Johann Georg Pinsel

Johann Georg Pinsel
Data śmierci

1761/1762

Narodowość

niemiecka/czeska

Dziedzina sztuki

rzeźbiarstwo, snycerstwo

Epoka

rokoko

Muzeum artysty

Muzeum Pinzla we Lwowie

Multimedia w Wikimedia Commons

Johann Georg Pinsel[1][2], Jan Jerzy Pinzel lub Jan Jerzy Pinsel, niem. Johann Georg Pinsel (zm. pomiędzy 1761 a 1762) – rzeźbiarz i snycerz pochodzenia niemieckiego lub czeskiego (brzmienie nazwiska wskazuje na niemiecki obszar językowy), jeden z najwybitniejszych rzeźbiarzy działających w Rzeczypospolitej w okresie rokoka.

Jako twórca jest nieco zagadkową postacią. Niewiele jest materiałów archiwalnych na jego temat. Na podstawie niewielu istniejących śladów historykom udało się w przybliżeniu odtworzyć jego drogę artystyczną. Zniszczenie znacznej części jego dorobku w okresie władzy sowieckiej utrudnia pełną ocenę jego sztuki.

Spośród rzeźbiarzy pierwszej połowy XVIII w. najbliżsi mu byli Matthias Bernhard Braun z Pragi i Ignac Rohrbach z Chrudima, a wśród współczesnego mu pokolenia - przedstawiciele bawarskiej szkoły rzeźby rokokowej z Ignatzem Güntherem na czele[3].

Życie i twórczość

Rzeźba św. Jerzego z soboru św. Jura we Lwowie
Rzeźby ołtarza głównego w kościele Wniebowzięcia NMP w Buczaczu
Anioł z muzeum Pinzla we Lwowie
Ukrzyżowanie. Około 1755-1760

Brzmienie nazwiska Pinsla wskazuje na niemiecki obszar językowy miejsca, skąd pochodził. Jan K. Ostrowski uważa, iż pochodził zapewne z południowych Niemiec lub Czech, przybył na teren Rzeczypospolitej ok. 1750 i osiedlił się w Buczaczu jako serwitor dziedzica tego miasta Mikołaja Bazylego Potockiego, starosty kaniowskiego[4], mecenasa sztuk na wschodnich rubieżach Rzeczypospolitej, fundatora okazałych świątyń i budowli świeckich i ich rzeźbiarskiego wystroju. 13 maja 1751 Pinsel zawarł w Buczaczu związek małżeński z Marianną Elżbietą z Majewskich Kieytową, wdową po Janie, z którą miał synów, ochrzczonych w kościele farnym w Buczaczu: Bernarda (4 czerwca 1752, jego ojcem chrzestnym był architekt Bernard Meretyn), i Antoniego (3 czerwca 1759). 24 października 1762 roku Marianna Pinslowa już jako wdowa zawarła trzeci związek małżeński z Janem Berensdorffem. Biorąc pod uwagę obowiązujący wówczas okres żałoby przez jeden rok, można wyznaczyć datę śmierci Pinsla na koniec września lub październik 1761 (najpóźniej w początku 1762).

Pinsel tworzył w latach 1750–1761 pod protektoratem Mikołaja Bazylego Potockiego. Współpracował z jednym z największych lwowskich architektów Bernardem Meretynem. Miał pracownię w Buczaczu. Tworzył początkowo w kamieniu, dekorując wznoszone przez Meretyna budowle – ratusz w Buczaczu i sobór św. Jura we Lwowie oraz figury Niepokalanego Poczęcia Marii i św. Jana Nepomucena przy drogach w Buczaczu. Następne dzieła Pinsla to wielkie zespoły ołtarzowe wyrzeźbione w drewnie, przeznaczone dla kościołów, m.in. w Horodence (1752–1755), Hodowicy (ok. 1758) oraz w Monasterzyskach (1761). Johann Georg Pinsel wykonał również rzeźby dla kaplicy w Mariampolu, klasztoru w Sąsiadowicach, kościoła św. Marcina we Lwowie. Rzeźby i reliefy dla cerkwi św. Pokrowy w Buczaczu wiązane są z działalnością warsztatu Pinsla, działającego po śmierci artysty. Wystrój fary w Buczaczu jest również dziełem warsztatu pozostawionego przez Pinsla, przy jego wykonaniu pracował m.in. Antoni Sztyl. Natomiast snycerskie prace w kościele w Nawarii są autorstwa Piotra[5] i Macieja Polejowskich.

Twórczość Mistrza Pinsla mieszcząca się w kręgu oddziaływania sztuki południowoniemieckiej, wyróżnia się na tle współczesnej sobie rzeźby epoki rokoka szczególną ekspresją i dramatyzmem przedstawień. Dynamika konwulsyjnie wygiętych ciał, ukazanych z całym naturalizmem napiętych mięśni, ścięgien i żył potęgowana jest poprzez pełne wyrazu traktowanie draperii, skłębionych niespokojnie wokół postaci, nieraz stanowiących wręcz samodzielny element plastyczny, modelowanych śmiało za pomocą dużych płaszczyzn ograniczonych wyraźnymi, ostrymi krawędziami. O wielkim mistrzostwie artysty świadczy umiejętność bezbłędnego komponowania wielopostaciowych grup rzeźbiarskich. Podziw budzą jego niebywała biegłość warsztatowa, znakomita znajomość materiału i absolutne opanowanie techniki[6].

Artysta wychował około czterdziestu uczniów i kontynuatorów swej sztuki. W XIX wieku postać Pinzla została zapomniana, a do panteonu słynnych rzeźbiarzy został przywrócony dopiero po odzyskaniu przez Polskę niepodległości po I wojnie światowej, kiedy to dwóch lwowskich historyków: Tadeusz Mańkowski i Zbigniew Hornung rozpoczęło badania nad warsztatem rzeźbiarza; ustalili oni niemal wszystkie prace przez niego wykonane.

Jan K. Ostrowski przypuszczał, że w skład warsztatu Pinsla wchodziło przynajmniej trzech artystów, których on żartobliwie określał, jako Przyjaciel Pinsla (Amico di Pinsel)[7].

W pomieszczeniach kościoła Niepokalanego Poczęcia NMP we Lwowie urządzono staraniem Borysa Woźnickiego muzeum rzeźby Johanna Georga Pinsla.

Przypisy

  1. ↑ Agata Dworzak: Lwowskie środowisko artystyczne w XVIII wieku w świetle ksiąg metrykalnych i sądowych. Kraków: Wyd. Attyka, 2018, s. 148, 502. ISBN 978-83-65644-47-3.
  2. ↑ Mirosława Sobczyńska-Szczepańska. Późnobarokowy wystrój i wyposażenie lwowskich kościołów trynitarzy. „Biuletyn Historii Sztuki”. 2021. R. LXXXIII, z. 1, s. 32, 33, 36, 38.
  3. ↑ Jan K. Ostrowski, Pinsel (Penzel, Pilse, Pilze, Pilznow, Pinzel, Pinzenl) Jan Jerzy, s. 196-197.
  4. ↑ Jan K. Ostrowski, Pinsel (Penzel, Pilse, Pilze, Pilznow, Pinzel, Pinzenl) Jan Jerzy, s. 195-196.
  5. ↑ Piotr Krasny, Jakub Sito: "Pan Piotr Polejowski snycyrz lwowski" i jego dzieła w kościele Franciszkanów w Przemyślu. W: Sztuka Kresów Wschodnich: materiały sesji naukowej. T. 5. Kraków, 2003, s. 183-184.
  6. ↑ Beata Fekecz-Tomaszewska. Wystawa: „Lwowska rzeźba barokowa Mistrza Pinzla, XVIII w.”. „Semper Fidelis. Pismo Towarzystwa Miłośników Lwowa i Kresów Południowo-Wschodnich”. Nr 6 (listopad-grudzień 1990), s. 16, 1990. Wrocław: Fundacja Kresowa „Semper Fidelis”. ISSN 0866-9414. 
  7. ↑ Jan K. Ostrowski, Z problematyki warsztatowej i atrybucyjnej rzeźby lwowskiej w. XVIII, Kraków 1994, nr 1, s. 85. [dostęp 2016-12-14]

Bibliografia

Linki zewnętrzne