Segon Dauzat e Rostaing, Sauviac que vengueré d'un nom latin d'òme Salvius (o benlèu Silvius), dab lo sufixe -acum[2], latinizacion deu sufixe gallés -āco(n).
Segon Negre, las fòrmas ancianas son Saviniago en 680, Savinhaco en 1405, Saunhaco, Seuynhaco, Sceviac au sègle (XIX ?) [subya:k]. Sauviac que veng d'un nom « romanic » de persona Sabinius, dab lo sufixe -acum. I agoc atraccion deus toponimes qui començan per sauv-, tombada de -n- intervocalica en gascon, quitament davant y[3].
En efèit, Henri Polge qu'explica dens ua bona partida deu Gers, a l'excepcion de l'èst (diocèsis de Leitora e de Lombers), en mei de -n- intervocalica, n palatala (-nh-) s'amudeish sovent dens los documents entre lo sègle XI e lo sègle XIII en gardar solament un -i-, puish torna paréisher eventualament (mei dens los toponimes en -ac que dens los en -an) a la fin de l'Edat Mejana[4].
Sauviac qu'èra donc probablament ua anciana grana proprietat antica qui avèva per mèste Sabinius. Dauzat e Rostaing an dret peus autes Sauviac.
Istòria
Aquesta seccion es voida, pas pro detalhada o incompleta. Vòstra ajuda es benvenguda !
Avant la refòrma cantonala de 2014, aplicada en 2015, la comuna qu'èra deu canton de Miranda ; qu'es adara deu canton Miranda-Astarac (burèu centralizator : Miranda).
↑Albert Dauzat, Charles Rostaing, Dictionnaire étymologique des Noms de Lieux en France, Librairie Guénégaud, reedicion 1984, p. 641, a Salviac
↑Ernest Nègre, Toponymie générale de la France, 1990-98, vol. I, p. 478, par. 7360-61
↑Henri Polge, Appellations de domaines antiques dans le département du Gers, in Revue internationale d'Onomastique, 1965, 17-1, p. 38, legir en linha [1]
.svg){kind=small}
