Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision του 1975 έλαβε χώρα στη Στοκχόλμη, μετά τη νίκη των ABBA στον περσινό διαγωνισμό με το τραγούδι "Waterloo". Νικήτρια χώρα ήταν η Ολλανδία που συμμετείχε με το τραγούδι Ding-a-dong που το ερμήνευσαν στα αγγλικά οι Teach-In. [1] Το τραγούδι συγκέντρωσε 152 βαθμούς. Την 2η θέση κατέλαβε το Ηνωμένο Βασίλειο και την 3η η Ιταλία. Εκείνη τη χρονιά δεν συμμετείχαν η Δανία, η Αυστρία και η Ελλάδα. Το ντεμπούτο της στο διαγωνισμό έκανε η Τουρκία. Επίσης επέστρεψαν η Γαλλία και η Μάλτα. Το τραγούδι που τελικά αναδείχθηκε νικητήριο στον διαγωνισμό παίχτηκε πρώτο στη σειρά (για πρώτη φορά στα χρονικά του διαγωνισμού).
Τόπος διεξαγωγής
Το Stockholmsmässan, στη Στοκχόλμη, όπου διεξήχθη ο διαγωνισμός του 1975.
Ο διαγωνισμός έλαβε χώρα στη Στοκχόλμη, την πρωτεύουσα και μεγαλύτερη πόλη της Σουηδίας, η οποία αποτελεί εδώ και πολύ καιρό το πολιτιστικό, πολιτικό και οικονομικό κέντρο της πόλης και το επίκεντρο των ΜΜΕ. Πρόκειται επίσης για μία από τις πολυπληθέστερες αστικές περιοχές στη Σκανδιναβία.[2][3] Ο χώρος όπου έγινε ο διαγωνισμός ήταν το Stockholmsmässan (ή Διεθνείς Εκθέσεις της Στοκχόλμης). Το κεντρικό κτήριο ήταν το Älvsjö – ένα νότιο προάστιο του δήμου της Στοκχόλμης, το οποίο κατασκευάστηκε το 1971 και είναι χωρητικότητας 4.000 ατόμων.
Μορφή
Τη χρονιά εκείνη εφαρμόστηκε ένα νέο σύστημα βαθμολογίας. Η κάθε χώρα εκπροσωπήθηκε από μία εντεκαμελή κριτική επιτροπή, που απαρτίστηκε κατά το ήμισυ από άτομα ηλικίας κάτω των 26 ετών. Το κάθε μέλος της κριτικής επιτροπής μπορούσε να δώσει σε κάθε τραγούδι έναν βαθμό από το 1 ως το 5, όμως δεν μπορούσε να ψηφίσει το τραγούδι της χώρας του. Η ψηφοφορία γινόταν αμέσως μετά την ερμηνεία του τραγουδιού και η συλλογή των ψήφων γινόταν κατευθείαν από τον υπεύθυνο. Μετά την εκτέλεση και του τελευταίου τραγουδιού. ο γραμματέας της κριτικής επιτροπής προσέθετε όλους τους βαθμούς και έδινε 12 πόντους στο τραγούδι με την υψηλότερη βαθμολογία, 10 σε εκείνο με τη δεύτερη υψηλότερη βαθμολογία, στη συνέχεια 8 στο τρίτο, 7 στο τέταρτο, 6 στο πέμπτο και ούτω καθεξής μέχρι τον 1 βαθμό για το τραγούδι που θα ερχόταν στη 10η θέση. Ο εκπρόσωπος της κριτικής επιτροπής στη συνέχεια ανακοίνωσε τις 10 συνολικές βαθμολογίες με τη σειρά που παρουσιάστηκαν τα τραγούδια από την παρουσιάστρια. Η Κάριν Φαλκ αρκετές φορές μπερδεύτηκε με το νέο σύστημα με ερωτήσεις όπως "Πόσο είναι το 7 στη Γαλλία;" Σε αντίθεση με σήμερα, οι πόντοι δεν δόθηκαν με τη σειρά (από το 1 ως το 12), αλλά με τη σειρά που ερμηνεύτηκαν τα τραγούδια. Η διαδικασία να ανακοινώνονται οι βαθμολογίες με αύξουσα σειρά, ξεκινώντας από τον έναν βαθμό, δεν καθιερώθηκε πατά μόνο από τον διαγωνισμό του 1980 και μετά. Το σύστημα εκείνο παρέμεινε ως το 1996, αν και ο αριθμός των κριτών ήταν διαφορετικός (ήταν 11 από το ως το 1987 και 16 από το 1988 ως το 1997) και οι βαθμολογίες που έδιναν σε κάθε τραγούδι αυξάνονταν σε 10 και όχι σε 5. Από το 1997 ορισμένες κριτικές επιτροπές αντικαταστάθηκαν από τις ψήφους των τηλεθεατών. Το 1998 όλες οι χώρες παροτρύνθηκαν να πράξουν το ίδιο, εφόσον ήταν εφικτή η τηλεψηφοφορία. Οι κριτικές επιτροπές εισήχθησαν ξανά στον διαγωνισμό του 2009 (στον τελικό) και του 2010 (στους ημιτελικούς). Οι κριτές εκείνοι έδιναν το 50% της συνολικής βαθμολογίας. Παρά τις αλλαγές στον τρόπο με τον οποίο αποφασιζόταν η βαθμολογία, το σύστημα των 12 βαθμών ('douze points') παρέμεινε την περίοδο 1975–2015. Το 2016 άλλαξε και κάθε χώρα έδινε δύο ξεχωριστές βαθμολογίες, ωστόσο και το νέο σύστημα βασίστηκε στο προηγούμενο μοντέλο ψηφοφορίας.[4]
Συμμετέχουσες χώρες
Οι Teach-In κατά την αναχώρησή τους από το αεροδρόμιο του Άμστερνταμ για τον διαγωνισμό του 1975.
Έπειτα από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974, η Ελλάδα αποχώρησε από εκείνον τον διαγωνισμό, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη συμμετοχή της Τουρκίας. Παρά το γεγονός αυτό, συνολικά 19 χώρες έλαβαν μέρος. Η Τουρκία εμφανίστηκε για πρώτη φορά, ενώ η Γαλλία και η Μάλτα επανήλθαν.[1]
Η συμμετοχή της Πορτογαλίας με το τραγούδι "Madrugada" ήταν ένας ύμνος για την Επανάσταση των Γαριφάλων, στη διάρκεια της οποίας η συμμετοχή της χώρας στον διαγωνισμό του 1974 είχε διαδραματίσει έναν πολύ σημαντικό ρόλο. Σύμφωνα με τον συγγραφέα και ιστορικό Τζον Κένεντι Ο' Κόνορ στο βιβλίο του The Eurovision Song Contest – The Official History, ο Πορτογάλος καλλιτέχνης έπρεπε να αποθαρρυνθεί από το να φορέσει την πορτογαλική του στρατιωτική στολή και να μεταφέρει ένα όπλο στη σκηνή.[5] Ορισμένες χώρες (όπως η Πορτογαλία και η Γιουγκοσλαβία) επέλεξαν να εκτελέσουν τα τραγούδια τους στα αγγλικά στις πρόβες ενώπιον των κριτών, όμως στη μητρική τους γλώσσα στον τελικό. Άλλες χώρες, όπως το Βέλγιο και η Γερμανία, διάλεξαν να τραγουδήσουν σε ένα κράμα της δικής τους γλώσσας και της αγγλικής.
Διευθυντές ορχηστρών
Για κάθε ερμηνεία ένας μαέστρος διηύθυνε την ορχήστρα.[6]
Η μοναδική συμμετοχή που επέστρεψε το 1975 ήταν εκείνη της Νορβηγίας, με την Έλεν Νικολάισεν, η οποία είχε πάρει μέρος ξανά στον διαγωνισμό με το συγκρότημα Bendik Singers το 1973.[1]
Στον παρακάτω πίνακα φαίνεται η σειρά με την οποία δόθηκαν οι βαθμολογίες στον διαγωνισμό του 1975, καθώς και ο εκπρόσωπος της βαθμολογίας που ήταν αρμόδιος για την ανακοίνωση των ψήφων για την αντίστοιχη χώρα. Ο κάθε εθνικός ραδιοτηλεοπτικός φορέας μετάδοσης του διαγωνισμού (εκτός από το Ισραήλ) έστειλε έναν παρουσιαστή προκειμένου να σχολιάσει τον διαγωνισμό και να καλυφθεί ο τελευταίος στην εκάστοτε γλώσσα κάθε χώρας.[1]
Σύμφωνα με αναφορές των μυστικών υπηρεσιών, η εκδήλωση αποτελούσε έναν πιθανό στόχο για τρομοκρατική επίθεση από τη Φράξια Κόκκινος Στρατός, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα να αυξηθούν τα μέτρα ασφαλείας από τους διοργανωτές. Σχεδόν έναν μήνα μετά τον διαγωνισμό, η οργάνωση πραγματοποίησε επίθεση στη γερμανική πρεσβεία στη Στοκχόλμη.
Το κίνημα της Σουηδικής Αριστεράς διαμαρτυρήθηκε εναντίον του διαγωνισμού και των εμπορικών πτυχών του. Στην αρχή η κριτική επικεντρώθηκε στο SR για το τεράστιο κόστος του διαγωνισμού. όμως σύντομα οι διαμαρτυρίες εξελίχθηκαν σε κίνημα εναντίον της εμπορικής μουσικής συνολικά. Την ώρα της διεξαγωγής του διαγωνισμού της Eurovision, έγινε παράλληλα ένα εναλλακτικό φεστιβάλ στην άλλη πλευρά της Στοκχόλμης, στο οποίο οποιοσδήποτε επιθυμούσε, μπορούσε να ερμηνεύσει κάποιο τραγούδι. Η πιο δημοφιλής συμμετοχή ήταν του Sillstryparn με τίτλο "Doing the omoralisk schlagerfestival" (Κάνοντας το φεστιβάλ της ανήθικης Eurovision). Το φθινόπωρο του 1975 το SR γνωστοποίησε ότι η Σουηδία δεν θα ελάμβανε μέρος στον διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision του 1976 λόγω των υψηλών εξόδων για να φιλοξενήσει τον διαγωνισμό. Αργότερα οι κανονισμοί άλλαξαν και τα έξοδα αποφασίστηκαν να μοιράζονται πιο ισότιμα μεταξύ των συμμετεχόντων ραδιοτηλεοπτικών φορέων. Τελικά, το SR δεν μετέδωσε τον διαγωνισμό του 1976.
Οι Σουηδοί τεχνικοί της τηλεόρασης αρνήθηκαν να μεταδώσουν το φεστιβάλ στη Χιλή, όπου το Canal 13 (συνδεμένο μέλος της EBU) σχεδίαζε να προβληθεί. Η άρνηση ήταν σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη στρατιωτική δικτατορία που συνέχιζε να κυβερνά τη χώρα από το 1973, οπότε έγινε το πραξικόπημα του Αουγκούστο Πινοτσέτ.[23]
↑Roxburgh, Gordon (2014). Songs For Europe – The United Kingdom at the Eurovision Song Contest Volume Two: The 1970's. UK: Telos Publishing. σελ. 182. ISBN978-1-84583-065-6.
↑Richard Astbury's commentary was not broadcast – his apologies to BFBS listeners due to 'technical difficulties' are conveyed by Terry Wogan in his BBC Radio 2 commentary which was the commentary broadcast by BFBS. http://www.qa-show.com/wiki/20514[νεκρός σύνδεσμος]
↑«פורום אירוויזיון». Sf.tapuz.co.il. 13 Σεπτεμβρίου 1999. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Οκτωβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 10 Αυγούστου 2012.
.svg){kind=small}
