας είναι μια από τους πιο επιτυχημένους γαλλόφωνους τραγουδιστές στον κόσμο και έχει πουλήσει πάνω από 16 εκατομμύρια δίσκους παγκοσμίως. Τερμάτισε στην 8η θέση. Η Κάας έλαβε το καλλιτεχνικό βραβείο Μαρσέλ Μπεζανσόν, το οποίο ψηφίστηκε από προηγούμενους νικητές και παρουσιάστηκε στον καλύτερο καλλιτέχνη. Στον διαγωνισμό του 2016, ο Αμίρ με το τραγούδι του, "J'ai cherché", τερμάτισε στην 6η θέση και κατέρριψε ένα ρεκόρ 40 ετών, σημειώνοντας τους περισσότερους βαθμούς στην ιστορία της Eurovision της Γαλλίας, σημειώνοντας 257 βαθμούς στον τελικό. Αυτό το ρεκόρ αργότερα θα έσπαγε για άλλη μια φορά το 2021, με τη Μπαρμπαρά Πραβί και το τραγούδι της "Voilà", το οποίο τερμάτισε στη 2η θέση με 499 βαθμούς, το καλύτερο αποτέλεσμα της Γαλλίας από το 1991, μόλις 25 βαθμούς πίσω από τον τελικό νικητή, τους Måneskin από την Ιταλία.

Απουσίες

Από το ντεμπούτο τους το 1956 η Γαλλία έχασε μόνο δύο διαγωνισμούς, το 1974 και το 1982. Το 1974, αφού επέλεξε έναν τραγουδιστή και ένα τραγούδι για να τους εκπροσωπήσει στο διαγωνισμό, η Γαλλία αποχώρησε αφού πέθανε ο Πρόεδρος της Γαλλίας Ζωρζ Πομπιντού την εβδομάδα του διαγωνισμού.[2] Αν είχαν συμμετάσχει, η Γαλλία θα είχε εκπροσωπηθεί από την Ντανί με το τραγούδι "La vie à vingt-cinq ans".

Τον Νοέμβριο του 1981, το TF1 αρνήθηκε να εισέλθει στο διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision για το 1982, με τον υπεύθυνο ψυχαγωγίας Pierre Bouteiller, λέγοντας: "Η απουσία ταλέντων και η μετριότητα των τραγουδιών ήταν εκεί όπου η ενόχληση τέθηκε. Η Eurovision είναι ένα μνημείο της αγριότητας".[3] Το Antenne 2 ανέλαβε τη δουλειά λόγω της δημόσιας αντίδρασης της απόσυρσης του TF1, φιλοξενώντας έναν εθνικό τελικό για να επιλέξει και τη συμμετοχή τους από τον διαγωνισμό του 1983.

Η Γαλλία και οι "Big Five" ("Μεγάλες Πέντε")

Κύριο λήμμα: Μεγάλοι Πέντε (Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision)

Από το 1999, η Γαλλία μαζί με τη Γερμανία, την Ισπανία και το Ηνωμένο Βασίλειο, προκρίνονται αυτόματα για τον τελικό της Eurovision, ανεξάρτητα από τις θέσεις τους στον πίνακα αποτελεσμάτων σε προηγούμενους διαγωνισμούς.[4] Αποκόμισαν αυτό το ειδικό καθεστώς με το να είναι οι τέσσερις μεγαλύτεροι οικονομικοί συνεισφέροντες στην EBU. Λόγω της ανυπόστατης κατάστασής τους στον Διαγωνισμό, αυτές οι χώρες έγιναν γνωστές ως "Μεγάλες Τέσσερις"/"Big Four". Η Ιταλία επέστρεψε στο διαγωνισμό το 2011, καθιστώντας την έτσι μέρος των "Μεγάλων Πέντε"/"Big Five".[5][6]

Συμμετοχές

Υπόμνημα
1
 Νικητής
2
 Δεύτερη θέση
3
 Τρίτη θέση
Τελευταία θέση
X
 Αποχώρηση
†
 Ανερχόμενος
Χρονιά Καλλιτέχνης Τραγούδι Γλώσσα Τελικός Βαθμοί Ημιτελικός Βαθμοί
1956 Ματέ Αλτερί[7] "Le temps perdu" Γαλλικά 2[α] —[α] Όχι ημιτελικοί
Ντανί Ντομπερσόν[9] "Il est là" Γαλλικά 2[α]
1957 Πολ Ντεζαρντέν[10] "La belle amour" Γαλλικά 2 17
1958 Αντρέ Κλαβό "Dors, mon amour" Γαλλικά 1 27
1959 Ζαν Φιλίπ[11] "Oui, oui, oui, oui" Γαλλικά 3 15
1960 Ζακλίν Μπουαγιέ "Tom Pillibi" Γαλλικά 1 32
1961 Ζαν-Πολ Μορίκ[12] "Printemps, avril carillonne" Γαλλικά 4 13
1962 Ιζαμπέλ Ομπρέ "Un premier amour" Γαλλικά 1 26
1963 Αλέν Μπαριέρ[13] "Elle était si jolie" Γαλλικά 5 25
1964 Ρασέλ "Le Chant de Mallory" Γαλλικά 4 14
1965 Γκι Μαρντέλ[14] "N'avoue jamais" Γαλλικά 3 22
1966 Ντομινίκ Ουόλτερ[15] "Chez nous" Γαλλικά 16 1
1967 Νοέλ Κορντιέ[16] "Il doit faire beau là-bas" Γαλλικά 3 20
1968 Ιζαμπέλ Ομπρέ "La source" Γαλλικά 3 20
1969 Φρίντα Μποκαρά "Un jour, un enfant" Γαλλικά 1 18
1970 Γκι Μπονέ[17] "Marie-Blanche" Γαλλικά 4 8
1971 Σερζ Λαμά[18] "Un jardin sur la terre" Γαλλικά 10 82
1972 Μπέτι Μαρ[19] "Comé-comédie" Γαλλικά 11 81
1973 Μαρτέν Κλεμανσό[20] "Sans toi" Γαλλικά 15 65
1974 Ντανί "La vie à vingt-cinq ans" Γαλλικά Αποχώρησε X
1975 Νικόλ Ριέ[21] "Et bonjour à toi l'artiste" Γαλλικά 4 91
1976 Κατρίν Φερί[22] "Un, deux, trois" Γαλλικά 2 147
1977 Μαρί Μιριάμ "L'oiseau et l'enfant" Γαλλικά 1 136
1978 Ζοέλ Πρεβό[23] "Il y aura toujours des violons" Γαλλικά 3 119
1979 Αν-Μαρί Νταβίντ "Je suis l'enfant soleil" Γαλλικά 3 106
1980 Profil[24] "Hé, hé M'sieurs dames" Γαλλικά 11 45
1981 Ζαν Γκαμπιλού[25] "Humanahum" Γαλλικά 3 125
1982 Δε συμμετείχε
1983 Γκι Μπονέ "Vivre" Γαλλικά 8 56
1984 Ανίκ Τουμαζό[26] "Autant d'amoureux que d'étoiles" Γαλλικά 8 61
1985 Ροζέ Μπεν[27] "Femme dans ses rêves aussi" Γαλλικά 10 56
1986 Cocktail Chic[28] "Européennes" Γαλλικά 17 13
1987 Κριστίν Μινιέ[29] "Les mots d'amour n'ont pas de dimanche" Γαλλικά 14 44
1988 Ζεράρ Λενορμάν[30] "Chanteur de charme" Γαλλικά 10 64
1989 Ναταλί Πακ[31] "J'ai volé la vie" Γαλλικά 8 60
1990 Ζοέλ Ιρσίλ[32] "White and Black Blues" Γαλλικά 2 132
1991 Αμίνα[33] "C'est le dernier qui a parlé qui a raison" Γαλλικά 2 146
1992 Καλί[34] "Monté la riviè" Γαλλικά, Κρετολικά Αϊτής 8 73
1993 Πατρίκ Φιορί "Mama Corsica" Γαλλικά, Κορσικανικά 4 121 Kvalifikacija za Millstreet
1994 Νίνα Μοράτο[35] "Je suis un vrai garçon" Γαλλικά 7 74 Όχι ημιτελικοί
1995 Ναταλί Σανταμαρία[36] "Il me donne rendez-vous" Γαλλικά 4 94
1996 Νταν Αρ Μπραζ[37] και l' Héritage des Celtes "Diwanit Bugale" Βρετονικά 19 18 11 55
1997 Φάννι[38] "Sentiments songes" Γαλλικά 7 95 Όχι ημιτελικοί
1998 Μαρί Λιν[39] "Où aller" Γαλλικά 24 3
1999 Νάγια[40] "Je veux donner ma voix" Γαλλικά 19 14
2000 Σοφία Μεσταρί[41] "On aura le ciel" Γαλλικά 23 5
2001 Νατάσα Σαν Πιέρ[42] "Je n'ai que mon âme" Γαλλικά, Αγγλικά 4 142
2002 Σαντρίν Φρανσουά[43] "Il faut du temps (je me battrai pour ça)" Γαλλικά 5 104
2003 Λουιζά Μπαϊλές[44] "Monts et merveilles" Γαλλικά 18 19
2004 Ζονατάν Σεραντά[45] "À chaque pas" Γαλλικά, Ισπανικά 15 40 Μέλος των "Big 4"
2005 Ορτάλ[46] "Chacun pense à soi" Γαλλικά 23 11
2006 Βιρζινί Πουσέν[47] "Il était temps" Γαλλικά 22 5
2007 Les Fatals Picards[48] "L'Amour à la française" Γαλλικά, Αγγλικά 22 19
2008 Σεμπαστιάν Τεγιέ[49] "Divine" Αγγλικά, Γαλλικά 19 47
2009 Πατρίσια Κάας "Et s'il fallait le faire" Γαλλικά 8 107
2010 Ζεσί Ματαδόρ "Allez Ola Olé" Γαλλικά 12 82
2011 Αμορί Βασιλί[50] "Sognu" Κορσικανικά 15 82 Μέλος των "Big 5"
2012 Ανγκούν "Echo (You and I)" Γαλλικά, Αγγλικά 22 21
2013 Αμαντίν Μπουρζουά[51] "L'enfer et moi" Γαλλικά 23 14
2014 Twin Twin[52] "Moustache" Γαλλικά[β] 26 2
2015 Λίζα Ανζέλ[53] "N'oubliez pas" Γαλλικά 25 4
2016 Αμίρ "J'ai cherché" Αγγλικά, Γαλλικά 6 257
2017 Αλμά "Requiem" Γαλλικά, Αγγλικά 12 135
2018 Madame Monsieur "Mercy" Γαλλικά 13 173
2019 Μπιλάλ Ασανί "Roi" Γαλλικά, Αγγλικά 16 105
2020 Τομ Λέεμπ "The Best in Me" Γαλλικά, Αγγλικά Ακυρώθηκε[γ] X
2021 Μπαρμπαρά Πραβί "Voilà" Γαλλικά 2 499
2022 Άλβαν & Ahez "Fulenn" Βρετονικά 24 17
2023 La Zarra "Évidemment" Γαλλικά 16 104
2024 Σλιμάν "Mon amour" Γαλλικά 4 445

Ιστορικό ψηφοφορίας

Μέχρι το 2023, το ιστορικό ψηφοφορίας της Γαλλίας έχει ως εξής:

Διοργανώσεις

Χρονιά Πόλη Τοποθεσία Παρουσιαστές
1959 Κάννες Παλάτι Φεστιβάλ και Συνεδριών Ζακλίν Ζουμπέρ
1961
1978 Παρίσι Παλάτι Συνεδριών του Παρισιού Ντενίζ Φαμπρ & Λεόν Ζιτρόν

Άλλα βραβεία

Βραβεία Marcel Bezençon

Κύριο λήμμα: Βραβεία Μαρσέλ Μπεζανσόν
Χρονιά Κατηγορία Τραγούδι Σύνθεση
στίχοι (σ) / μουσική (μ) 		Ερμηνευτής Τελικός Βαθμοί Διοργανώτρια πόλη Ref.
2002 Βραβείο Τύπου "Il faut du temps" Ρικ Άλισον (μ), Πάτρικ Μπρουέλ (μ&σ), Μαρί-Φλοράνς Γκρός (σ) Σαντρίν Φρανσουάς 5 104 Τάλιν
[54]
2018 Βραβείο Τύπου "Mercy" Έμιλι Σαττ (μ&σ), Ζαν-Καρλ Λούκας (μ&σ) Madame Monsieur 13 173 Λισαβόνα
[55]
2009 Καλλιτεχνικό Βραβείο[δ] "Et s'il fallait le faire" Άνσε Λάτσιο, Φρεντ Μπλοντέν Πατρίτσια Κάας 8 107 Μόσχα
[56]
2011 Βραβείο Συνθέτη "Sognu" Ντανιέλ Μοΐν (μ), Κεντέν Μπασλέ(μ)
και Ζαν Πιέρ Μαρτσελέζι (σ), Ζιλί Μιλέρ (σ) 		Αμάουρι Βασιλί 15 82 Ντίσελντορφ
[57]
2021 Βραβείο Τύπου "Voilà" Μπαρμπαρά Πραβί, Igit, Λιλί Ποέ (μ&σ) Μπαρμπαρά Πραβί 2 499 Ρότερνταμ
[58]
Καλλιτεχνικό Βραβείο[ε]

Νικητές από μέλη OGAE

Κύριο λήμμα: OGAE
Χρονιά Τραγούδι Ερμηνευτής Τελικός Βαθμοί Διοργανώτρια πόλη Ref.
2016 "J'ai cherché" Αμίρ 6 257 Στοκχόλμη
[59]

Οι μεγάλες βαθμολογίες που έδωσε η Γαλλία

Στους τελικούς:

Κ.Ε. → Κριτική Επιτροπή
T. → Τηλεψηφοφορία

Χρονιά → 12 βαθμοί → 10 βαθμοί → 8 βαθμοί
1956–1974 Άλλο σύστημα ψηφοφορίας
1975 Ηνωμένο Βασίλειο Ελβετία Μάλτα
1976 Πορτογαλία Ιταλία Ελλάδα
1977 Ηνωμένο Βασίλειο Ιρλανδία Ολλανδία
1978 Βέλγιο Ελλάδα Ισραήλ
1979 Γερμανία Πορτογαλία Ισπανία
1980 Ολλανδία Γερμανία Ιρλανδία
1981 Σουηδία Ελβετία Γερμανία
1982 Δε συμμετείχε
1983 Λουξεμβούργο Γερμανία Ισραήλ
1984 Βέλγιο Ισπανία Δανία
1985 Ισραήλ Δανία Γερμανία
1986 Βέλγιο Ηνωμένο Βασίλειο Λουξεμβούργο
1987 Ολλανδία Ισραήλ Δανία
1988 Δανία Ισραήλ Ιταλία
1989 Ηνωμένο Βασίλειο Φινλανδία Ισπανία
1990 Λουξεμβούργο Ηνωμένο Βασίλειο Βέλγιο
1991 Κύπρος Πορτογαλία Ιταλία
1992 Ιταλία Ηνωμένο Βασίλειο Ισραήλ
1993 Ελβετία Ιρλανδία Πορτογαλία
1994 Πολωνία Βοσνία και Ερζεγοβίνη Ιρλανδία
1995 Ηνωμένο Βασίλειο Νορβηγία Αυστρία
1996 Αυστρία Ολλανδία Ηνωμένο Βασίλειο
1997 Ηνωμένο Βασίλειο Ιρλανδία Εσθονία
1998 Ισραήλ Πορτογαλία Κροατία
1999 Πορτογαλία Ισραήλ Γερμανία
2000 Τουρκία Γερμανία Κροατία
2001 Πορτογαλία Ισραήλ Εσθονία
2002 Ισπανία Ισραήλ Λετονία
2003 Βέλγιο Τουρκία Ισραήλ
2004 Τουρκία Σερβία και Μαυροβούνιο Ισπανία
2005 Τουρκία Ισραήλ Ελλάδα
2006 Τουρκία Αρμενία Φινλανδία
2007 Τουρκία Αρμενία Σερβία
2008 Αρμενία Τουρκία Πορτογαλία
2009 Τουρκία Ισραήλ Νορβηγία
2010 Τουρκία Σερβία Πορτογαλία
2011 Ισπανία Σουηδία Ιταλία
2012 Σουηδία Εσθονία Σερβία
2013 Δανία Ιταλία Αζερμπαϊτζάν
2014 Αρμενία Αυστρία Ολλανδία
2015 Βέλγιο Ρωσία Σουηδία
2016 Ιταλία Κ.Ε.
Αρμενία T. 		Βουλγαρία Κ.Ε.
Ουκρανία T. 		Αυστρία Κ.Ε.
Αυστρία T.
2017 Πορτογαλία Κ.Ε.
Πορτογαλία T. 		Ιταλία Κ.Ε.
Ρουμανία T. 		Σουηδία Κ.Ε.
Βέλγιο T.
2018 Ισραήλ Κ.Ε.
Ισραήλ T. 		Αυστραλία Κ.Ε.
Ιταλία T. 		Γερμανία Κ.Ε.
Πορτογαλία T.
2019 Ολλανδία Κ.Ε.
Ισραήλ T. 		Σουηδία Κ.Ε.
Ιταλία T. 		Ιταλία Κ.Ε.
Νορβηγία T.
2020 Ακυρωμένος διαγωνισμός
2021 Ελλάδα Κ.Ε.
Ουκρανία T. 		Ρωσία Κ.Ε.
Ιταλία T. 		Πορτογαλία Κ.Ε.
Πορτογαλία T.
2022 Ηνωμένο Βασίλειο Κ.Ε.
Ουκρανία T. 		Ουκρανία Κ.Ε.
Μολδαβία T. 		Πολωνία Κ.Ε.
Σερβία T.
2023 Ισραήλ Κ.Ε.
Αρμενία T. 		Αυστρία Κ.Ε.
Ισραήλ T. 		Φινλανδία Κ.Ε.
Μολδαβία T.
2024 Πορτογαλία Κ.Ε.
Ισραήλ T. 		Ουκρανία Κ.Ε.
Αρμενία T. 		Γερμανία Κ.Ε.
Ουκρανία T.

Στους ημιτελικούς:

Κ.Ε. → Κριτική Επιτροπή
T. → Τηλεψηφοφορία

Χρονιά → 12 βαθμοί → 10 βαθμοί → 8 βαθμοί
1974–1995 Όχι ημιτελικοί
1996 Αυστρία Ηνωμένο Βασίλειο Ιρλανδία
1997–2003 Όχι ημιτελικοί
2004 Δεν ψήφισε
2005 Πορτογαλία Μονακό Ισραήλ
2006 Αρμενία Τουρκία Μονακό
2007 Τουρκία Πορτογαλία Βουλγαρία
2008 Πορτογαλία Τουρκία Ισλανδία
2009 Σερβία Αζερμπαϊτζάν Εσθονία
2010 Σερβία Βέλγιο Πορτογαλία
2011 Σουηδία Βοσνία και Ερζεγοβίνη Ρουμανία
2012 Σερβία Εσθονία Πορτογαλία
2013 Αρμενία Ελβετία Αζερμπαϊτζάν
2014 Αρμενία Ολλανδία Ισλανδία
2015 Βέλγιο Ρωσία Ρουμανία
2016 Αυστρία Κ.Ε.
Αρμενία T. 		Μάλτα Κ.Ε.
Αυστρία T. 		Ολλανδία Κ.Ε.
Ρωσία T.
2017 Ισραήλ Κ.Ε.
Ρουμανία T. 		Λευκορωσία Κ.Ε.
Ισραήλ T. 		Βόρεια Μακεδονία Κ.Ε.
Βουλγαρία T.
2018 Αυστραλία Κ.Ε.
Μολδαβία T. 		Λετονία Κ.Ε.
Σερβία T. 		Ολλανδία Κ.Ε.
Ρουμανία T.
2019 Ισλανδία Κ.Ε.
Πορτογαλία T. 		Ουγγαρία Κ.Ε.
Ισλανδία T. 		Τσεχία Κ.Ε.
Πολωνία T.
2020 Ακυρωμένος διαγωνισμός
2021 Ελλάδα Κ.Ε.
Μολδαβία T. 		Πορτογαλία Κ.Ε.
Πορτογαλία T. 		Άγιος Μαρίνος Κ.Ε.
Ελβετία T.
2022 Ελλάδα Κ.Ε.
Αρμενία T. 		Ουκρανία Κ.Ε.
Ουκρανία T. 		Ολλανδία Κ.Ε.
Πορτογαλία T.
2023 Πορτογαλία Μολδαβία Ισραήλ
2024 Ισραήλ Αρμενία Ελβετία

Σχετική συμμετοχή

Αρχηγοί αποστολών

Χρονιά Αρχηγός αποστολής Ref.
2002–2012 Μπρουνό Μπερμπερές
[60]
2013–2015 Φρέντερικ Βαλενκάκ
[61]
2016–2018 Εντοάρδο Γκράσσι
[62]
2019 Στίβεν Κλεριμά
[62]
2020–2022 Αλεξάνδρα Ρέντ-Αμίλ
[63][64]

Σχολιαστές και εκπρόσωποι βαθμών

Χρονιά Σχολιαστής Εκπρόσωπος βαθμών Ref.
Τελικός Ημιτελικός
1956 Μισέλ Ρεμπέλ Όχι ημιτελικοί Όχι εκπρόσωπος
1957 Ρομπέρ Μποβέ Κλοντ Νταρζέ
1958 Πιέρ Τσερνιά Αρμάν Λανού
1959 Κλοντ Νταρζέ Μαριάν Λεσέν
1960 Πιέρ Τσερνιά Αρμάν Λανού
1961 Ρομπέρ Μποβέ
1962 Πιέρ Τσερνιά Αντρέ Βαλμί
1963 Αρμάν Λανού
1964 Ρομπέρ Μποβέ Ζαν Κλοντ Μασουλιέ
1965 Πιέρ Τσερνιά
1966 Φρανσουά Ντεγκέλ
1967 Πιέρ Τσερνιά
1968
1969
1970
1971 Ζορζ ντε Κον Όχι εκπρόσωπος
1972 Πιέρ Τσερνιά
1973
1974 Δε συμμετείχε
1975 Ζορζ ντε Κον Μαρκ Μενάν
1976 Ζαν Κλοντ Μασουλιέ
1977 Ζορζ ντε Κον
1978 Λεόν Ζιτρόν, Ντενίζ Φαμπρ Πατρίς Λαφόν
1979 Μαρκ Μενάν Φαμπιάν Εγκάλ
1980 Πατρίκ Σαμπατιέ
1981 Ντενίζ Φαμπρ
1982 Αντρέ Τοράν Δε συμμετείχε
1983 Λεόν Ζιτρόν Νικόλ Αντρέ
1984
1985 Πατρίς Λαφόν Κλεμεντίν Σελαρί
1986 Πατρίσια Λεζιέ
1987 Πάτρικ Σίμσον-Τζόουνς Λιονέλ Κασάν
1988 Λιονέλ Κασάν Κατρίν Σεϊλά
1989 Μαρί-Ανζ Ναρντί
1990 Ρισάρ Ανταριντί Βαλερί Μορίς
1991 Λεόν Ζιτρόν Ντανιέλα Λουμπρόσο
1992 Τιερί Μπεκαρό Ολιβιέ Μιν
1993 Πατρίς Λαφόν
1994 Λοράν Ρομέικο
1995 Ολιβιέ Μιν Τιερί Μπεκαρό
1996 Λοράν Μπρουμέντ
1997 Φρεντερίκ Φερέρ & Μαρί Μιριάμ
1998 Κρις Μαΐν, Λόρα Μαΐν Μαρί Μιριάμ
1999 Ζιλιάν Λεπέρ
2000
2001 Μαρκ Ολιβιέ Φοζιέλ, Ντέιβ Κορίν Ερμές
2002 Μαρί Μιριάμ
2003 Λοράν Ρικιέ, Ιζαμπέλ Μεργκό Σαντρίν Φρανσουά
2004 Λοράν Ρικιέ, Έλσα Φαγιέρ Δε μεταδόθηκε Άλεξ Τέιλορ
2005 Ζιλιάν Λεπέρ, Γκι Καρλιέ Πέγκι Ολμί Μαρί Μιριάμ
2006 Μισέλ Ντρικέρ, Κλοντί Σιάρ Πέγκι Ολμί, Ερίκ Ζανζάν Σοφί Ζοβιγιάρ
2007 Ζιλιάν Λεπέρ, Tex Πέγκι Ολμί, Γιαν Ρενουάρ Βανέσα Ντολμάν
2008 Ζιλιάν Λεπέρ, Ζαν-Πολ Γκοτιέ Σιρίλ Ανουνά
2009 Σιρίλ Ανουνά, Ζιλιάν Κουρμπέ Γιαν Ρενουάρ
2010 Σιρίλ Ανουνά, Στεφάν Μπερν Οντρί Σοβό
2011 Λοράν Μπουαγιέ, Κατρίν Λαρά Οντρί Σοβό, Μπρουνό Μπερμπερές Σιρίλ Φερό
2012 Σιρίλ Φερό, Μιρέιγ Ντιμά Αμορί Βασιλί
2013 Μαρίν Βιν
2014 Σιρίλ Φερό, Νατάσα Σαν Πιέρ Ελοντί Σιγκό
2015 Στεφάν Μπερν, Μαριάν Τζέιμς Μαρεβά Γκαλαντέρ, Ζερεμί Παραΐρ Βιρζινί Γκιγιόμ
2016 Μαριάν Τζέιμς, Ζαρί Ελοντί Γκοσουί
2017 Στεφάν Μπερν, Μαριάν Τζέιμς, Αμίρ
2018 Στεφάν Μπερν, Κριστόφ Βίλεμ, Αλμά Κριστόφ Βίλεμ, Αντρέ Μανουκιάν
2019 Στεφάν Μπερν, Αντρέ Μανουκιάν Σαντί Εριμπέρ, Αντρέ Μανουκιάν Τζουλιά Μολκού
[65][66]
2020 Ακυρωμένος διαγωνισμός
2021 Στεφάν Μπερν, Λοράνς Μποκολινί Λοράνς Μποκολινί Κάρλα
[67]
2022 Ελοντί Γκοσουί
[68][69]

Διευθυντές ορχηστρών

Χρονιά Μαέστρος[ζ] Μουσική διεύθυνση Σημ. Ref.
1956 Φρανκ Πουρσέλ N/A [70]
1957 Πώλ Ντουράν
1958 Φρανκ Πουρσέλ
1959 Φρανκ Πουρσέλ [η]
1960 N/A
1961 Φρανκ Πουρσέλ [θ]
1962 N/A
1963
1964
1965
1966
1967
1968 Αλέν Γκοραγκέρ
1969 Φρανκ Πουρσέλ
1970 [71]
1971
1972
1973 Ζαν Κλοντρίκ
1974 Ζαν Κλοντ Πετίτ [ι]
1975 Ζαν Μιζί
1976 Τόνι Ραγιό
1977 Ρεϊμόν Ντονέ
1978 Αλέν Γκοραγκέρ Φρανσουά Ρομπέρ
1979 Γκι Ματεονί N/A
1980 Σιλβάνο Σαντόριο [72]
1981 Νταβίντ Σπρίνφιλντ
1983 Φρανσουά Ρομπέρ
1984
1985 Μισέλ Μπερνόλ
1986 Ζαν Κλοντ Πετίτ
1987
1988 Γκι Ματεονί
1989
1990 Ρεζί Ντιπρέ
1991 Ζερόμ Πιγιεμάν
1992 Μαγκντί Βασκό Νοβεράζ
1993 Κριστιάν Κραβερό
1994 Αλέν Γκοραγκέρ
1995 Μισέλ Μπερνόλ
1996 Φιάσρα Τρενς
1997 Ρεζί Ντιπρέ
1998 Μάρτιν Κοχ [κ][λ]

Άλμπουμ

  • Ο André Claveau στο Χίλφερσουμ (1958)
    Ο André Claveau στο Χίλφερσουμ (1958)
  • Ο Guy Mardel στη Νάπολη (1965)
    Ο Guy Mardel στη Νάπολη (1965)
  • Ο Dan Ar Braz στο Όσλο (1996)
    Ο Dan Ar Braz στο Όσλο (1996)
  • Ο Jonatan Cerrada στην Κωνσταντινούπολη (2004)
    Ο Jonatan Cerrada στην Κωνσταντινούπολη (2004)
  • Οι Les Fatals Picards στο Ελσίνκι (2007)
    Οι Les Fatals Picards στο Ελσίνκι (2007)
  • Ο Sébastien Tellier στο Βελιγράδι (2008)
    Ο Sébastien Tellier στο Βελιγράδι (2008)
  • Η Patricia Kaas στη Μόσχα (2009)
    Η Patricia Kaas στη Μόσχα (2009)
  • Ο Amaury Vassili στο Ντιζελτόρφ (2011)
    Ο Amaury Vassili στο Ντιζελτόρφ (2011)
  • Η Amandine Bourgeois στο Μάλμο (2013)
    Η Amandine Bourgeois στο Μάλμο (2013)
  • Οι Twin Twin στην Κοπεγχάγη (2014)
    Οι Twin Twin στην Κοπεγχάγη (2014)
  • Η Lisa Angell στη Βιέννη (2015)
    Η Lisa Angell στη Βιέννη (2015)
  • Ο Amir Haddad στη Στοκχόλμη (2016)
    Ο Amir Haddad στη Στοκχόλμη (2016)
  • Η Alma στο Κίεβο (2017)
    Η Alma στο Κίεβο (2017)
  • Οι Madame Monsieur στη Λισαβόνα (2018)
    Οι Madame Monsieur στη Λισαβόνα (2018)
  • Ο Μπιλάλ Ασανί στο Τελ Αβίβ (2019)
    Ο Μπιλάλ Ασανί στο Τελ Αβίβ (2019)

Σημειώσεις και παραπομπές

Σημειώσεις

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Τα πλήρη αποτελέσματα του πρώτου διαγωνισμού είναι άγνωστα, αφού μόνο ο νικητής ανακοινώθηκε. Η επίσημη ιστοσελίδα της Eurovision τοποθετεί όλα τα υπόλοιπα τραγούδια στη δεύτερη θέση.[8]
  2. ↑ Περιέχει φράσεις στα Αγγλικά και στα Ισπανικά.
  3. ↑ Ο διαγωνισμός του 2020 ακυρώθηκε λόγω της πανδημίας του κορονοϊού.
  4. ↑ Ψηφίστηκε από προηγούμενους νικητές.
  5. ↑ Ψηφίστηκε από τους εθνικούς σχολιαστές.
  6. ↑ Όλοι οι μαέστροι είναι Γάλλοι εκτός αν έχουν σημαία
  7. ↑ Διηύθυνε, επίσης, τις συμμετοχές της Αυστρίας, της Γερμανίας, του Μονακό, της Σουηδίας και της Ελβετίας
  8. ↑ Διηύθυνε, επίσης, τις συμμετοχές της Αυστρίας και της Γερμανίας
  9. ↑ Ανακοινώθηκε ως ο Γάλλος μαέστρος πριν την αποχώρηση της χώρας
  10. ↑ Ο μουσικός διευθυντής της διοργανώτριας χώρας.
  11. ↑ Ο Κοχ διηύθυνε ένα μικρό κομμάτι που προστέθηκε στην ερμηνεία από τις πρόβες, ενώ ο ίδιος δεν έλαβε την παραδοσιακή υπόκλιση του μαέστρου.

Παραπομπές

  1. ↑ «History by Events». Eurovision Song Contest. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Αυγούστου 2017. Ανακτήθηκε στις 5 Δεκεμβρίου 2022. 
  2. ↑ History - Eurovision Song Contest 1974 Eurovision.tv
  3. ↑ 1982 Eurovision source in French
  4. ↑ O'Connor, John Kennedy (2005). The Eurovision Song Contest 50 Years The Official History. London: Carlton Books Limited. ISBN 1-84442-586-X. 
  5. ↑ «SERBIA - Svante Stockselius meets members of OGAE Serbia». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Φεβρουαρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 24 Μαΐου 2009. 
  6. ↑ Fulton, Rick (2007-05-14). «The East V West Song Contest». Daily Record. http://www.dailyrecord.co.uk/news/editors-choice/2007/05/14/the-east-v-west-song-contest-86908-19098830/. Ανακτήθηκε στις 2009-05-24. 
  7. ↑ Mathé Altéry, πλήρες όνομα: Marie-Thérèse Altare (γ. 12 Σεπτ. 1927).
  8. ↑ Barclay, Simon. The Complete and Independent Guide to the Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 2010. Silverthorn Press. σελ. 24. ISBN 978-1-4457-8415-1.  Text "date17-6- 2010" ignored (βοήθεια)
  9. ↑ Dany Dauberson, τραγουδίστρια και ηθοποιός (γ. 16 Ιανουαρίου 1925 - θ. 16 Νοεμβρίου 1979).
  10. ↑ (Paule Desjardins)
  11. ↑ Γεννήθηκε το 1931.
  12. ↑ Jean-Paul Mauric (γ. 17 Ιουνίου 1933 - θ. 5 Ιανουαρίου 1971).
  13. ↑ Alain Barrière (γ. 18 Νοεμβρίου 1935).
  14. ↑ Guy Mardel, Γαλλοαλγερινός, γενν. ως Mardochée Elkoubi στις 30 Ιουνίου 1944.
  15. ↑ Dominique Walter, γενν, ως Dominique Gruère στις 22 Μαΐου 1942.
  16. ↑ Noëlle Cordier (γ. 7 Απριλίου 1944).
  17. ↑ Guy Bonnet, γ. 1945) 1η φορά.
  18. ↑ Serge Lama, γ. 11 Φεβρουαρίου 1943.
  19. ↑ Η Betty Mars γεννήθηκε στις 30 Ιουνίου 1944 και αυτοκτόνησε με πτώση από το μπαλκόνι του σπιτιού της στις 20 Φεβρουαρίου 1989.
  20. ↑ Martine Clemenceau (γ. 18 Μαρτίου 1949).
  21. ↑ Nicole Rieu (γ. 16 Μαΐου 1949).
  22. ↑ Catherine Ferry (γ. 1η Ιουλίου 1953).
  23. ↑ Joël Prévost γενν. ως Richard-Jacques Bonay στις 16 Φεβρουαρίου 1950.
  24. ↑ Συγκρότημα που είχε μέλη τους Martine Havet, Martine Bauer, Francis Rignault, Jean-Claude Corbel και Jean-Pierre Izbinski.
  25. ↑ Ταϊτινός, Jean Gabilou, γενν. ως Gabriel Lewis Laughlin στις 28 Φεβρουαρίου 1944.
  26. ↑ Annick Thoumazeau (γ. 1960).
  27. ↑ (Roger Bens)
  28. ↑ Συγκρότημα που αποτελείτο από τις αδερφές Dominique Poulain και Catherine Bonnevay και τα ξαδέρφια τους Francine Chanterau και Martine Latorre. Αρχικά συστάθηκαν στα τέλη της δεκαετίας του ' 60 με το όνομα Les OP'4, εν συνεχεία μετονομάστηκαν σε Les Fléchettes. Από το 1979 ως το 1986 το συγκρότημα σταμάτησε τη λειτουργία του και το 1986 επέστρεψε και πήρε μέρος στη Eurovision.
  29. ↑ Christine Minier (γ. 1964).
  30. ↑ Gérard Lenorman (γ. 9 Φεβρουαρίου 1945).
  31. ↑ Nathalie Pâque (γ. 11 Μαΐου 1977), η νεότερη σε ηλικία διαγωνιζόμενη στην ιστορία του διαγωνισμού.
  32. ↑ Joëlle Ursull, τραγουδίστρια με ρίζες από τη Γουαδελούπη, γεννημένη στις 9 Νοεμβρίου 1960.
  33. ↑ Η Γαλλοτυνήσια Amina Al-Annabi γεννήθηκε στις 5 Μαρτίου 1962.
  34. ↑ Καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Jean-Marc Monnerville από τη Μαρτινίκα (γ. 21 Φεβρουαρίου 1956).
  35. ↑ Nina Morato (γ. 2 Μαρτίου 1966).
  36. ↑ Nathalie Santamaria, γεννημένη το 1973 στην Κορσική.
  37. ↑ Κατά κόσμον Daniel Le Bras (γ. 15 Ιανουαρίου 1949)
  38. ↑ Fanny Biascamano (γ. 16 Σεπτεμβρίου 1979).
  39. ↑ (Marie Line και Maro Lany)
  40. ↑ Ψευδώνυμο της Sylvie Mestre.
  41. ↑ Sofia Mestari (γ. 1980).
  42. ↑ Natasha St-Pier, Καναδή, γεννημένη στις 10 Φεβρουαρίου 1981.
  43. ↑ Sandrine François (γ. Δεκ. 1980).
  44. ↑ Louisa Baïleche (γ. 4 Ιανουαρίου 1977).
  45. ↑ Jonatan Cerrada (γ. 12 Σεπτεμβρίου 1985).
  46. ↑ Γεννήθηκε στο Ισραήλ ως Marie Ortal Malka.
  47. ↑ Virginie Pouchain (γ. 1980).
  48. ↑ Συγκρότημα της πανκ/ροκ, που συστάθηκε το 1996.Μέλη: Laurent Honel : κιθάρα/τραγούδι/μπάσο (2000-), Jean-Marc Sauvagnargues : ντραμς (2002-), Paul Léger : κύρια φωνή (2004-), Yves Giraud : μπάσο (2005-). Πρώην μέλος: Ivan Callot : Κύρια φωνή (ως το Δεκέμβριο του 2007)
  49. ↑ Sébastien Tellier ( γ. 30 Νοεμβρίου 1974).
  50. ↑ Amaury Vassili (γ. 8 Ιουνίου 1989).
  51. ↑ Amandine Bourgeois (γ. 12 Ιουνίου 1979).
  52. ↑ Συγκρότημα συσταθέν το 2009, αποτελούμενο από τους Lorent Idir, François Djemel και Patrick Biyik).
  53. ↑ Lisa Angell (γ. 21 Σεπτ. 1968).
  54. ↑ «Marcel Bezençon Awards». eurovision.tv. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Ιουλίου 2019. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2019. 
  55. ↑ «Here are the winners of the Marcel Bezençon Awards 2018!». eurovision.tv. 12 Μαΐου 2018. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2019. 
  56. ↑ Klier, Marcus (18 Μαΐου 2009). «The Eurovision 2009 Marcel Bezençon Awards». esctoday.com. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2019. 
  57. ↑ «Winners of the Marcel Bezençon Awards». eurovision.tv. 16 Μαΐου 2011. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2019. 
  58. ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 31 Μαρτίου 2022. Ανακτήθηκε στις 14 Ιουνίου 2021. 
  59. ↑ Cobb, Ryan (21 Απριλίου 2017). «Analysing ten years of OGAE voting: "Underneath the fan favourite bias is a worthwhile indicator"». escxtra.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Δεκεμβρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2019. 
  60. ↑ Jordan, Paul (28 Ιανουαρίου 2018). «Find out who is on Germany's global team for Eurovision 2018». eurovision.tv. Ανακτήθηκε στις 17 Δεκεμβρίου 2019. 
  61. ↑ Granger, Anthony (24 Σεπτεμβρίου 2019). «France: Edoardo Grassi new Head of Delegation». eurovoix.com. Ανακτήθηκε στις 5 Δεκεμβρίου 2019. 
  62. ↑ 62,0 62,1 Farren, Neil (4 Οκτωβρίου 2018). «France: Steven Clerima Revealed as New Head of Delegation». eurovoix.com. Ανακτήθηκε στις 5 Δεκεμβρίου 2019. 
  63. ↑ Farren, Neil (6 Δεκεμβρίου 2019). «France: Steven Clerima Steps Down as Head of Delegation». eurovoix.com. 
  64. ↑ Jiandani, Sanjay (22 Ιουνίου 2020). «France: France 2 confirms participation at ESC 2O21 with national final». ESCToday. Ανακτήθηκε στις 27 Ιουνίου 2020. 
  65. ↑ «FRANCE 2019 : Stéphane Bern, André Manoukian et Sandy Héribert aux commentaires». eurovision-fr.net (στα Γαλλικά). 20 Μαρτίου 2019. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Μαρτίου 2019. Ανακτήθηκε στις 6 Δεκεμβρίου 2019. 
  66. ↑ Herbert, Emily (26 Απριλίου 2019). «France: Julia Molkhou Revealed as Eurovision 2019 Spokesperson». eurovoix.com. Ανακτήθηκε στις 6 Δεκεμβρίου 2019. 
  67. ↑ Barké, Sébastien (31 Ιανουαρίου 2021). «Eurovision 2021 : dates, lieu, Barbara Pravi, artistes et pays confirmés... Ce que l'on sait déjà de la prochaine édition du Concours !». Télé Loisirs (στα Γαλλικά). Ανακτήθηκε στις 26 Φεβρουαρίου 2021. 
  68. ↑ «FRANCE 2022 : Stéphane Bern et Laurence Boccolini reconduits pour Eurovision France». Eurovision-fr.net (στα Γαλλικά). 26 Ιουλίου 2021. Ανακτήθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου 2021. 
  69. ↑ Farren, Neil (13 Απριλίου 2022). «France: Élodie Gossuin Revealed as Eurovision 2022 Spokesperson». Eurovoix (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 13 Απριλίου 2022. 
  70. ↑ Roxburgh, Gordon (2012). Songs for Europe: The United Kingdom at the Eurovision Song Contest. Volume One: The 1950s and 1960s. Prestatyn: Telos Publishing. σελίδες 93–101. ISBN 978-1-84583-065-6. 
  71. ↑ Roxburgh, Gordon (2014). Songs for Europe: The United Kingdom at the Eurovision Song Contest. Volume Two: The 1970s. Prestatyn: Telos Publishing. σελίδες 142–168. ISBN 978-1-84583-093-9. 
  72. ↑ Roxburgh, Gordon (2016). Songs for Europe: The United Kingdom at the Eurovision Song Contest. Volume Three: The 1980s. Prestatyn: Telos Publishing. ISBN 978-1-84583-118-9.