Pomnik Kazimierza Wielkiego (po prawej) i Świętosława Gryfity (po lewej) przed Ratuszem
Średniowiecze
Nie jest znana dokładna data powstania osady. Pierwsza wzmianka źródłowa o Dębicy pochodzi z 1293 roku. Osada ta o nazwie „Dambicha”, z nadania księcia Leszka Czarnego, trafiła wówczas do rodu Gryfitów[10].
Wiadomo, że w 1305 roku osada została złupiona przez Tatarów, spłonął wówczas drewniany kościół, który odbudowano w 1318 roku[11].
W 1325 roku Dębica była już siedzibą dekanatu leśnego złożonego z 14 parafii, położonych w lasach Puszczy Sandomierskiej, obejmował on, m.in. Przecław, Brzeźnicę, Łączki Kucharskie i Sędziszów. W późniejszym okresie włączono także parafie strzyżowską i rzeszowską. Świadczy to o tym, że Dębica była wówczas dużą i szybko rozwijającą się wsią[12].
W 1358 roku król Kazimierz III Wielki nadał Świętosławowi Gryficie przywilej lokacyjny miasta na prawie średzkim[3], a wraz z nim zezwolił na organizowanie targów w środę. Jednak dopiero po czternastu latach doszło do faktycznego założenia miasta. 10 czerwca 1372 roku, Świętosław zlecił Mikołajowi, sołtysowi wsi Lipiny, przeprowadzenie lokacji miasta. W zamian Mikołaj został pierwszym dziedzicznym wójtem w Dębicy z prawem pobierania czynszów i innymi przywilejami[11].
Dębica położona na szlakach handlowych z Krakowa do Lwowa miała duże szanse rozwoju, które ograniczała jednak konkurencja z większymi wówczas miastami Ropczycami i Pilznem, powstałymi wcześniej. Mimo tych utrudnień Dębica rozwijała się gospodarczo i demograficznie. W 1446 roku otrzymała od namiestnika króla Władysława Warneńczyka – Jana z Czyżowa przywilej organizowania rocznych jarmarków w Środę Popielcową. Spowodowało to gwałtowny rozwój miasta. W 1470 roku Jadwiga z Podgrodzia, ówczesna właścicielka miasta, podjęła próbę uporządkowania praw obowiązujących w mieście – w wydanym dokumencie określiła przywileje i obowiązki mieszczan[11].
Pod koniec XV wieku, w 1474 roku, Dębica podobnie jak cała okolica została złupiona przez węgierskie wojska dowodzone przez Tomasza Tharczaya. W 1502 roku najazd Tatarów spowodował całkowite spalenie miasta, wówczas drewnianego i jego wyludnienie.
Po najeździe Tatarów w 1502 roku, Dębica znacznie się wyludniła. Chcąc zapobiec upadkowi miasta, jego ówcześni właściciele Jan Podgrodzki i Katarzyna z Latoszyna zwolnili miasto na 14 lat z wszelkich powinności i zezwolili na darmowy wyrąb lasu. W 1504 roku, z tego samego powodu, król Aleksander Jagiellończyk zwolnił miasto ze świadczeń na rzecz króla. Przywileje te spowodowały, że w XVI wieku Dębica osiągnęła apogeum swojego rozwoju. Stała się lokalnym ośrodkiem rzemiosła. Istniały cechy krawców, mieczników, kuśnierzy, kowali, kołodziejów, zrzeszonych w cechu zbiorowym. jednak rzemieślnicy ci zaspokajali tylko rynek lokalny. Podobnie handel był ograniczony tylko do najbliższych okolic. Nie osiągnęła więc wtedy Dębica takiego znaczenia jak sąsiednie Pilzno i Ropczyce. Jednym z przyczyn takiej sytuacji, był fakt, że Dębica była nadal miastem prywatnym, a jej właściciele często dzielili ją między spadkobierców, a ci zaś często pozostawali z sobą w sporach, na których cierpiało też miasto.
W 1554 roku dużą część zabudowań strawił pożar, jednak zniszczenia szybko odbudowano. Po pożarze w miejsce spalonego drewnianego kościoła rozpoczęto budowę nowego pod wezwaniem św. Małgorzaty (dzisiejszy kościół św. Jadwigi). Budowa trwała do 1650 roku. Pod koniec XVI wieku Dębica liczyła 700 mieszkańców[11].
W czasie wojny ze Szwecją (1655-1660), Dębica była dwukrotnie łupiona przez obce wojska. Najpierw przez Szwedów, a potem przez armię Jerzego Rakoczego. Z wojny ocalało tylko 30 domów i 200 mieszkańców[11]. Właściciele miasta, pragnąc za wszelką cenę powstrzymać spadek ludności grożący likwidacją miasta zaczęli udzielać zgodę na osiedlanie się Żydom z Pilzna, Ropczyc i Tarnowa. Ich liczba w szybkim tempie zaczęła rosnąć i wkrótce przewyższyła liczbę katolików. Wzrost liczby ludności spowodował pod koniec XVII wieku powstanie Nowego Miasta. Zalążkiem nowej osady był istniejący od 1651 r. kościół św. Barbary. Centrum Nowej Dębicy był obecny rynek, podczas gdy Stara Dębica rozciągała się wokół starego rynku (obecny Plac Gryfitów), który był głównym rynkiem od średniowiecza. Obie Dębice miały oddzielnych burmistrzów, jednak nad nimi stał jeden wójt, który reprezentował miasto przed wieloma właścicielami. Granicą obu miast był potok Dębica (obecnie Potok Gawrzyłowski)[13].
W czasie III wojny północnej oraz wojny domowej pomiędzy zwolennikami i przeciwnikami Stanisława Leszczyńskiego, miasto zostało ponownie zniszczone. Mimo rozpaczliwej próby ratowania miasta przez kolejnych właścicieli, Dębica już się z tych zniszczeń nie podniosła, co wiązało się zresztą z upadkiem gospodarczym całego kraju. Powoli przekształcała się w typowo rolniczą osadę. W połowie XVIII wieku przeszła we władanie rodu Radziwiłłów. W czasie konfederacji barskiej na przedpolach Dębicy doszło do bitwy konfederatów z wojskiem rosyjskim. Po I rozbiorze znalazła się pod panowaniem austriackim[11]
Po I rozbiorze, decyzją władz austriackich, Dębica została pozbawiona praw miejskich. Zadecydowała o tym zarówno mała liczba mieszkańców, jak i fakt, że większość z nich żyła z uprawy pól, które przylegały do miasta. Jedynie rynek i kilkadziesiąt drewnianych domów wokół niego i głównych ulic, przypominało o dawnych lepszych czasach. Dębica znalazła się najpierw w okręgu (Landkreis) pilzneńskim, a później w tarnowskim.
W 1831 roku mieszkańców zdziesiątkowała epidemia cholery. W 1846 roku doszło do zamieszek związanych z rabacją galicyjską, zamordowano wtedy dziesięć osób.
W latach 1850–1867 Dębica była siedzibą powiatu. Ożywienie gospodarcze rozpoczęło się nieoczekiwanie w drugiej połowie XIX wieku, gdy władze austriackie podjęły zaskakującą decyzję, by nowo budowana linia kolejowa nie przebiegała przez ludniejsze Pilzno, ale przez Dębicę. 15 października 1855 roku przyjechał do Dębicy pierwszy pociąg. Oficjalnego otwarcia linii kolejowej dokonano 25 lutego 1856 roku. Linię kolejową Kraków-Dębica przedłużono do Rzeszowa w 1858 roku. Kolej spowodowała znaczny wzrost znaczenia miasta, a zwłaszcza jego atrakcyjności dla lokalizacji zakładów przemysłowych. W 1887 roku powstała również linia do Rozwadowa (obecnie dzielnica Stalowej Woli) przez Mielec, czyniąc z Dębicy ważny węzeł kolejowy[13]. Dogodne położenie komunikacyjne spowodowało ożywienie rzemiosła i handlu. Dębica stała się ośrodkiem sprzedaży bydła, trzody chlewnej i koni, które koleją transportowano na Śląsk.
W 1858 roku pożar zniszczył połowę zabudowy miasta. Nie zahamowało to dalszego wzrostu gospodarczego i demograficznego Dębicy. Około 1860 roku działało tam 40 spółek i sklepów, powstał młyn parowy oraz kilkanaście zakładów rzemieślniczych. W 1900 roku utworzono gimnazjum, które zaczęło funkcjonować w roku szkolnym 1900/1901. W Dębicy znajdowała się siedziba sądu powiatowego, posterunku policji, urzędu pocztowego i telegrafu. Jeśli chodzi o strukturę demograficzną, w 1881 roku miasto liczyło 286 domów, 2759 mieszkańców, w tym tylko 450 katolików. Resztę stanowili Żydzi[11].
W 1912 roku władze austriackie, po wieloletnich staraniach, przywróciły Dębicy prawa miejskie, a w 1914 roku również jej dawny herb – Gryf.
Rynek około 1914
Budynek gimnazjum przed 1916
Zniszczenia wojenne - drukarnia Hausera, 1915
Okres II Rzeczypospolitej
Po I wojnie światowej Dębica weszła w skład niepodległego państwa polskiego. Wojna spowodowała znaczne zniszczenie i dramatyczne bezrobocie. Jednak miasto się odbudowywało. W 1925 roku utworzono przetwórnię mięsa (dzisiejsze Zakłady Mięsne Dębica S.A.), która dała pracę 200 osobom. Uruchomiono też kilka małych cegielni i tartaków. Jednak prawdziwą rewolucją okazała się budowa przez władze Centralnego Okręgu Przemysłowego. W ramach Centralnego Okręgu Przemysłowego powstała wytwórnia kauczuku (Zakłady Chemiczne Dębica SA – kauczuk butadienowy sodowy, obecnie Tikkurilla Beckers-Polifarb Dębica) wytwórnia opon Fabryka Gum Jezdnych, której założycielem i pierwszym dyrektorem był mjr Stefan Dwornik[14][15] (potem Stomil, Firma Oponiarska „Dębica”, Dębica SA) oraz fabryka chemiczna w pobliskim Pustkowie Osiedlu. Najbardziej dynamiczny rozwój gospodarczy przypada na okres powojenny – miasto stało się ważnym ośrodkiem przemysłowym w skali regionalnej.
Przemysł zmienił oblicze miasta i przyśpieszył jego rozwój. W 1937 roku zlikwidowano powiat ropczycki i utworzono dębicki. W 1939 liczba mieszkańców przekroczyła 10 tysięcy[11].
Okres II wojny światowej
Po kampanii wrześniowej 1939 roku Dębica znalazła się pod okupacją niemiecką. Niemcy rozpoczęli demontaż maszyn i urządzeń z fabryk, których nie chcieli uruchamiać. Mieszkańców zmuszali do prac przymusowych na rzecz armii i administracji niemieckiej. W 1941 roku utworzyli w mieście getto. Wielu Polaków i Żydów wywożono i mordowano w pobliskim obozie w Pustkowie oraz w innych obozach. W Pustkowie zginęło blisko 15 tysięcy ludzi. Region dębicki stał się ważnym ośrodkiem ruchu oporu. Wielu schwytanych partyzantów zabijano w publicznych egzekucjach na rynku w obecności mieszkańców.
23 sierpnia 1944 roku do Dębicy wkroczyły wojska radzieckie 5 armii gwardii, 60 armii i samodzielnego korpusu pancernego gwardii I Frontu Ukraińskiego. Podczas walk o miasto i w okolicach zginęło ponad 1800 żołnierzy radzieckich[16]. Walki frontowe spowodowały zniszczenie zabudowy miasta w czterdziestu procentach.
Podczas okupacji hitlerowskiej, w 1941 roku Niemcy utworzyli getto dla żydowskich mieszkańców. Przebywało w nim około 12000 Żydów. Od lipca 1942 do kwietnia 1943 roku byli wywożeni do obozu zagłady Bełżcu i tam mordowani[17].
W okresie okupacji niemieckiej rodzina Mikołajkowów przez blisko 2 lata ukrywała w kamienicy przy ul. Kościuszki 248 13 członków rodziny Reich. Jednocześnie budynek sąsiadował z siedzibą Gestapo. Za swoje zasługi Leokadia, Aleksander oraz ich synowie przenoszący paczki pomocowe do getta; Leszek i Andrzej zostali uznani za Sprawiedliwych wśród Narodów Świata[18][19].
Po wojnie wielu żołnierzy podziemia padło ofiarą represji ze strony władz komunistycznych, m.in. podczas egzekucji żołnierzy WiN w 1946 r.
7 listopada 1953 roku na placu Zwycięstwa odsłonięto Pomnik Wdzięczności ku czci żołnierzy, którzy wyparli wojska niemieckie z miasta[16].
Po wojnie przystąpiono do szybkiej odbudowy i ponownego uruchomienia zakładów przemysłowych. Do reformy administracyjnej w 1975 miasto było siedzibą powiatu. W połowie lat 70. w północnej części miasta powstał Kombinat Rolno-Przemysłowy Igloopol, który zdynamizował dalszy rozwój Dębicy, zwłaszcza jej północną część.
Okres po 1989 roku
Od 1999 roku Dębica stała się ponownie siedzibą powiatu (trzeciego co do wielkości powiatu województwa podkarpackiego pod względem liczby ludności).
Dębica jest jednym z najważniejszych ośrodków przemysłowych Polski południowo-wschodniej. W samym mieście i jego najbliższych okolicach mocno rozwinięty jest przemysł gumowy oraz chemiczny (m.in.: Firma Oponiarska „Dębica” SA, Tikkurilla Beckers-Polifarb Dębica, Fabryka Farb i Lakierów „Śnieżka”) oraz spożywczy (Zakłady Mięsne Dębica, Iglomeat-Sokołów, Animex Południe, Olimp Laboratories). Dość prężnie rozwija się również branża transportowa (Omega Pilzno) oraz produkcji materiałów budowlanych (m.in.: Igloobud, Zakład Obróbki Marmuru „Jabo – Marmi”). W mieście siedzibę ma znany producent rowerów Romet. Znajduje się tu również Wytwórnia Urządzeń Chłodniczych „PZL Dębica” S.A. działająca na rynku od 1938 roku. Ponadto na terenie miasta funkcjonuje Obszar Przemysłowy Specjalnej Strefy Ekonomicznej „Euro-Park” Mielec. Dębica została uhonorowana tytułami „Gmina Fair Play” 2004, 2005 i 2006 – Certyfikowana Lokalizacja Inwestycji, przyznawanymi przez Fundację Instytut Badań nad Demokracją i Przedsiębiorstwem Prywatnym.
Handel
Znaczną część miejskiej gospodarki stanowi sektor handlowy. W Dębicy funkcjonują: 2 hipermarkety (Carrefour, Kaufland), 5 galerii handlowych („Raj”, „Galeria Dębicka”, „Czerwona Torebka”, „Galeria Panorama”, „Galeria Portius”) i kilkanaście innych sklepów sieci handlowych: Jubilatka, Biedronka (5), Delikatesy Centrum (5), Lidl, Społem (8),; markety budowlane Bricomarché, Merkury Market; sklepy: Neonet, Media Expert, RTV Euro AGD, Mix Electronics oraz restauracja McDonald’s (24h).
Miasto jest ważnym węzłem kolejowym, przebiega tędy międzynarodowa trasa kolejowa E30. Dębica posiada bezpośrednie połączenia m.in. ze Lwowem, Krakowem, Szczecinem, Gdańskiem, Poznaniem, Katowicami, Warszawą, Wrocławiem oraz Zieloną Górą. W Dębicy zatrzymują się pociągi kategorii: EIP, IC, TLK, Regio oraz międzynarodowe. Poza stacją w centrum pociągi zatrzymują się również na przystanku Dębica Wschodnia.
I Obwodnica – przebiega ulicą Lwowską, leżącą w ciągu drogi nr 94. Znajdują się na niej 3 duże zjazdy do miasta i parę mniejszych.
II Obwodnica – przebiega ulicami: Kwiatkowskiego, 1 Maja, Al. Jana Pawła II, Kosynierów Racławickich, Mościckiego i przejazdem do drogi wojewódzkiej nr 985.
III Obwodnica – przebiega ulicami: Tysiąclecia, Poddębby, Nosala (na obecną chwilę brakuje odcinka od ulicy Nosala w kierunku Szpitala Powiatowego).
W latach 1988–1990 w Dębicy, jako jednym z nielicznych polskich miast, kursowały trolejbusy. Właścicielem linii był kombinat Igloopol, a wraz z upadkiem firmy linie trolejbusowe zostały zlikwidowane. Pojazdy zostały sprzedane do innych miast (Tychy, Lublin, Słupsk).
Komunikacja międzymiastowa
Komunikację międzymiastową i podmiejską zapewnia przedsiębiorstwo PKS Dębica oraz firmy prywatne. Miasto posiada bezpośrednie połączenia PKS z Warszawą, Rzeszowem, Lublinem, Przemyślem, Krakowem, Cieszynem, Krosnem, Łodzią, Ropczycami, Strzyżowem, Mielcem i in.
Turystyka
Szlaki w Dębicy:
Górski szlak turystyczny (zielony): Dębica – Łysa Góra (376 m) – Gumniska – Połomia – Jaworze Dolne (czas przejścia 4.30 h).
Górski szlak turystyczny (niebieski): Dębica – Łysa Góra (376 m) – Okop (388 m) – Kamieniec (454 m) – Grudna Górna – Klonowa Góra (488 m) – Wiśniowa – Jazowa – Czarnówka (491 m) – Rzepnik – Królewska Góra (554 m) – Odrzykoń (czas przejścia 15 h)
Nizinny szlak turystyczny (niebieski): Dębica – Kozłów – Brzeźnica – Pustków-Osiedle – Góra Śmierci (długość 9 km)
Szlak Frontu Wschodniego I Wojny Światowej – szlak łączy zabytki i miejsca związane z I wojną światową (w Dębicy: dawne koszary oraz Muzeum Regionalne)
Szlak Dziejów Miasta Dębica- szlak łączący miejsca związane z historią miasta Dębicy[24][25]
Turystyka rozwija się głównie w południowej części miasta, ze względu na urozmaiconą rzeźbę terenu i duże zalesienie.
Oprócz oznakowanych szlaków turystycznych istnieje szereg tras nie oznakowanych, które nadają się i są wykorzystywane do wędrówek pieszych, jak również turystyki rowerowej. Kolorytu poszczególnym szlakom i trasom wędrówek dodaje urozmaicony krajobraz rolno-leśny.
W Dębicy istnieje rozwijająca się sieć dróg rowerowych. Obecnie biegną one wzdłuż alei Jana Pawła II (na „wałach”), Krakowska, Nosala, Drogowców, Rzeszowska, Kosynierów Racławickich i wzdłuż pn. obwodnicy miasta.
W południowej, zalesionej i górzystej, części miasta znajduje się ścieżka spacerowa „Las Wolica”, składająca się z dwóch samo zamykających się tras oznaczonych kolorem zielonym i pomarańczowym. Na trasie ścieżki zlokalizowane są tablice informacyjne, opisujące walory turystyczne Buczyny Karpackiej oraz życie lasu. Znajdują się tu także punkty postojowe z ławeczkami oraz miejsca rekreacji dla dzieci. Warto zobaczyć tu m.in. punkt widokowy na Dębicę oraz wąwóz.
Zlokalizowany jest tu także zielony szlak konny, mający swój początek przy ranczu „Brzozowe ranczo”. Na uprawiających turystykę konną czeka także ranczo „Hucułek” przy ul. Wiejskiej.
Na rzece Wisłoce, przepływającej północną granicą miasta, odbywają się rokrocznie ogólnopolskie spływy kajakowe.
Dębica posiada również liczne atrakcje turystyczne[26]:
Muzeum Lalek
Miniaturowa wieś Lipce
Muzeum Regionalne
Wieża widokowa
Pomnik Chrystusa Króla
Park Owadów
Replika obozu hitlerowskiego
Sanktuarium w NMP
Hotele
Całoroczną bazę noclegową w mieście tworzą hotele i pensjonaty o łącznej liczbie ponad 500 miejsc noclegowych.
Igloopol Dębica – klub reprezentantów Polski w piłce nożnej i boksie (dwukrotny drużynowy mistrz Polski). W latach 1990–1992 drużyna piłkarska występowała w Ekstraklasie.
Klub Jeździecki „Milton”
Klub turystyki konnej – azyl dla koni „Brzozowe ranczo”
Wisłoka Dębica – jeden z najstarszych klubów powstałych na ziemiach polskich, powstał w 1908 roku. Klub mistrzów olimpijskich, świata i Europy w zapasach w stylu klasycznym.
Team Car Dębica – Oficjalny dębicki klub miłośników samochodów.
Combat Team Dębica (Plaza Club) – dębicka sekcja MMA
↑ abFeliksF.KirykFeliksF., Urbanizacja Małopolski. Województwo sandomierskie, XIII-XVI wiek, Kielce: Regionalny Ośrodek Studiów i Ochrony Środowiska Kulturowego, Kielce, 1994, s. 40, ISBN 83-901551-0-9, OCLC37341100.
↑Robert Krzysztofik, Lokacje miejskie na obszarze Polski. Dokumentacja geograficzno-historyczna, Katowice 2007, s. 28–29.
↑Dymitrow, M. (2015). The concept of urbanity in light of the municipal reform in interwar Poland / Pojęcie miejskości w świetle reformy gminnej w Polsce międzywojennej, [In] Krzysztofik, R., & Dymitrow, M. (Eds.), Degraded and restituted towns in Poland: Origins, development, problems / Miasta zdegradowane i restytuowane w Polsce. Geneza, rozwój, problemy. Gothenburg: University of Gothenburg, pp. 49–50 / 51–93.
↑ abRada Ochrony Pomników Walki i Męczeństwa „Przewodnik po upamiętnionych miejscach walk i męczeństwa lata wojny 1939- 1945”, Sport i Turystyka 1988, ISBN 83-217-2709-3, s. 732.
↑Geoffrey P.G.P.MegargeeGeoffrey P.G.P. (red.), Encyclopedia of camps and ghettos, 1933-1945, t. II, part A, s. 497.
_(cropped).jpg)
_(cropped).jpg)
_(cropped).jpg)
.jpg)
