3 maja 1961 wstąpił do zakonu salezjanów. Kształcił się w instytucie zakonnym Don Rua w San Salwador (Salwador), gdzie obronił doktorat z filozofii, ponadto studiował w kilku uczelniach rzymskich (na Papieskim Athenaeum Salezjańskim uzyskał tytuł doktora teologii, a na Papieskim Uniwersytecie Laterańskim doktora teologii moralności). Zdobył także dyplom z psychologii klinicznej i psychoterapii na uniwersytecie w Innsbrucku (Austria). Ma ponadto wykształcenie muzyczne, studiował grę na fortepianie w konserwatorium w San Salwador oraz harmonię i kompozycję w Gwatemali i Newton (USA). Święcenia kapłańskie przyjął w Gwatemali 28 czerwca 1970.
Pracował jako nauczyciel różnych przedmiotów – m.in. chemii, teologii i muzyki sakralnej – w szkołach salezjańskich w Gwatemali. W latach 1975–1978 był rektorem Salezjańskiego Instytutu Filozoficznego w Gwatemali.
28 października 1978 został mianowany biskupem pomocniczym Tegucigalpa, ze stolicą tytularną Pudentiana[1]; sakry biskupiej udzielił mu 8 grudnia 1978 nuncjusz w Hondurasie arcybiskup Gabriel Montalvo Higuera. Pełnił funkcję administratora apostolskiegodiecezji Santa Rosa de Copán w latach 1981–1984,. Brał udział w sesjach Światowego Synodu Biskupów w Watykanie, m.in. sesji specjalnej poświęconej Kościołowi w Ameryce (listopad-grudzień 1997) oraz w IV konferencji generalnej Episkopatów Latynoamerykańskich w Santo Domingo (Dominikana, październik 1992). 8 stycznia 1993 został promowany na arcybiskupa Tegucigalpa, do 1995 pełnił także funkcję administratora apostolskiego diecezji San Pedro Sula. W 2017 w związku z ukończeniem 75 lat, złożył rezygnację z pełnionej funkcji, jednak papież zlecił mu dalsze sprawowanie urzędu[2].
W latach 1987–1991 był sekretarzem generalnym Rady Episkopatów Latynoamerykańskich CELAM, a 1995–1999 jej przewodniczącym; 1997–2003 stał na czele Konferencji Episkopatu Hondurasu. 21 lutego 2001 Jan Paweł II mianował go kardynałem, nadając tytuł prezbitera S. Maria della Speranza.
Kardynał Rodríguez Maradiaga był wymieniany w gronie papabili, faworytów do następstwa po zmarłym w kwietniu 2005 papieżu Janie Pawle II oraz po rezygnacji papieża Benedykta XVI w 2013 roku. Otwarty na współpracę z innymi Kościołami chrześcijańskimi, oprócz hiszpańskiego włada angielskim, niemieckim, włoskim, portugalskim i francuskim. Uznawany jest za jednego z najinteligentniejszych teologów; przyjaciel Bono, wokalisty U2; ma licencję pilota[3].
Od czerwca 2007 do maja 2015 był przewodniczącym Caritas Internationalis (konfederacji katolickich organizacji charytatywnych działających w 162 krajach)[4].
Decyzją papieża Franciszka od 13 kwietnia 2013 jest członkiem grupy dziewięciu kardynałów doradców (Rada Kardynałów), którzy służą radą Ojcu Świętemu w zarządzaniu Kościołem i w sprawach reformy Kurii Rzymskiej[5].
29 grudnia 2022 kończąc 80 lat utracił prawo do udziału w najbliższym konklawe[6][7].
26 stycznia 2023 papież Franciszek przyjął jego rezygnację z urzędu arcybiskupa metropolity Tegucigalpy[8].
↑Honduras. W: Szymon Hołownia: Last minute. 24h chrześcijaństwa na świecie. Kraków: Znak, 2012. ISBN 978-83-240-2203-8. (pol.). Brak numerów stron w książce