Początkowo była to osada zwana Florianów. Nazwa pochodziła od założyciela Floriana Łaszcza Nieledowskiego i jego małżonki Katarzyny z Trzcieńskich. Florianów został założony w 1596, następnie w 1648 doszczętnie zniszczony przez Kozaków, a ludność wymordowana. Po miasteczku zostało niewiele śladów. Mieszkańcy okolicznych wsi oraz inni nowo nasiedleni stworzyli nieco na zachód nową osadę, zakładając osiedle pod nazwą Narol. Swoją nazwę zawdzięcza nowej lokalizacji „na roli”, stąd też późniejsza nazwa Narol.
6 października 1672 r. pod Narolem hetman wielki koronny Jan Sobieski rozbił Tatarów Dżambet-Gireja, uwalniając ok. 20 tysięcy osób wziętych w jasyr[5].
W XVII wieku Narol był własnością Silnickich, następnie Potockich, w połowie XVIII wieku Antoniego Dziewałtowskiego, od roku 1753 do 1876 Łosiów, następnie Puzynów i w XX wieku Korytowskich.
Tuż przed trzecim rozbiorem Rzeczypospolitej Obojga Narodów właściciele ziemscy zdecydowali na budowę pałacu na wzgórzu pomiędzy Narolem i Kadłubiskami a zaraz potem kościoła murowanego obok kaplicy św. Anny.
W 1914 miasto zostało zniszczone przez Austriaków.
W latach 1942–1946 nacjonaliści ukraińscy z OUN-UPA zamordowali tutaj 64 Polaków, z których większość zginęła w nocy z 21 na 22 maja 1944, gdy na miejscowość napadło 5 sotni UPA, w tym sotnia „Żeleźniaka”. Miasta broniły oddziały Armii Krajowej, które napastnikom zadały znaczne straty i zmusiły ich do odwrotu, tracąc przy tym 13 zabitych i 25 rannych. W czasie napadu częściowo spłonęły okoliczne wsie Jędrzejówka, Kadłubiska, Narol Wieś i Ruda Różaniecka[6].
Po II wojnie światowej ogrom zniszczeń i mała liczebność populacji nie pozwalały również na używanie statusu miasta. Stopniowo odbudowywano Narol, który wchłonął w latach 50. miejscowość Krupiec leżącą po drugiej stronie rzeki Tanew, którą do chwili akcji „Wisła” zamieszkiwali Ukraińcy, którzy pozostawili po sobie cerkiew unicką. Po ludności żydowskiej nie pozostała natomiast bożnica, a jedynie cmentarz bez nagrobków – ponieważ Niemcy w czasie ostatniej wojny utwardzali nimi drogi w pochodzie na wschód, dzisiejsze położenie to tzw. „okopisko” pomiędzy ul. Polną a ul. Józefowską.
Od 1975 r. gmina Narol znajdowała się w województwie przemyskim[9].
Prawa miejskie odzyskał Narol w 1996 r.[10] Wcześniej należało zwiększyć niewystarczającą liczbę mieszkańców, dlatego też za zgodą mieszkańców przyłączono trzy miejscowości: Zagrody (obecnie ul. Armii Krajowej i ul. Pałacowa), bloki PGR (część ul. Warszawskiej), a także najbardziej oddaloną i najmniej liczną miejscowość Młynki (dziś ul. Młynki). Zapisano to w rozporządzeniu Rady Ministrów „w skład miasta Narola wchodzi obszar obrębu ewidencyjnego Narol o powierzchni 1232,00 ha, posiadający identyfikator numeryczny 65173001; granicami miasta Narola są granice tego obrębu ewidencyjnego, szczegółowo określone i opisane w ewidencji gruntów”[11].
Parafia narolska swoją siedzibę miała początkowo poza samym Narolem niedaleko pałacu właścicieli ziemskich.Pierwszy kościół usytuowany był na „Księżej górce” we włączonej dziś do Narola miejscowości Zagrody, gdzie do dziś znajdują się nagrobki włodarzy i księży z początku XVI wieku (niestety brak właściwej opieki i oznaczeń zaciera stopniowo ślady historyczne). Późniejszy obiekt sakralny zbudowano tuż obok zniszczonego przez czas kościoła modrzewiowego. Następnie, z chwilą oddania w 1807 r. kościoła murowanego w centrum Narola, sprzedano go do Lubaczowa, po czym znalazł się on w miejscowości Łukawiec, gdzie pozostał do dnia dzisiejszego. Według dawnej klasyfikacji był zabytkiem klasy zerowej. Parafia narolska należy do dekanatu Narol. Niegdyś sama parafia zasięgiem obejmowała większy obszar dotykając granic dzisiejszego Tomaszowa Lubelskiego (wcześniej: Jelitkowo). Obecnie parafia obejmuje miejscowości: Narol, Narol-Wieś, Kadłubiska, Młynki, Łozy oraz Podlesinę.
stajnia (obecnie garaż) w zespole plebańskim, ul. Józefowska 10, 1930, nr rej.: A-434 z 7.11.2010
cmentarz rzymskokatolicki z końca XIX w., nr rej.: A-743 z 4.11.1986
kaplica grobowa rodziny Puzynów, nr rej.: j.w.
ratusz, Rynek 1, 1932, nr rej.: A-461 z 21.01.2011
zespół pałacowy, zbudowany w latach 1776–1781 przez Feliksa Antoniego Łosia[13] (spalony w 1939 i 1944, odbudowany w 1950[14]), nr rej.: A-256 z 14.10.1959:
↑ abNarol w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2016-01-11], liczba ludności na podstawie danych GUS.
↑Maurycy Horn: Walka klasowa i konflikty społeczne w miastach Rusi Czerwonej w latach 1600–1647 na tle stosunków gospodarczych. Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1972, s. 75.
↑Robert Krzysztofik, Lokacje miejskie na obszarze Polski. Dokumentacja geograficzno-historyczna, Katowice 2007, s. 52–53.
↑Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 21 lipca 1934 r. o podziale powiatu lubaczowskiego w województwie lwowskiem na gminy wiejskie Dz.U. z 1934 r. nr 68, poz. 596.
↑JanJ.PabichJanJ., Niezapomniane karty. Z dziejów 6 Pułku Artylerii Lekkiej, Kraków: Wydawnictwo Literackie, 1982, s. 379–388, ISBN 83-08-00402-4, OCLC830307023.
Legenda: (1) w nawiasach podano okres praw miejskich / praw miasteczka / praw osiedla; (2) wytłuszczono miasta/osiedla trwale restytuowane; (3) tekstem prostym opisano miasta nierestytuowane, miasta restytuowane przejściowo (ponownie zdegradowane) oraz miasta niesamodzielne, włączone do innych miast; (4) OTP – osiedle typu miejskiego; (5) zastosowane nazewnictwo oddaje formy obecne, mogące się różnić od nazw/pisowni historycznych.
Źródła: Dz.U. z 1933 r. nr 35, poz. 294, Dz.U. z 1934 r. nr 48, poz. 422, Dz.U. z 1934 r. nr 48, poz. 420, Dymitrow M., 2015, Pojęcie miejskości w świetle reformy gminnej w Polsce międzywojennej, [in] Krzysztofik R., Dymitrow M. (Eds), Degraded and restituted towns in Poland: Origins, development, problems / Miasta zdegradowane i restytuowane w Polsce. Geneza, rozwój, problemy, University of Gothenburg, Gothenburg, s. 61–63 / 65–115.
.jpg)
.jpg)
