PROFILPELAJAR.COM

Pous Honorius III
Pous Honorius III
Geboortenaam	Cencio Savelli
Pontifikaat begin	18 Julie 1216
Pontifikaat eindig	18 Maart 1227
Voorganger	Innocentius III
Opvolger	Gregorius IX
Gebore	1148; Rome, Italië
Sterf	18 Maart 1227; Rome, Italië
	Ander pouse genaamd Honorius

Honorius III was die 177ste pous van die Rooms-Katolieke Kerk van 1216 tot 1227.

Biografie

Pous Honorius III^[1] is gebore as Cencio Savelli in 1148 in Rome, Italië, die seun van Aimerico. Daar bestaan twyfel of die familienaam Savelli korrek is.^[2] Aan die begin van sy loopbaan was hy kanunnik van Santa Maria Maggiore en word kamenier van die Roomse Kerk in Desember 1189. Op 20 Februarie 1193 benoem Pous Celestinus III hom as kardinaal-diaken van St. Lucia in Sisilië. Onder Pous Clemens III en Pous Celestinus III was hy skatmeester van die kerk en skryf hy die "Liber Censuum" 'n opname van die vaste bates van die Kerk. Van 1194 tot 1198 was hy vise-kanselier. In 1197 word hy tutor van die toekomstige keiser Frederik II wat die pleegseun was van Pous Innocentius III. Hy word kardinaal-priester op 13 Maart 1200 met die titel van Heilige Johannes en Paulus. Op 18 Julie 1216 volg hy Pous Innocentius III op en regeer tot sy dood op 18 Maart 1227. Hy word opgevolg deur Pous Gregorius IX. Die naam ‘Honorius’ beteken 'eerbare'.

Pontifikaat

Verkiesing

Pous Honorius III deur Giotto di Bondone.

Op 18 Julie 1216 het al die kardinale wat by Pous Innocentius III se dood teenwoordig was ^[3] in Perugia bymekaar gekom om 'n nuwe pous te kies. Weens die staatsprobleme in Italië, die bedreiging van die Tartare en die moontlikheid van kerkskeuring aanvaar die kardinale 'n kompromie-oplossing. Kardinale Ugolino van Ostia (later Pous Gregorius IX) en Guido van Praeneste is aangestel om die nuwe pous te kies. Hulle kies toe Cencio "Camerario" wat die keuse onwillig aanvaar het en die naam Pous Honorius III^[4] aanneem. Hy is bevestig in Perugia op 24 Julie 1216, in Rome gekroon op 31 Augustus 1216 en neem sy intrek in die Lateraanse paleis op 3 September 1216.

Die vyfde kruistog

Die vyfde kruistog is aangekondig deur die vierde Lateraanse konsilie van 1215 en Honorius het voorbereidings getref om die kruistog in 1217 te laat begin. Om genoeg geld te bekom sou die pous en die kardinale 'n tiende en alle ander geestelikes 'n twintigste deel van hulle inkomste vir die doel bydra. Hoewel die bedrag wat sodoende bekom is, aansienlik was, was dit geensins genoeg nie. Dit het gelyk of die kruistog 'n sukses sal word toe die pous vir Pierre de Courtenay as Latynse keiser van Konstantinopel kroon in April 1217, maar die nuwe keiser is gevange geneem op sy reis na die Ooste en sterf in gevangeskap. Die keiser Frederik II se deelname was noodsaaklik om die kruistog 'n sukses te maak. Hoewel die keiser 'n eed gesweer het om na die Heilige Land te vertrek in 1217, het Frederik getalm en die pous moes die kruistog keer op keer uitstel. Op 22 November 1220 is Frederik gekroon as keiser van die Heilige Romeinse Ryk, maar die keiser het steeds nie op kruistog vertrek nie. Damietta het op 8 September 1221 geval, maar die meeste Europese vorste het hulle eie oorloë gehad om te voer en kon nie lank hulle eie lande verlaat nie. Andries II van Hongarye en 'n vloot van kruisvaarders van die Benede-Ryn vertrek uiteindelik na die Heilige Land. Hulle herower Damietta, maar as gevolg van interne struwelinge misluk die kruistog uiteindelik. Uiteindelik word op 24 Junie 1225 besluit as die datum waarop Frederik na die Heilige Land sou vertrek en Honorius het die keiser se huwelik met Isabella, erfgenaam van die koninkryk van Jerusalem bespoedig. Die verdrag van San Germano in Julie 1225 het egter vir nog twee jaar vertraging gesorg. Honorius is uiteindelik dood voordat die kruistog vertrek het.

Die situasie in Engeland

Sedert Pous Innocentius III was Engeland 'n vassaalstaat van die pous. Koning Jan sonder Land sterf op 16 Oktober 1216 en sy tienjarige seun Hendrik III is sy opvolger. Die Engelse baronne was in opstand teen koning Jan en het die kroon aan Lodewyk, seun van die Franse koning Philip aangebied. Honorius het sy legaat Gualo opdrag gegee om by die baronne aan te dring dat hulle hulle wettige koning moet ondersteun en het hom (Gualo) die mag gegee om enigiemand wat aanhou om Lodewyk te ondersteun, te ekskommunikeer. Op 19 Januarie 1217 skryf die pous aan William, hertog van Pembroke, wat die jong koning se voog en regent was, om oorlog te verklaar teen die opstandige baronne en prins Lodewyk. Hierdie maatreëls het daartoe gelei dat Hendrik as onbestrede koning van Engeland erken is op 11 September 1217. Toe Pembroke in Mei 1219 sterf, het Honorius self die de facto regering van Engeland geword deur sy legaat Pandulf wat Gualo opgevolg het. Die situasie het voortgeduur solank as wat Hendrik minderjarig was.

Verdere werk

Behalwe vir die herowering van die Heilige Land het die pous die Kathare vervolg. Hy het Simon de Montfort bevestig as die heerser oor die gebied van Raymond VI van Toulouse en het dit reggekry om die Franse koning by die konflik te betrek. Avignon is verower in weerwil van Frederik II se aansprake op die stad.

Honorius III het die orde van die Dominikane goedgekeur in die bul "Religiosam vitam" op 22 Desember 1216 en die Franciskane in die bul "Solet annuere" op 29 November 1223. In 1221 keur hy die Orde van die Franciskane Sekuliere (O.F.S.) goed in die bul "Memoriale Propositi" en op 30 Januarie 1226 die orde van die Karmeliete met die bul "Ut vivendi normam". Hy gee ook goedkeuring aan die "Val des Ecoliers", 'n groep gevorm deur vier vrome professore in die teologie aan die Universiteit van Parys.

Pous Honorius III het aangedring daarop dat die geestelikheid behoorlik opgelei moet wees. In die geval van 'n sekere Hugo, wat verkies is tot biskop van Chartres, het hy sy goedkeuring weerhou in 'n brief op 8 Januarie 1219 weens "quum pateretus in litteratura defectum" (tekortkoming in die kennis van die literatuur). Om die studie van die teologie aan te moedig in die platteland het hy in die bul "Super specula Domini" die bevel gegee dat talentvolle jong mans na teologiese skole gestuur moet word, met die doel dat hulle na voltooiing van hulle studie teologie in hulle eie gebiede sal doseer.

In 1217 verleen Honorius die titel van koning aan Stefan I van Serwië. Op 17 Mei 1218 verklaar hy William, aartsbiskop van Bourges heilig, op 18 Februarie 1220 Hugo, biskop van Lincoln, op 21 Januarie 1224 William, ab van Roschild in Denemarke en op 18 Maart 1226 William, aartsbiskop van York.

Bibliografie

Duff, Eamon (2001). Saints and Sinners: A History of the Popes, Yale University Press. ISBN 0-300-09165-6.
Maxwell-Stuart, P. G. (2002). Chronicle of the Popes: The Reign-by-Reign Record of the Papacy from St. Peter to the Present, Thames & Hudson. ISBN 0-500-01798-0.

Verwysings

↑ Honorius III. (2008). Encyclopædia Britannica. Deluxe Edition. Chicago: Encyclopædia Britannica.
↑ "The Cardinals of the Holy Roman Church - Biographical Dictionary". Geargiveer vanaf die oorspronklike op 30 Maart 2013. Besoek op 17 Augustus 2008.
↑ Die aantal word verskillend as tussen 19 [1] en 27 [2] aangegee, maar 25 of 27 lyk die mees waarskynlike.
↑ Ott, Michael. "Pope Honorius III." The Catholic Encyclopedia. Vol. 7. New York: Robert Appleton Company, 1910. 17 Aug. 2008 <http://www.newadvent.org/cathen/07457a.htm>.

Eksterne skakels

CE Inskrywing in die Catholic Encyclopedia (Engels)

CF Inskrywing in die Catholic Forum (Engels)

BBKL Inskrywing (met Literatuurverwysings) in die Biographisch-Bibliographisches Kirchenlexikon (Duits)
PTA Inskrywing in "Popes through the Ages" deur J. Brusher S.J. (Engels)