Johann Cilenšek

Johann Cilenšek, 1967
Data i miejsce urodzenia	4 grudnia 1913 Großdubrau
Pochodzenie	niemieckie
Data i miejsce śmierci	14 grudnia 1998 Erfurt
Gatunki	muzyka poważna
Zawód	kompozytor
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Johann Cilenšek (ur. 4 grudnia 1913 w Großdubrau^[1][2][3], zm. 14 grudnia 1998 w Erfurcie^[2][3]) – niemiecki kompozytor.

Syn wytwórcy porcelany^[4]. Ukończył szkołę średnią w Budziszynie^[4]. W latach 1935–1939 studiował w konserwatorium w Lipsku, gdzie jego nauczycielami byli Johann Nepomuk David (kompozycja)^[1][2][3] i Friedrich Högner (organy)^[2][3]. W 1937 roku wstąpił do NSDAP^[4]. Podczas II wojny światowej pracował przymusowo jako szlifierz i tokarz^[4].

Od 1945 roku członek KPD, następnie SED^[4]. W latach 1945–1947 wykładowca kompozycji w Thüringer Landeskonservatorium w Erfurcie^[1][2][3]. Od 1947 do 1978 roku profesor Hochschule für Musik Franz Liszt w Weimarze^[3], w latach 1966–1972 był także rektorem tej uczelni^[1][2][4]. Od 1961 roku członek wschodnioniemieckiej Akademie der Künste^[2]. W 1955, 1970 i 1978 roku otrzymał Nagrodę Państwową NRD^[3]. Odznaczony brązowym (1969), srebrnym (1980) i złotym (1983) Orderem Zasługi dla Ojczyzny^[4].

Uprawiał głównie twórczość orkiestrową^[1]. W swojej muzyce rozwijał kontrapunktyczno-polifoniczne tradycje muzyki niemieckiej^[1]. Twórczość Cilenšeka cechuje się rozszerzoną tonalnością i indywidualnie kształtowaną rytmiką^[1].

Skomponował m.in. 5 symfonii (I 1954, II 1956, III 1957, IV na orkiestrę smyczkową 1958, V Konzertante Sinfonie 1959), Sinfoniettę (1963), Uwerturę symfoniczną (1963), 2 koncerty fortepianowe (1950, 1965), koncert na organy i orkiestrę smyczkową (1951), koncert wiolonczelowy (1952), koncert skrzypcowy (1953), Konzertstücke: na fortepian i orkiestrę (1966), na skrzypce i orkiestrę (1974), na altówkę i orkiestrę (1977), na flet i orkiestrę (1979), Mosaik na 13 instrumentów smyczkowych lub na wielką orkiestrę smyczkową (1973), Kwintet dęty (1975), Trio fortepianowe (1979), 5 Liebeslieder na alt lub baryton i fortepian (1953)^[1], a także utwory kameralne: sonatę na skrzypce i fortepian (1948), sonatę na flet, skrzypce i altówkę (1949), sonatę na flet i gitarę (1950), sonatę fortepianową (1951), sonatę na obój i fortepian (1960)^[2].