Karol II

Karol Ludwik Ferdynand

mal. George Frederick Watts, 40. XIX w., Galleria Nazionale di Parma
Herb Karola II jako księcia Parmy i Piacenzy z zachowaniem tytułów ceremonialnych (1847)
Król Etrusków
Okres	od 27 maja 1803 do 10 grudnia 1807
Jako	Ludwik II
Poprzednik	Ludwik I
Książę Lukki
Okres	od 13 marca 1824 do 17 grudnia 1847
Jako	Karol Ludwik
Poprzednik	Maria Ludwika
Książę Parmy i Piacenzy
Okres	od 17 grudnia 1847 do 14 marca 1849
Jako	Karol II
Poprzednik	Maria Ludwika
Następca	Karol III Dandys
Dane biograficzne
Dynastia	Burbonowie parmeńscy
Data i miejsce urodzenia	22 grudnia 1799 Madryt
Data i miejsce śmierci	16 kwietnia 1883 Nicea
Miejsce spoczynku	Cappella della Macchia, Viareggio
Ojciec	Ludwik I
Matka	Maria Ludwika
Żona	Maria Teresa Sabaudzka od 17 sierpnia 1820
Dzieci	Ludwika Franciszka, Karol III Dandys
Moneta
Awers monety 2-lirowej lukkijskiej z profilem Karola Ludwika, 1837
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Karol II, wł. Carlo II, właśc. Karol Ludwik Ferdynand Burbon-Parmeński, wł. Carlo Ludovico Ferdinando di Borbone di Parma e Piacenza, (ur. 22 grudnia 1799 w Madrycie, zm. 16 kwietnia 1883 w Nicei) – król Etrusków w 1803–1807 jako Ludwik II (wł. Ludovico II), książę Lukki w 1824–1847 jako Karol Ludwik (wł. Carlo Ludovico), następnie Parmy i Piacenzy w 1847–1849 jako Karol II.

Urodził się w Madrycie jako jedyny syn Ludwika I, księcia Piacenzy (syna-następcy Ferdynanda I Parmeńskiego) i jego żony Marii Ludwiki Burbon, infantki hiszpańskiej, córki Karola IV.

W 1796 Napoleon Bonaparte podbił większość Włoch i księstwo Parmy należące do dziadka Karola zostało przyłączone do Francji. Napoleon, któremu zależało na pozyskaniu Hiszpanii jako sojusznika przeciwko Anglii, 21 marca 1801, zrekompensował rodzinie Burbonów utratę ziem, dając jej we władanie Etrurię (stworzoną z części Wielkiego Księstwa Toskanii). Ojciec Ludwika został w Paryżu koronowany na króla Etrurii. a Karol został koronowanym księciem i następcą tronu. Po śmierci ojca w 1803, Karol został królem Ludwikiem II, a regentką została jego matka. W 1807, Napoleon rozwiązał królestwo i przeniósł młodego króla razem z jego matką do Francji. Karolowi obiecano w zamian tron nowego Królestwa Północnej Luzitanii (w północnej Portugalii). Plan ten nie został zrealizowany, ponieważ w 1808 między Napoleonem a hiszpańskimi Burbonami wybuchł otwarty konflikt.

Po upadku Napoleona w 1815, rodzina Burbonów nie została przywrócona na tron księstwa Parmy. Zamiast tego księstwo oddano żonie Napoleona – cesarzowej Marii Ludwice. Kongres wiedeński zdecydował o przyznaniu matce Karola Księstwa Lukki – sam Karol Ludwik otrzymał tytuł księcia Lukki i został następcą tronu (jego matka zmarła w 1824). Parmę miał otrzymać dopiero po śmierci cesarzowej, co ostatecznie nastąpiło w 1847 (księstwo Lukka zostało wtedy włączone do Wielkiego Księstwa Toskanii).

5 września 1820, w Lucce Karol Ludwik poślubił Marię Teresę, księżniczkę sabaudzką (1803–1879), córkę króla Wiktora Emanuela I i Marii Teresy Habsburg-Este. Para ta była niedobrana i właściwie żyła osobno. Miała tylko dwoje dzieci:

• Luisę (29 października 1821 – 8 września 1823),
• Karola III, księcia Parmy (1823–1854)

W marcu 1848 w Parmie wybuchła rewolucja, wobec czego 19 kwietnia 1848, abdykował. Wojska austriackie przywróciły Karola na tron, ale 17 maja 1849 abdykował ponownie na rzecz swojego jedynego syna – Karola. Resztę życia spędził we Francji, gdzie używał tytułu hrabiego Villafranca. Jego żona została we Włoszech i zmarła w 1879. Karol zmarł w Nicei.

• Łańcuch Orderu Konstantyńskiego Świętego Jerzego (Parma)^[1][2]
• Krzyż Wielki Orderu Świętego Ludwika (Parma)^[2]
• Krzyż Wielki Orderu Świętego Stefana (Austria)^[1][2]
• Order Świętego Januarego (Sycylia)^[3]
• Krzyż Wielki Orderu Świętego Ferdynanda (Sycylia)^[3]
• Order Ducha Świętego (Francja, 1816)^[1][2][4]
• Order Świętego Michała (Francja)^[1][2]
• Order Złotego Runa (Hiszpania)^[1][2]
• Order Karola III (Hiszpania)
• Order Annuncjaty (Sardynia, 1820)^[5] nadany przez Wiktora Emanuela I króla Sardynii^[6]