Okopy Świętej Trójcy (dawniej Okop Góry Świętej Trójcy) – twierdza bastionowa nad Dniestrem, u ujścia Zbrucza, założona w 1692 roku przez hetmana Stanisława Jana Jabłonowskiego, wzniesiona według projektu Tylmana z Gameren[1]. Okopy miały blokować komunikację położonego w odległości 23 km osmańskiego garnizonu Kamieńca Podolskiego z Mołdawią, skąd wyruszały konwoje z zaopatrzeniem dla Kamieńca. Twierdza Okopy św. Trójcy utraciła znaczenie militarne po zawarciu pokoju w Karłowicach (1699), w wyniku którego Rzeczpospolita Obojga Narodów odzyskała Kamieniec Podolski[1].
Zachodnia linia fortyfikacji składała się z dwóch półbastionów oraz usytuowanej między nimi Bramy Lwowskiej dodatkowo wzmocnionej rawelinem. Wschodnia linia fortyfikacji to bastion i dwa półbastiony, była tam umiejscowiona Brama Kamieniecka, również zabezpieczona rawelinem.
Hetman Jabłonowski w 1692 roku ustalił skład załogi Okopów i mianował komendantów garnizonu. Oddziałami zaciągu cudzoziemskiego dowodził oberszterMichał Brandt z 11 kompaniami arkebuzarskimi[6], 1500 żołnierzy piechoty i 100 dragonami. Osobnego dowódcę mianowano dla jednostek jazdy autoramentu narodowego, którym został cześnik halicki i były regimentarzJakub Kalinowski dowodzący 18 chorągwiami (13 pancernymi i 5 wołoskimi). Łącznie w Okopach miano ulokować ok. 4 tys. żołnierzy i 18 dział[7]. We wrześniu 1693 r. Kalinowskiego zastąpił na jakiś czas Chomentowski chorąży chorągwi pancernej cześnika halickiego, a od października 1693 roku Konstanty Zahorowski stolnik nowogrodzki, regimentarz JKM[7]. Zmiany w składzie grupy jazdy stacjonującej w Okopach spowodowała budowa nowej polskiej fortyfikacji na linii Dniestru – Szańca Panny Marii na uroczysku Gródek pod Wasilowem pod koniec sierpnia 1693 r., gdzie odeszły 3 chorągwie pancerne i 1 wołoska pod dowództwem porucznika Mikołaja Tyszkowskiego. Z powodu trudnych warunków służby od początku zakładano, że służba oddelegowanych towarzyszy w fortecy miała trwać około roku, a potem mieli być oni zmienieni przez innych żołnierzy. Zachętą do służby miała być podwójna hiberna (dodatek do żołdu)[7]. W 1699 roku twierdza utraciła większe znaczenie militarne na skutek odzyskania Kamieńca Podolskiego[8].
18 września 1699 r. odprawiono tu mszę dziękczynną, w której uczestniczyły tłumy wygnańców z Podola i Kamieńca, powracających po 27 latach na swoje ziemie[9].
W 1700 roku król August II nadał prawa miejskie osadzie w pobliżu twierdzy, a także przywilej organizowania jarmarków[9].
8 marca 1769 roku podczas konfederacji barskiejKazimierz Pułaski bronił się tam przed atakami Rosjan. Po trzygodzinnej obronie, która kosztowała życie 200 obrońców, Pułaski opuścił twierdzę z niektórymi żołnierzami i przeprawił się przez Dniestr, ratując życie. Część żołnierzy zginęła w gruzach spalonego kościoła, broniąc się do końca, a część dostała się do niewoli[2].
↑ abRyszard Henryk Bochenek: 1000 słów o inżynierii i fortyfikacjach. Warszawa: MON, 1980, s. 182–183. ISBN 83-11-06370-2.
↑ abcdeStanisław Sławomir Nicieja: Twierdze kresowe Rzeczypospolitej: historia, legendy, biografie. Warszawa: Iskry, 2006, s. 111–117. ISBN 83-244-0024-9.
↑Janusz Wojtasik: Podhajce 1698. Warszawa: Bellona, 1990, s. 56. ISBN 83-11-07813-0.
↑Dyspozycyja chorągwi tak usarskich, pancernych, jako i wołoskich, które idą do blokady na Górze św. Trójcy przeciwko Żwańcowi postawionej, zebranych z komenderowanych kompanii wojska JKMci i Rzeczypospolitej na kampaniej in anno 1693, 31 IX 1693, Biblioteka ks. Czartoryskich w Krakowie, nr 2699, k. 148v.
↑AntoniA.UrbańskiAntoniA., Z czarnego szlaku i tamtych rubieży. Zabytki polskie przepadłe na Podolu, Wołyniu, Ukrainie, Gdańsk: Graf, 1991, s. 16.
↑J. Wimmer, Materiały do zagadnienia organizacji i liczebności armii koronnej w latach 1690–1696, SMHW, t. IX, cz. 1 (1963), s. 250–252.
M. Wagner, Stanisław Jabłonowski (1634–1702): Polityk i dowódca, cz. 2, Siedlce 1997
J. Sowa, „Ludzie niezwalczeni”: Rejestry chorągwi jazdy zaciągu narodowego w Okopach św. Trójcy 1693–1695, [w:] Studia nad staropolską sztuką wojenną, t. II, Oświęcim 2013, s. 259–299
D. Kołodziejczyk, Podole pod panowaniem tureckim: Ejalet kamieniecki 1672–1699, Warszawa 1994
B. Dybaś, Fortece Rzeczypospolitej: Studium z dziejów budowy fortyfikacji stałych w państwie polsko-litewskim w XVII wieku, Toruń 1998.
.jpg)
