Święcenia prezbiteriatu przyjął 21 grudnia 1969, jego głównym konsekratorem był kardynał Giuseppe Siri. Został kapłanem archidiecezji Genui i początkowo pracował jako wikariusz w parafiach. Następnie został asystentem kościelnym przy Università degli Studi di Genova, najważniejszej genueńskiej uczelni wyższej, w której sam również wykładał prawo kanoniczne. W 1986 otrzymał godność kanonika. W 1990 został przeniesiony do pracy w Watykanie (Kongregacji ds. Duchowieństwa).
Dziesięć lat później wszedł w skład kierownictwa Kongregacji jako jej podsekretarz. 13 października 2003 papież Jan Paweł II mianował go przewodniczącym Papieskiej Komisji ds. Dziedzictwa Kulturowego Kościoła[1]. W związku z tą nominacją 15 listopada 2003 został wyświęcony na biskupa i otrzymał stolicę tytularnąVictoriana. Sakry udzielił mu kardynał Tarcisio Bertone. W sierpniu 2004 stanął na czele Papieskiej Komisji ds. Archeologii[2], a w 2007 powrócił do Kongregacji ds. Duchowieństwa jako jej sekretarz (w związku z tym został jednocześnie wyniesiony do godności arcybiskupa)[3]. 7 października 2010 objął najwyższe stanowisko w Kongregacji – jej prefekta[4]. 20 października 2010 papież Benedykt XVI ogłosił jego nominację kardynalską[5], zaś miesiąc później kreował go kardynałem-diakonem San Paolo alle Tre Fontane[6]. 21 września 2013 został mianowany przez papieża Franciszkapenitencjariuszem większym[7], natomiast 6 kwietnia 2024 papież przyjął jego rezygnację w związku z osiągnięciem wieku emerytalnego[8].
3 maja 2021 podniesiony przez papieża Franciszka do rangi kardynała prezbitera z zachowaniem tytułu na zasadzie pro hac vice[9]. 15 września 2024 z racji osiągnięcia 80 roku życia utracił prawo do udziału w konklawe[10].
.jpg)
