Od północy graniczy z woj. zachodniopomorskim, od wschodu – z woj. wielkopolskim, od południa – z woj. dolnośląskim, a od zachodu – z Niemcami. Według danych na 31 grudnia 2018, obejmuje obszar o powierzchni 13 987,93 km²[1], a jego populacja wynosi poniżej 1 mln mieszkańców[4] według danych z 30 czerwca 2023 (co czyni je drugim po województwie opolskim najmniej liczebnym województwem w Polsce)[5]. Posiada największą lesistość w kraju.
6 lipca 1950, w wyniku reformy administracyjnej, z zachodniej części województwa poznańskiego i fragmentu województwa wrocławskiego utworzono województwo zielonogórskie[7], pokrywające się w przybliżeniu z granicami obecnego woj. lubuskiego (w jego skład weszły historyczne ziemie Dolnego Śląska, Dolnych Łużyc, zachodniej Wielkopolski i wschodniej części ziemi lubuskiej). Reforma administracyjna z 1975 doprowadziła do podziału dawnego województwa zielonogórskiego na województwo gorzowskie i nowe województwo zielonogórskie, które istniały do 31 grudnia 1998.
Reforma z 1998
Według pierwotnego projektu reformy prof. Kuleszy dawne województwa gorzowskie i zielonogórskie miały zostać podzielone między województwo zachodniopomorskie (Gorzów Wlkp.), dolnośląskie (Zielona Góra) oraz wielkopolskie. Spotkało się to ze sprzeciwem ze strony dotychczasowych władz regionalnych, które w reakcji zaczęły opracowywać dokumenty uzasadniające dalsze istnienie województwa gorzowskiego oraz zielonogórskiego, przy czym w przypadku Zielonej Góry zadaniem tym zajął się tzw. zespół ds. argumentów, powołany przez wojewodę Mariana Miłka, natomiast w Gorzowie Wielkopolskim obroną koncepcji 25 województw z gorzowskim włącznie zajmowało się Gorzowskie Stowarzyszenie Regionalne[8].
10 lutego 1998 roku doszło do spotkania 17 przedstawicieli województwa gorzowskiego i 14 reprezentantów województwa zielonogórskiego w międzyrzeckim ratuszu, mającego na celu omówienie możliwej współpracy między obiema stronami w zakresie obrony swoich jednostek. W toku zebrania zaczęto przedyskutowywać kształt przyszłego wspólnego województwa, chociaż większość przedstawicieli strony gorzowskiej preferowała wizję posiadania osobnego województwa gorzowskiego (w przypadku zielonogórzan panowała jednomyślność odnośnie powołania wspólnego województwa)[9]. Na tym też spotkaniu po raz pierwszy na poważnie zaczęto omawiać propozycję podziału kompetencji, polegający na umiejscowieniu urzędu wojewódzkiego w Gorzowie, a sejmiku z urzędem marszałkowskim w Zielonej Górze[8] (wcześniej podobne koncepty prezentował już heraldykWojciech Strzyżewski na łamach Gazety Lubuskiej 2 stycznia tego samego roku[10]). Spotkanie to nazwane zostało później porozumieniem międzyrzeckim[11].
Województwa z lat 1975–1998 z granicą obecnego województwa lubuskiego
4 marca 1998 (według innych źródeł 25 lutego 1998 roku[9]) założone zostało Stowarzyszenie na rzecz Promocji i Powołania Województwa Lubuskiego, którego celem również było przekonanie władz warszawskich co do idei stworzenia samodzielnego województwa w środkowo-zachodniej Polsce, a także promowanie wydarzeń, do jakich dochodzi w regionie[9]. Organizacja ta liczyła 167 członków, a jej prezesem została Stanisława Czereda, ówczesna przewodnicząca sejmiku zielonogórskiego[8][12].
Drugim kluczowym zebraniem lokalnych polityków było spotkanie 18 regionalnych parlamentarzystów w Paradyżu (dzisiejszym Gościkowie), które zwieńczone zostało podpisaniem 13 marca 1998 roku tzw. ugody paradyskiej, zwanej też porozumieniem paradyskim[8] lub ugodą zielonogórsko-gorzowską[13]. Ugoda ta była ponadpartyjnym wyrazem poparcia dla idei powstania województwa lubuskiego, opartym o takie argumenty jak potencjał gospodarczy regionu, jego infrastrukturalna spójność, poczucie tożsamości regionalnej oraz zdolność obydwu przyszłych stolic województwa do podziału zadań i wzajemnej współpracy[14][13][15][16][a].
22 kwietnia około 1100 mieszkańców zaangażowanych w obronę województwa pojechało do Warszawy, gdzie wespół ze zwolennikami utworzenia województwa środkowopomorskiego i staropolskiego przemaszerowali od Torwaru przez ulicę Wiejską pod gmach Sejmu, spotkali się z posłami i senatorami ze swoich regionów oraz wręczyli ówczesnemu marszałkowi sejmuMaciejowi Płażyńskiemu petycję sprzeciwiającą się nieuwzględnieniu ich województw. Dodatkowo reprezentacja lubuska wręczyła marszałkowi uchwały lokalnych samorządów, potwierdzające chęć utworzenia województwa lubuskiego, a także zaproszenie na Winobranie i małą butelkę porzeczkowego wina, taką samą, jakie były wcześniej rozdawane warszawiakom przez towarzyszące lubuskiej grupie bachanatki towarzyszące Bachusowi (w jego rolę wcielał się student Politechniki Zielonogórskiej Maciej Krajniak). Potem wszystkie reprezentacyjne grupy razem przemaszerowały na Plac Zamkowy, gdzie urządziły muzyczno-taneczne widowisko. Spośród krajowych polityków w akcję zaangażowani byli m.in. posłowie Andrzej Brachmański i Maciej Jankowski, a głośnego poparcia przed gmachem Sejmu udzielał m.in. poseł Edward Daszkiewicz[17][18].
List 18 lubuskich parlamentarzystów do premiera Jerzego Buzka, materialna reprezentacja Ugody ParadyskiejAkt Założycielski Województwa Lubuskiego
Trzecim ważnym spotkaniem lubuskich samorządowców była bezprecedensowa wspólna sesja sejmików województw gorzowskiego i zielonogórskiego, która odbyła się 24 kwietnia w świebodzińskimdomu kultury. Trwała 4 godziny i zakończyła się wspólną uchwałą, nazwaną świebodzińską, potwierdzającą wolę stworzenia wspólnego województwa z dwiema stolicami, gdzie urząd wojewody znajdować się będzie w Gorzowie Wielkopolskim, a marszałek samorządu i zarząd województwa w Zielonej Górze. Na sali obecni byli obydwaj ówcześni wojewodowie[12][19].
31 maja 1998 roku, w reakcji na nagłe oświadczenie sejmowych komisji administracji i samorządu terytorialnego o pozostaniu przy koncepcji utworzenia wyłącznie 12 województw, Stowarzyszenie na rzecz Promocji i Powołania Województwa Lubuskiego, z pomocą swoich członków oraz chętnej młodzieży, zorganizowało blokadę międzynarodowej drogi Poznań-Świecko, przejścia granicznego Gubin-Guben oraz drogi pod Świebodzinem[20]. W trakcie protestu demonstranci mieli ze sobą transparenty z takimi hasłami jak „Rząd dzieli nas jak koloniści Afrykę”, „Unia Wolności za bardzo się gości”, „AWS anty-Lubuski jest”[9], „Pytamy Buzka, gdzie Ziemia Lubuska?”[21] czy „Ziemia Lubuska pozdrawia premiera Buzka”[22]. Dodatkowo do 2 czerwca udało się zebrać od 110[9] do 120[8] tysięcy podpisów pod projektem ustawy obywatelskiej Stowarzyszenia, będącym dowodem na masowość poparcia dla powołania województwa (był to pierwszy dokument obywatelski w III RP, któremu udało się przekroczyć wymagany próg 100 tysięcy podpisów)[9].
Ostatecznie rząd okazał się niezdolny do przeprowadzenia swego projektu (w wyniku zawetowania ustawy przez prezydenta) i konieczne stało się utworzenie kolejnych województw, w tym lubuskiego. Jego nazwa pochodzi od historycznej miejscowości Lubusz (obecnie: Lebus w Niemczech), będącej administracyjnym i kulturalnym centrum ziemi lubuskiej w średniowieczu, w tym siedzibą diecezji lubuskiej. Sami Niemcy zaś nazywają ziemię lubuską Lebuser Land lub Neumark (Nowa Marchia), albo rzadziej Ostbrandenburg (Wschodnia Brandenburgia).
20 listopada 1998 roku pierwszy marszałek województwa lubuskiego, Andrzej Bocheński, otrzymał w Pałacu Belwederskim akt założycielski województwa lubuskiego z rąk prezydenta Kwaśniewskiego[23], podpisany tego samego dnia[24].
Geografia
Mapa fizyczna obszaru województwaJezioro Trześniowskie na Pojezierzu Łagowskim
Według danych z 1 stycznia 2017 powierzchnia województwa wynosiła 13 987,93 km², co stanowi 4,5% powierzchni Polski[1].
Lesistość województwa wynosi ponad 49%. Według danych z 31 grudnia 2021 w woj. lubuskim lasy obejmowały powierzchnię 690,2 tys. ha, co stanowiło 49,3% jego powierzchni. Najwyższym wskaźnikiem lesistości charakteryzowały się powiaty: krośnieński (60,2%), sulęciński (55,5%) oraz żarski (54,0%), natomiast najniższym: miasto Gorzów Wlkp. (4,4%) oraz powiaty: nowosolski (39,2%) i wschowski (39,3%)[25]. 4,6 tys. ha lasów znajdowało się w obrębie parków narodowych[26].
Położenie administracyjne
Województwo jest położone w zachodniej Polsce i graniczy z[27]:
W wymiarze północ-południe województwo rozciąga się na długości 195 km, to jest 1°45′38″. W wymiarze wschód-zachód rozpiętość województwa wynosi 128 km, co w mierze kątowej daje 1°52′57″.
Największym powiatem województwa jest powiat żarski, którego powierzchnia wynosi 1392,78 km², a najmniejszym powiat wschowski 624,20 km². Największą gminą województwa jest gmina Drezdenko 399,91 km², a najmniejszą gmina miejska Łęknica 16,43 km²[28].
Wyłączając miasta na prawie powiatu (Gorzów Wielkopolski, Zielona Góra) według danych z 30 czerwca 2023 powiatem o największej liczbie mieszkańców jest powiat żarski – 91,5 tys. osób, a powiatem o najmniejszej liczbie mieszkańców jest powiat sulęciński – 33,6 tys. osób. Wyłączając miasta na prawach powiatu, gminą o największej liczbie mieszkańców jest gmina miejska Nowa Sól – 36,1 tys. osób, a gminą o najmniejszej liczbie mieszkańców jest gmina Wymiarki – 2105 osób[5].
Organem stanowiącym samorządu jest Sejmik Województwa Lubuskiego, składający się z 30 radnych. Siedzibą sejmiku województwa jest Zielona Góra. Sejmik wybiera organ wykonawczy samorządu, którym jest zarząd województwa, składający się z 5 członków, z przewodniczącym mu marszałkiem.
Siedziba Lubuskiego Urzędu Wojewódzkiego w Gorzowie Wlkp.
Przedstawicielem Rady Ministrów, będącym terytorialnym organem administracji rządowej jest Wojewoda Lubuski, powoływany przez Prezesa Rady Ministrów. Siedzibą wojewody jest Gorzów Wielkopolski[37], gdzie znajduje się Lubuski Urząd Wojewódzki w Gorzowie Wielkopolskim. W ramach urzędu działa także delegatura Zielonej Górze[38].
W 2012 r. produkt krajowy brutto województwa lubuskiego wynosił 35,7 mld zł, co stanowiło 2,2% PKB Polski. Produkt krajowy brutto na 1 mieszkańca wynosił 33,9 tys. zł (83,1% średniej krajowej), co plasowało lubuskie na 9. miejscu względem innych województw[40].
W 2010 r. produkcja sprzedana przemysłu w woj. lubuskim wynosiła 24,6 mld zł, co stanowiło 2,5% produkcji przemysłu Polski. Sprzedaż produkcji budowlano-montażowej w lubuskim wynosiła 3,1 mld zł, co stanowiło 2,0% tej sprzedaży Polski[41].
Przeciętne miesięczne wynagrodzenie mieszkańca woj. lubuskiego w 3. kwartale 2011 r. wynosiło 3140,74 zł, co lokowało je na 14. miejscu względem wszystkich województw[42].
W końcu marca 2012 liczba zarejestrowanych bezrobotnych w województwie obejmowała ok. 63,8 tys. mieszkańców, co stanowi stopę bezrobocia na poziomie 16,3% do aktywnych zawodowo[43].
Według danych z 2011 r. 3,2% mieszkańców w gospodarstwach domowych woj. lubuskiego miało wydatki poniżej granicy ubóstwa skrajnego (tzn. znajdowało się poniżej minimum egzystencji)[44].
W województwie lubuskim są 44 miasta, w tym 3 miasta prezydenckie, w tym 2 miasta na prawach powiatu, w tym 2 miasta wojewódzkie.
W pierwszej części wymienione są miasta prezydenckie, wśród których pogrubioną czcionką oznaczono stolice powiatów, a dodatkowo kursywą zapisano nazwy miast na prawach powiatu, zaś gwiazdką oznaczono miasta wojewódzkie.
W drugiej części wymienione są pozostałe miasta, wśród których pogrubioną czcionką oznaczono nazwy miast powiatowych.
Akademia im. Jakuba z Paradyża w Gorzowie WielkopolskimCollegium Polonicum w SłubicachUniwersytet Zielonogórski – budynek Wydziału Matematyki, Informatyki I Ekonometrii oraz Wydziału Fizyki i Astronomii
Katedra Hematologii – Klinika Hematologii UZ w Gorzowie Wielkopolskim (na bazie Wielospecjalistycznego Szpitala Wojewódzkiego)
Katedra Medycyny Nuklearnej – Kliniczny Zakład Medycyny Nuklearnej UZ w Gorzowie Wielkopolskim (na bazie Wielospecjalistycznego Szpitala Wojewódzkiego)
Obsługą zgłoszeń alarmowych kierowanych do numeru 999 z terenu województwa lubuskiego zajmuje się Dyspozytornia Medyczna, która znajduje się w Gorzowie Wielkopolskim[45].
Obsługą zgłoszeń alarmowych kierowanych do numeru 998 zajmuje się Państwowa Straż Pożarna[45].
W granicach województwa w 2019 roku wyznaczonych było 38 obszarów chronionego krajobrazu, gdzie ochroną objęto 416850 ha. Najwięcej tego typu form znajduje się w dolinach rzecznych[47].
Według danych na dzień 31 grudnia 2015, na terenie województwa lubuskiego było 14 975,7 km dróg publicznych, w tym: 906,2 km dróg krajowych (z czego 89,2 km autostrad i 142,4 km dróg ekspresowych), 1 604,9 km dróg wojewódzkich, 4 151,5 km powiatowych i 8 313,1 km gminnych[52].
Województwo lubuskie jest właścicielem 23 pojazdów, z których większość stanowi 20 spalinowych zespołów trakcyjnych oraz autobusy szynowe i trzy elektryczne zespoły trakcyjne ED78 wyprodukowanych przez Newag. Wszystkie składy będące własnością urzędu marszałkowskiego są obsługiwane przez państwowego przewoźnika Polregio.
↑EugeniuszE.KurzawaEugeniuszE., Pozwólcie nam się różnić, [w:] Gazeta Lubuska, Zielonogórska Biblioteka Cyfrowa, 2 stycznia 1998, s. 5 [dostęp 2024-04-02](pol.).
↑Obwieszczenie Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 września 2014 r. ws. przeciętnej stopy bezrobocia w kraju oraz na obszarze powiatów (M.P. z 2014 r. poz. 853)
↑Uchwała Nr I/3/2006 Sejmiku Województwa Lubuskiego z dnia 30 listopada 2006 roku ws. wyboru Marszałka WL
↑Uchwała Nr XXVI/240/2008 Sejmiku Województwa Lubuskiego z dnia 21 sierpnia 2008 r. ws. rozpatrzenia przez głosowanie wniosku o odwołanie
Marszałka WL
↑Uchwała Nr XXVI/241/2008 Sejmiku Województwa Lubuskiego z dnia 21 sierpnia 2008 r. ws. wyboru Marszałka WL
↑Uchwała Nr II/7/10 Sejmiku Województwa Lubuskiego z dnia 29 listopada 2010 r. ws. wyboru Marszałka WL
↑Obwieszczenie Komisarza Wyborczego w Zielonej Górze z dnia 23 października 2018 r. o wynikach wyborów do rad na obszarze województwa lubuskiego (Dz. Urz. Woj. Lubuskiego z 2018 r., poz. 2447)
↑(§3. Statut LUW w Gorzowie Wlkp.) Zał. do Zarządzenia Nr 112 Wojewody Lubuskiego z dnia 26 maja 2009 r. (Dz. Urz. Woj. Lubuskiego z 2009 r., Nr 71, poz. 985)
↑DariuszD.BochenekDariuszD. i inni, Ochrona środowiska 2020, RobertR.Chmielewski, AnnaA.Bińkowska, BeataB.Lipińska, Wiesława Domańska, Warszawa: Główny Urząd Statystyczny, Departament Badań Przestrzennych i Środowiska, 30 listopada 2020, tab. 184, ISSN0867-3217(pol. • ang.).
↑DariuszD.BochenekDariuszD. i inni, Ochrona środowiska 2020, RobertR.Chmielewski, AnnaA.Bińkowska, BeataB.Lipińska, Wiesława Domańska, Warszawa: Główny Urząd Statystyczny, Departament Badań Przestrzennych i Środowiska, 30 listopada 2020, tab. 181, ISSN0867-3217(pol. • ang.).
↑DariuszD.BochenekDariuszD. i inni, Ochrona środowiska 2020, RobertR.Chmielewski, AnnaA.Bińkowska, BeataB.Lipińska, Wiesława Domańska, Warszawa: Główny Urząd Statystyczny, Departament Badań Przestrzennych i Środowiska, 30 listopada 2020, tab. 189, ISSN0867-3217(pol. • ang.).
↑DariuszD.BochenekDariuszD. i inni, Ochrona środowiska 2020, RobertR.Chmielewski, AnnaA.Bińkowska, BeataB.Lipińska, Wiesława Domańska, Warszawa: Główny Urząd Statystyczny, Departament Badań Przestrzennych i Środowiska, 30 listopada 2020, tab. 190, ISSN0867-3217(pol. • ang.).
.svg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_Autor_Ewelina_Pola%C5%84ska.JPG)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
