Kitajgród jako miasto zbudowany został przez Andrzeja Potockiego herbu Pilawa, kasztelana kamienieckiego, ok. 1607 r., gdzie jego syn Stanisław Potocki wystawił zamek i otoczył go murem i wałem, należał następnie do Krokowskich herbu Ślepowron i Mrozowickich herbu Prus III[1]. Według spisu urzędowego z 25 października 1789, w parafii kitajgrodzkiej obejmującej miasto Kitajgród i wieś Wychwatyńce, należące wówczas do Mikołaja Mrozowickiego, podkomorzego koronnego i rotmistrza królewskiego, mieszkało 240 Żydów (92 mężczyzn, 89 kobiet oraz 43 dzieci płci męskiej i 16 płci żeńskiej)[2]. W 1816 r. Mikołaj Mrozowicki, procesował się z Potockimi, m.in. z Kordulią z Komorowskich, wdową po generale Teodorze Potockim, wojewodzie bełskim, o szkody poczynione w swoich dobrach Kitajgród[3]. W 1881 roku miasteczko spłonęło. W 2 połowie XIX wieku w Kitajgrodzie było 2050 parafian rzymsko-katolickich i 683 parafian prawosławnych[4].
Następnie miasto było własnością polskich rodzin Orzechowskich i Belina-Brzozowskich, m.in. do Zenona Beliny-Brzozowskiego[5].
Przez pewien czas posługę duszpasterską sprawował w miejscowości Jan Olszański.
Zabytki
zamek wybudowany przez Stanisława Potockiego, syna Andrzeja, po 1607 r., otoczony murem i wałem. Szczątki zamku istniały do końca XIX w. w pobliżu kościoła[4]
pałac Orzechowskich wzniesiony na nieregularnym planie w XIX w. w stylu eklektycznym; obecnie opuszczony[6]
kościół pw. Nawiedzenia NMP[7], pierwotnie drewniany ufundowany przez Jerzego Potockiego w 1706, murowany wybudowany w 1775 r. w stylu barokowym przez Dominika Krokowskiego[4]. W latach 30 XX w. władze radzieckie zamknęły kościół, ale w czasie II wojny światowej znów został otworzony. W 1975 roku został ponownie oddany wiernym[8].
