PROFILPELAJAR.COM

8 Dywizja Piechoty
8 Dywizja Lekka
8 Dywizja Strzelców
8. Infanterie-Division
8. leichte Division
8. Jäger-Division
	Historia
Państwo	III Rzesza
Sformowanie	15 października 1935
Rozformowanie	1945
Nazwa wyróżniająca	Górnośląska
	Tradycje
Rodowód	III Dowództwo Artylerii
	Działania zbrojne
	II wojna światowa agresja na Polskę; bitwa pod Biłgorajem; bitwa pod Krasnobrodem; agresja na Belgię; agresja na Francję; atak na ZSRR; bitwa pod Smoleńskiem; bitwa pod Diemiańskiem;
	Organizacja
Dyslokacja	Opole
Rodzaj sił zbrojnych	wojska lądowe
Formacja	Wehrmacht
Rodzaj wojsk	piechota
Podległość	1939: VIII Korpus Armijny; 1941:VIII Korpus Armijny
Skład	patrz tekst

8 (Górnośląska) Dywizja Piechoty (niem. 8. Infanterie-Division) – niemiecka dywizja z czasów II wojny światowej, uczestniczyła w agresji na Polskę i Francję oraz ataku na Związek Radziecki.

Utworzona w grudniu 1934 roku jako III Dowództwo Artylerii, miejsce stacjonowania sztabu Opole. Na mocy rozkazu z dnia 15 października 1935 roku otrzymała oficjalną nazwę 8 Dywizja Piechoty.

Stacjonowała w VIII. Okręgu Wojskowym, w 1938 roku po przyłączeniu Sudetenlandu sztab oraz część oddziałów dywizji przeniesiono do obszaru Jesenik – Opava. W grudniu 1941 roku została odświeżona i przeformowana w 8 Dywizję Lekką (8. leichte Division). 30 czerwca 1942 r. dywizję kolejny raz przemianowano na 8 Dywizję Strzelców (8. Jäger-Division).

Szlak bojowy

Wojnę dywizja rozpoczęła w strukturze VIII Korpusu Armijnego 14 Armii Grupy Armii „Południe”. O świcie 1 września 1939 roku przekroczyła granicę w rejonie Gliwic i rozpoczęła ciężkie walki o przełamanie polskich granicznych fortyfikacji w rejonie Mikołowa, dalej nacierała w stronę Dunajca i Sanu. Żołnierze 8 Dywizji Piechoty po zajęciu Katowic zamordowali 80 osób w parku Kościuszki^[3].

Osobny artykuł: Krwawy poniedziałek w Katowicach.

Między 14 a 17 września brała udział w bitwie o Biłgoraj. Ostatnie walki w kampanii w Polsce toczyła podczas bitwy w rejonie Tomaszowa Lubelskiego. 23 września po bitwie pod Krasnobrodem sztab dywizji dostał się do polskiej niewoli po przegranej potyczce z 25 Pułkiem Ułanów Wielkopolskich z Nowogródzkiej Brygady Kawalerii. Po zakończeniu walk, w pierwszej połowie października, jednostkę transportem kolejowym przerzucono nad granicę francuską w rejon Eifel. W Kampanii francuskiej, w jej pierwszym etapie, przełamała belgijskie fortyfikacje w Ardenach i maszerowała w stronę Mozy, którą przekroczyła pod Yvoir. Następnie brała udział w walkach o Twierdze Mauberg i w Lesie Mormal oraz walczyła o przeprawę przez Skalde. W drugiej fazie kampanii francuskiej jednostka przeszła Sommę pod Amiems i prowadziła walki pościgowe przez Sekwanę w stronę Loary. Po zawieszeniu broni osłaniała wybrzeże atlantyckie po obu stronach ujścia Żyrondy. Od końca lipca 1940 roku do marca 1941 roku okupowała i ochraniała wybrzeże w Normandii. Dywizja w kwietniu 1941 roku z rejonu Rouen została przetransportowana do Prus Wschodnich. Kampanię rosyjską rozpoczęła w strukturze VIII. Korpusu Armijnego 9 Armii Grupy Armii Środek. W pierwszych dniach walk przełamała graniczne radzieckie fortyfikacje na wschód od Suwałk, uczestniczyła w bitwie o Grodno oraz nacierała w stronę Berezyny. Podczas bitwy smoleńskiej uczestniczyła w zażartych walkach na północ i na wschód od Smoleńska. W październiku uczestniczyła w podwójnej bitwie okrążającej pod Wiaźmą i Briańskiem. Przełamała sowieckie pozycje nad rzeką Wop i nacierała dalej w stronę Dniepru. Poniosła duże straty w walkach zamykających kocioł pod Wiaźmą, w wyniku których została wycofana na tyły i na początku listopada koleją została przetransportowana do Francji. W grudniu 1941 roku została odświeżona i przeformowana w 8. lekką Dywizję Piechoty (8. leichte Division).

Na początku 1942 r. dywizja powróciła na front wschodni, walczyła pod Demiańskiem i jeziorem Ilmen. W marcu 1944 została przerzucona na front południowy, walczyła podczas odwrotu na Ukrainie, w Karpatach i na Słowacji. Resztki poddały się Armii Czerwonej w maju 1945.

Dowódcy dywizji

gen. mjr Heinrich Höring 1 X 1934 – 1 V 1935;
gen. por. Rudolf Koch – Erpach 1 V 1935 – 25 X 1940;
gen. por. Gustav Höhne 25 X 1940 – XII 1941;

Struktura organizacyjna

Stan na sierpień 1939:
- 28 pułk piechoty: miejsce postoju sztabu, I batalionu, 13 kompanii moździerzy i 14 kompanii przeciwpancernej – Troppau, II batalionu – Šternberk, III batalionu Nový Jičín;
- 38 pułku piechoty: miejsce postoju sztabu, II i III batalionu – Kłodzko, I batalionu – Nysa, rezerwowego batalionu – Jesenik;
- 84 pułk piechoty: miejsce stacjonowania sztabu, I i III batalionu – Gliwice, II i rezerwowego batalionu – Kędzierzyn;
- 8 pułk artylerii: miejsce postoju sztabu i III dywizjonu – Troppau, I i II dywizjonu – Gliwice;
- I dywizjon 44 pułku artylerii ciężkiej: miejsce postoju – Nysa;
- 8 batalion pionierów: miejsce postoju – Nysa;
- 8 oddział rozpoznawczy: miejsce postoju – Bruntál;
- 8 oddział łączności: miejsce postoju – Prudnik;

Stan na czerwiec 1941:
- 28, 38 i 84 pułk piechoty, 8 pułk artylerii, I dywizjon 44 pułku artylerii ciężkiej, 8 batalion pionierów, 8 oddział przeciwpancerny, 8 oddział rozpoznawczy, 8 oddział łączności, 8 polowy batalion zapasowy;

Bibliografia

Benedikt Erenz, Karl-Heinz Janssen: Niemcy o zbrodniach Wehrmachtu. Warszawa: 1997. ISBN 83-11-08722-9.
Michał Fiszer, Jerzy Gruszczyński: Operacja Barbarossa 1941. Hitlera uderza na ZSRR. Poznań: 2009. ISBN 978-83-261-0286-8.
Władysław Steblik: Armia Kraków 1939. Warszawa: 1989. ISBN 83-11-07434-8.
Mueller – Hillebrandt D., Das Heer 1933 – 1945, Frankfurt nad Menem 1954 – 1969;
Haupt Werner Die deutschen Infanterie-Division, b.m.w 1991;
Haupt Werner Sturm auf Moskau 1941. Der Angriff. Die Schlacht. Der Ruckschlag b.m.w i b.d.w;
Haupt Werner Army Group Center. The Wehrmacht in Russia 1941 – 1945 b.m.w i b.d.w;--