Według danych z 31 grudnia 2019 roku[2] powiat zamieszkiwało 98 686 osób. Natomiast według danych z 30 czerwca 2020 roku powiat zamieszkiwało 98 781 osób[3].
Pierwsze ślady obecności ludności zajmującej się łowiectwem, rybołówstwem i zbieractwem pochodzą z epoki mezolitu (środkowy okres epoki kamienia – około 8000-4800 lat p.n.e.), kolejne następujące w miarę ocieplania się klimatu związane są z ludnością neolityczną prowadzącą osiadły tryb życia. Tereny dzisiejszego powiatu słupskiego zostały opanowane około 3500 lat p.n.e. przez grupy ludności kultury pucharów lejkowatych, które cechowała budowa kamiennych grobowców, tzw. megalitów (Dąbrówno, Potęgowo i Łupawa); oraz ludność kultury amfor kulistych (cmentarzysko w Zagórkach). W miarę załamania się ciepłego klimatu bałtyckiego i pojawienia chłodnego – subborealnego zaczęły na te tereny napływać prymitywne ludy z północy, ludność kultur ceramiki dołkowo-grzebykowej (obozowisko w Rowach) i ludność pasterska kultury ceramiki sznurowej (stanowiska w Wieliszewie i Krępie).
W II okresie epoki brązu, od około 1450 do 1200 r. p.n.e., powstała kultura przedłużycka, charakteryzująca się budową cmentarzysk kurhanowych – grobów w formie usypanych z ziemi kurhanów, wewnątrz których znajdowały się konstrukcje kamienne (stanowiska w Borzęcinie, Dąbrównie i Dębinie).
Około 1200 r. p.n.e. powstała kultura łużycka – zajmująca się uprawą roli i chowem zwierząt, zbieractwem, łowiectwem i rybołówstwem; posiadająca wysoką znajomość metalurgii brązowej i garncarstwa. Dominującą formę pochówku stanowiły płaskie pola popielnicowe. Stanowiska znajdują się w Żelkach, Witkowie, Siodłoniach.
Następnie rozwinęła się kultura pomorska, cechująca się odmiennymi elementami obrządku pogrzebowego – pochówek w skrzyniach zbudowanych z płyt kamiennych (groby skrzynkowe), popielnice zdobione wyobrażeniem twarzy (popielnice twarzowe). Podstawą utrzymania ludności była uprawa ziemi i chów zwierząt. Stanowiska w Ruszycach i Łysomiczkach.
Rzeźba terenu jest urozmaicona, z charakterystycznymi wypiętrzeniami moren czołowych i specyficznym, przymorskim krajobrazem w części północnej, z terenami wydmowymi sięgającymi 30 m n.p.m. Na odcinku Ustka – Rowy brzeg klifowy, kształtowany silną abrazją morza, porośnięty jest zbiorowiskami boru bażynowego i kwaśnej buczyny. Na zapleczu wydm występują często torfowiska, z których największe to Zaleskie Bagna i Złakowskie Błota, z występującą tam reliktową woskownicą europejską.
Ważnym elementem krajobrazu są liczne rzeki – z największą Słupią – znaną rzeką trociową. Lasy ochronne zajmują 83% powierzchni leśnej, głównymi gatunkami drzewostanu są: sosna – 61% i buk – 13%, a przeciętny wiek drzewostanów jest wysoki i sięga 62 lat. Występuje tu wiele gatunków roślin chronionych, a ze zwierząt chronionych należy wyróżnić bielika, wydrę i bobra.
Rzeki
Powierzchnia powiatu podzielona jest zasadniczo pomiędzy zlewnie rzek Łupawy i Słupi oraz w niewielkiej części zlewnię Wieprzy. Do strefy ochronnej wód powierzchniowych należy cały obszar Parku Krajobrazowego „Dolina Słupi” i rezerwaty przyrody w tym regionie.
Jeziora
Największe zgrupowania jezior znajdują się w części północnej i wschodniej powiatu słupskiego. Pierwszą grupę stanowią jeziora przybrzeżne. Są to kryptodepresyjne zbiorniki wodne, oddzielone od morza piaszczystymi mierzejami, o bardzo dużych powierzchniach, bardzo płytkie i o szybkim tempie wypłycania. Kolejną grupą są jeziora pochodzenia polodowcowego, przeważnie rynnowe, układające się w długie ciągi, połączone niewielkimi odcinkami rzek.
Ważniejsze jeziora to: Łebsko (7140 ha), Gardno (2468,1 ha), Dołgie Duże (156,4 ha), Głębokie (107,5 ha), Lewarowe (71,5 ha), Krzynia (70 ha), Obłęskie (Obłęże) (62,4 ha), Modła (61,9 ha).
Obszary chronione
Parki narodowe
Słowiński Park Narodowy, położony w północnej części województwa pomorskiego na Wybrzeżu Słowińskim, wchodzącym w zasięg Pobrzeża Słowińskiego. Wielkość: 18 247 ha. Walory przyrodnicze: unikatowy obszar ruchomych wydm zwanych „Białymi Górami” wraz z przymorskimi jeziorami: Łebsko, Gardno, Dołgie Małe, Dołgie Duże, cenne zbiorowiska leśne: bór bażynowy, brzezina bagienna, świeży bór bagienny, oraz rzadkie gatunki fauny, w tym awifauny, jak bielik, orzeł przedni i roślin, włączony do sieci obszarów chronionych Natura 2000 oraz sieci Światowych Rezerwatów Biosfery i obszarów chronionych w ramach konwencji ramsarskiej.
Wzgórze Rowokół – rezerwat w gminie Smołdzino, wielkość: 562,81 ha, walory przyrodnicze: położenie stożka Rowokołu (115 m n.p.m.) w odległości zaledwie 6 km od morza, las na stokach wzgórza sprawiający miejscami wrażenie regla dolnego (udział buka i jodły);
Wierzchocińskie Jałowce – rezerwat w gminie Smołdzino (Nadleśnictwo Damnica), wielkość: 1,29 ha, walory przyrodnicze: halizna ze skupieniem około 150 jałowców, poszczególne okazy wytwarzają tu różne formy; kolumnowe, piramidalne, stożkowe do wysokości 10 m.
Parki krajobrazowe
Dolina Słupi – dolina rzeki Słupi w jej środkowym biegu wraz z dorzeczem, wielkość: 37 040 ha, walory przyrodnicze: jeziora, z których najcenniejsze pod względem przyrodniczym to: Jasień, Skotawsko Małe i Skotawsko Wielkie, Głębokie, Borzytuchomskie Duże, Konradowo, Krzynia; siedliska roślinne o cechach zbiorowisk naturalnych i półnaturalnych; roślinność: wawrzynek wilczełyko, pływacz zwyczajny, rosiczka. Najcenniejsze przyrodniczo fragmenty Parku i jego otuliny zostały wydzielone w postaci rezerwatów przyrody.
Obszary chronionego krajobrazu
Pas pobrzeża na wschód od Ustki, na wschód od ujścia rzeki Słupi, wzdłuż wybrzeża do jeziora Gardno, wielkość: 3336 ha, walory przyrodnicze: wybrzeże morskie z plażami, wydmami i klifem, roślinność nadmorska, zespoły leśne: bory nadmorskie i buczyny,
Pas pobrzeża na zachód od Ustki, na zachód od ujścia rzeki Słupi, wzdłuż wybrzeża do granicy powiatu, wielkość: 7520 ha, walory przyrodnicze: sąsiedztwo morza i związanego z nim świata roślinnego; roślinność wydmowa, bagienna, bory nadmorskie, kryptodepresyjne jezioro przymorskie Modła wraz z rezerwatem,
Jezioro Łętowskie oraz okolice Kępic wraz z fragmentem doliny rzeki Wieprzy, obszar na północny zachód od Kępic do miejscowości Łętowo oraz około 7 km na południowy wschód od Kępic, wielkość: 6 880 ha, walory przyrodnicze: jeziora: Łętowskie oraz Obłęskie, lesistość obszaru – 76%, pomniki przyrody i głazy polodowcowe (eratyki).
↑l, Ludność. Stan i struktura ludności oraz ruch naturalny w przekroju terytorialnym (stan w dniu 31.12.2019), 31 grudnia 2019. Brak numerów stron w książce
↑GUS, Tabl. II. Ludność, ruch naturalny oraz migracje ludności według powiatów w pierwszym półroczu 2020 R., 30 czerwca 2020. Brak numerów stron w książce
