W służbie od 1743 roku, odbył większość kampanii wojny siedmioletnej jako kapitan piechoty lub adiutant polowy. W 1789, w czasie rewolucji brabanckiej, stracił jedynego syna. 31 maja 1790 został mianowany na stopień generała majora ze starszeństwem od 14 marca 1789[1]. 19 października 1790 roku został awansowany na stopień generała porucznika[1] i na równinach Belgii stawiał w 1792 roku czoła Dumouriezowi, a dwa lata później – Jourdanowi. Kwatermistrz generalny (szef sztabu) armii Fryderyka Augusta Hanowerskiego, później Clerfayata, w 1794. Pod koniec 1795 roku przeznaczony do Włoch. 4 marca 1796 został awansowany na stopień generała artylerii[1]. Odwołany w niesławie (podobnie jak wcześniej Wallis i de Wins) w czerwcu 1796 roku, wycofał się ze służby. Pod koniec życia poświęcił się kolekcjonowaniu dzieł sztuki.
