Angelo De Donatis (ur. 4 stycznia 1954 w Casarano) – włoski duchowny rzymskokatolicki, arcybiskup, biskup pomocniczy rzymski w latach 2015–2017, wikariusz generalny Rzymu i tym samym archiprezbiter bazyliki św. Jana na Lateranie w latach 2017–2024, administrator apostolski suburbikarnej diecezji Ostii w latach 2017–2024, kardynał prezbiter od 2018, administrator apostolski sede vacante egzarchatu apostolskiego Włoch w latach 2019–2020, penitencjariusz większy od 2024.
Życiorys
Studiował w seminarium w Tarencie, a następnie w Papieskim Wyższym Seminarium Duchownym w Rzymie. Licencjat z zakresu teologii moralnej uzyskał na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie. Święceń prezbiteratu udzielił mu 12 kwietnia 1980 w katedrze Wniebowzięcia NMP w Nardò biskup Antonio Rosario Mennonna – biskup diecezjalny Nardò.
28 listopada 1983 został inkardynowany do diecezji rzymskiej. W latach 1980–2015 pełnił liczne funkcje w ramach struktur Wikariatu Rzymskiego, a także pracował w rzymskich parafiach: kościele św. Saturnina, kościele Zwiastowania Pańskiego i bazylice św. Marka – gdzie od 2003 był proboszczem. W roku 2014 wygłosił rekolekcje wielkopostne dla papieża i Kurii Rzymskiej.
14 września 2015 papież Franciszek mianował go biskupem pomocniczym diecezji rzymskiej ze stolicą tytularną Motula[1]. Święcenia biskupie otrzymał 9 listopada 2015 w bazylice św. Jana na Lateranie. Udzielił mu ich sam papież, w asyście kardynała Agostina Valliniego, wikariusza generalnego Rzymu, i kardynała Beniamina Stelli, prefekta Kongregacji ds. Duchowieństwa. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Nihil caritate dulcius” (Nic słodszego nad miłość).
26 maja 2017 został wyniesiony do godności arcybiskupa oraz ustanowiony jednocześnie wikariuszem generalnym Rzymu i archiprezbiterem bazyliki św. Jana na Lateranie, zastępując na tym stanowisku kard. Agostina Valliniego[2], a 29 czerwca tegoż roku został mianowany administratorem apostolskim suburbikarnej diecezji Ostii.
20 maja 2018 podczas modlitwy Regina Coeli papież Franciszek ogłosił, że mianował go kardynałem[3]. 28 czerwca 2018 na konsystorzu w bazylice św. Piotra kreował go kardynałem prezbiterem, a jako kościół tytularny nadał mu bazylikę św. Marka w Rzymie[4][5]. 7 października 2018 uroczyście objął swój kościół tytularny w Rzymie[6].
11 lipca 2019 papież Franciszek mianował go administratorem apostolskim sede vacante egzarchatu dla wiernych katolickich obrządku bizantyjskiego, zwanego także Ukraińskim Kościołem Greckokatolickim we Włoszech[7], a 24 października 2020 papież zwolnił go z funkcji administratora egzarchatu Włoch[8].
6 kwietnia 2024 papież zwolnił go z obowiązków wikariusza generalnego diecezji rzymskiej i mianował go penitencjariuszem większym[9].
Przypisy
- ↑ Nomina di Vescovo Ausiliare di Roma [online], press.vatican.va, 14 września 2015 [dostęp 2015-09-15] (wł.).
- ↑ Rinuncia del Vicario Generale per la Diocesi di Roma e Arciprete della Basilica Papale di San Giovanni in Laterano e nomina del successore [online], press.vatican.va, 26 maja 2017 [dostęp 2017-05-26] (wł.).
- ↑ Annuncio di Concistoro il 28 giugno per la creazione di nuovi Cardinali, 20.05.2018 [online], pressvatican.va [dostęp 2019-05-20] (wł.).
- ↑ Concistoro Ordinario Pubblico: Assegnazione dei Titoli [online], press.vatican.va, 29 czerwca 2018 [dostęp 2018-06-30] (wł.).
- ↑ Papież Franciszek ustanowił 14 nowych kardynałów [online], ekai.pl, 29 czerwca 2018 [dostęp 2018-06-30] .
- ↑ Avvisi dell’Ufficio delle Celebrazioni Liturgiche [online], press.vatican.va [dostęp 2018-10-02] (wł.).
- ↑ Erezione dell’Esarcato Apostolico per i fedeli cattolici ucraini di rito bizantino residenti in Italia e nomina dell’Amministratore Apostolico sede vacante. vatican.va, 2019-07-11. [dostęp 2019-07-11]. (wł.).
- ↑ Termine dell’incarico di Amministratore Apostolico sede vacante dell’Esarcato per i fedeli cattolici ucraini di rito bizantino residenti in Italia e nomina dell’Esarca Apostolico [online], press.vatican.va [dostęp 2020-10-24] (wł.).
- ↑ Resignations and Appointments [online], press.vatican.va [dostęp 2024-04-06] (wł.).
Linki zewnętrzne
Liczba purpuratów wynosi 252 zaś uprawnionych do udziału w Konklawe wynosi 139
(a) – utracił prawa elektorskie, pomimo nie ukończonych 80 lat
Wikariusze przed 1558 |
- Giovanni Marsicano (1106/1107)
- Pietro Senex (1115, 1117–1120)
- Corrado Demetri (1130–1137[A])
- Gregorio Centu (1160)
- Juliusz (1161–1164)
- Giovanni da Sutri (1164–1165, 1177)
- Walter (1167–1168)
- Gerardo (1184–1188)
- Ottaviano di Paoli (1198)
- Pietro Gallocia (1206)
- Pietro Sasso (1217)
- Romano Bonaventura (1236)
- Giacomo Pecoraria (1238)
- Stefano Conti (1245–1251)
- Riccardo Annibaldi (1252)
- Tommaso Fusconi di Berta (1260)
- Giovanni Colonna (1262)
- Tommaso da Lentini (1264)
- Aldobrandino Cavalcanti (1272)
- Latino Malabranca Orsini (1279)
- Bartolomeo di Grosseto (1288)
- Giovanni di Iesi (1290, 1295)
- Salvo di Recanati (1291)
- Lamberto di Veglia (1296)
- Alemanno di Tiro e Oristano (1299)
- Ranuccio di Cagliari (1301)
- Niccolò Alberti (1302)
- Giovanni di Osimo (1303)
- Giacomo di Sutri (1303)
- Guittone Farnese (1307)
- Isnardo Tacconi (1309)
- Ruggero da Casole (1313)
- Giovanni di Nepi (1317)
- Andrea di Terracina (1322, 1325)
- Angelo Tignosi (1324, 1325)
- Giovanni Pagnotta (1334, 1335)
- Nicola Zucci (1341)
- Raimondo di Rieti (1343)
- Ponzio di Orvieto (1348, 1349)
- Giovanni di Orvieto (1361)
- Pietro Boerio (1365)
- Giacomo di Muti (1369)
- Luca Gentili Ridolfucci (1375)
- Stefano Palosi (1380)
- Gabriele Gabrieli (1383)
- Lorenzo Corvini (1389)
- Giovanni di San Paolo fuori le Mura (1392)
- Francesco Scaccani (1394, 1399)
- Paolo di Francesco di Roma (1405, 1407)
- Francesco di San Martino (1411)
- Giacomo Isolani (1414–1418)
- Sante di Tivoli (1420, 1421, 1424)
- Nicola Lazzaro di Guinigi (1427)
- Daniele Gari Scotti (1431)
- Gasparre di Diano (1431)
- Stefano di Volterra (1434)
- Genesio di Cagli (1435)
- Andrea di Osimo (1437)
- Giosuè Mormile (1441)
- Onofrio Francesco (1444)
- Roberto Cavalcanti (1447, 1448)
- Berardo Eroli (1449)
- Francesco de Lignamine (1458, 1459)
- Giovanni Neroni (1461, 1462)
- Nicola Trevisano (1479, 1487)
- Leonardo di Albenga (1485)
- Giacomo Botta (1486, 1489)
- Jaime Serra i Cau (1492, 1494)
- Pietro Gamboa (1501)
- Pietro Accolti (1505)
- Domenico Giacobazzi (1511)
- Andrea Giacobazzi (1520)
- Paolo Capizucchi (1521)
- Bartolomeo Guidiccioni (1539)
- Pomponio Cecci (1540)
- Filippo Archinto (1542)
- Ludovico Beccadelli (1554)
- Pietro di Lucera (1555)
- Virgilio Rosario (1555)
|
---|
Wikariusze od 1558 |
|
---|
- ↑ urząd sprawował jeszcze trzykrotnie: w 1145, 1147–1149 i 1150–1152