Żółkiewka leży w południowej części województwa lubelskiego, przy drogach wojewódzkich numer 837 i 842. Przez osadę przepływa rzeka Żółkiewka, która na południowo-zachodnim krańcu wsi rozlewa się tworząc zalew. W północnej części wsi znajdują się dwa wiatraki prądotwórcze. Przy ulicy Szkolnej znajduje się urząd gminy Żółkiewka i szkoła podstawowa.
Pierwsza wzmianka o wsi Żółkiew pochodzi z 1359 roku. W XVI wieku powstał tutaj zbórkalwiński, który istniał do 1609 roku. W 1702 roku Żółkiew otrzymała prawa miejskie. Potem nastąpiła zmiana nazwy miasta na Żółkiewka. W 1772 roku Żółkiewka znalazła się w zaborze austriackim. W 1809 roku weszła w skład Księstwa Warszawskiego, a w 1815 roku – Królestwa Polskiego. W 1863 roku rozegrała się tu bitwa między oddziałami powstańczymi a rosyjskimi.
W 1894 w Żołkiewce urodził się Mieczysław Basiewicz, major piechoty Wojska Polskiego.
W okresie międzywojennym, w 1936 roku zdewastowano miejscowy cmentarz żydowski, a w 1937 i 1938 roku doszło do wybuchu antyżydowskich zamieszek. 21 maja 1938 roku Żółkiewka została zniszczona przez wielki pożar, w którym spłonęła między innymi murowana synagoga. W owym czasie w Żółkiewce żyło około 1,5 tys. Żydów.
Podczas II wojny światowej, we wrześniu 1939 roku Żółkiewkę zajęły wojska niemieckie. Następnie w wyniku porozumień Niemcy wycofali się, i 28 września 1939 roku do Żółkiewki wkroczyli Rosjanie. W wyniku kolejnych porozumień, na początku października Rosjanie wycofali się, a Żółkiewka znalazła się chwilowo na ziemi niczyjej. W nocy z 7 na 8 października 1939 roku w Żółkiewce doszło do pogromu ludności żydowskiej, w którym zginęło 23 Żydów. Następnie wieś zajęli Niemcy, którzy w maju i sierpniu 1942 roku deportowali 2 tys. Żydów z Żółkiewki do obozu zagłady w Bełżcu. Około 200 Żydów rozstrzelano na miejscu.
Właściciele
Po nadaniu Żółkwi prawa magdeburskiego w 1603 roku, rody Żółkiewskich, a następnie ich spadkobiercy posiadali dwie posiadłości o tej samej nazwie. Żółkiew, jako gniazdo rodowe i szybko rozwijające się. W 1702 roku Aleksander Żółkiewski pierwszy użył nazwy zdrobniałej «Żółkiewka», a w 1714 roku Aleksander wybudował w Żółkiewce trzeci drewniany kościół. Po jego śmierci w 1720 roku Żółkiewkę dziedziczy jego córka Zofia, żona Samuela Głogowskiego.
Od rodziny Głogowskich w 1738 roku Żółkiewkę z okolicznymi wsiami odkupuje Antoni Gruszecki (ojciec malarza Antoniego Gruszeckiego), z rodu Gruszeckich herbu Lubicz, a od niego w 1755 roku Żółkiewkę kupuje sędzia ziemskichełmskiTomasz Stamirowski, późniejszy starosta krasnostawski. Tomasz Stamirowski miał dobre stosunki z ostatnim królem Polski – Stanisławem Poniatowskim, który w 1787 roku gościł w Żółkiewce. W latach 1769–1770 Tomasz Stamirowski pobudował istniejący obecnie kościół dla wyznawców rzymskokatolickich. W 1796 roku, po śmierci Tomasza, jego syn Antoni Stamirowski w 1800 roku sprzedaje Żółkiewkę bogatemu kupcowi pochodzenia niemieckiego Janowi Weberowi. W 1813 roku Żółkiewkę, jako wiano ślubne, otrzymuje jego trzynastoletnia córka Ludwika, wychodząca za mąż za również bogatego fabrykanta spod Lwowa Ludwika Preszla.
Nikły rozwój infrastruktury miejskiej oraz odwet zaborcy po klęsce powstania styczniowego doprowadziły ukazem cara Aleksandra II (z 1 czerwca 1869 roku) do utraty przez Żółkiewkę prawa miejskiego i zaszeregowania jej do grupy tzw. osad[12].
W miejscowości funkcjonuje założony w 1970 roku Gminny Klub Sportowy Hetman Żółkiewka. W sezonie 2014/2015 występował w III lidze, zajmując 17 miejsce i zdobywając 28 punktów[13]. W sezonie 2021/2022 Hetman Żółkiewka występuje w klasie okręgowej[14]. Barwy klubowe: niebiesko-białe.
Klub korzysta ze Stadionu Miejskiego z 387 miejscami siedzącymi i boiskiem o wymiarach 100 × 57 m[14].
↑Telewizja PolskaT.P.S.ATelewizja PolskaT.P., Pomnik hetmana w Żółkiewce [online], lublin.tvp.pl [dostęp 2022-11-24](pol.).
↑Postanowienie z 19 (31) grudnia 1869, ogłoszone 1 (13 stycznia) 1870 (Dziennik Praw, rok 1869, tom 69, nr 239, str. 471)
↑Bohdan Kiełbasa: Krótka historia Żółkiewki.. [w:] Żółkiewka. Oficjalna Strona Gminy [on-line]. 2011. [dostęp 2011-02-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-11-14)].
Legenda: (1) w nawiasach podano okres praw miejskich; (2) wytłuszczono miasta trwale restytuowane; (3) tekstem prostym opisano miasta nierestytuowane, miasta restytuowane przejściowo (ponownie zdegradowane) oraz miasta niesamodzielne, włączone do innych miast (wyjątek: miasta połączone na równych prawach, które wytłuszczono); (4) gwiazdki odnoszą się do terytorialnych zmian administracyjnych: (*) – miasto restytuowane połączone z innym miastem (**) – miasto restytuowane włączone do innego miasta (***) – miasto nierestytuowane włączone do innego miasta (****) – miasto nierestytuowane włączone do innej wsi; (5) (#) – miasto zdegradowane w ramach korekty reformy (w 1883 i 1888); (6) zastosowane nazewnictwo oddaje formy obecne, mogące się różnić od nazw/pisowni historycznych.
Źródła: Ukaz do rządzącego senatu z 1 (13) czerwca 1869, ogłoszony 1 (13 lipca) 1869. Listy miast poddanych do degradacji wydano w 20 postanowieniach między 29 października 1869 a 12 listopada 1870. Weszły one w życie: 13 stycznia 1870, 31 maja 1870, 28 sierpnia 1870, 13 października 1870 oraz 1 lutego 1871 (Stawiski).
_w_zespole_ko%C5%9Bcio%C5%82a_parafialnego.jpg)
